Αυτή την Ευρωλίγκα γουστάρουμε!

Μετά από πολλά χρόνια, πλέον τα παιχνίδια της Ευρωλίγκας τα παρακολουθώ εξαιρετικά ευχάριστα. Άλλαξε η διοργάνωση φέτος και κάθε ματς σε… κρατάει, σε κάνει να μένεις κολλημένος στη οθόνη σου.

Ομολογώ ότι πέραν των ντέρμπι ή κάποιων αγώνων που έκριναν την πρόκριση στην επόμενη φάση, δεν «τρελαινόμουν» με την Ευρωλίγκα. Δεν έχανα δευτερόλεπτο μόνο στα προημιτελικά και στο final four. Πλέον αυτό φέτος έχει αλλάξει. Ο λόγος, απλός και ξεκάθαρος. Δεν ξέρεις ποια ομάδα θα κερδίσει πριν αρχίσει η αναμέτρηση. Ειδικά όταν τα λεγόμενα φαβορί παίζουν εκτός έδρας, τότε όλα είναι ανοιχτά.

Σε όποια έδρα κι αν παίζουν οι παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν είναι σίγουρος για το νικητή. Ακόμα κι αν το φαβορί τελικά επικρατήσει, θα έχει ζοριστεί τόσο, όσο να αξίζει να αφιερώσεις το χρόνο σου για να δεις πως θα τα καταφέρει.
Παρακολουθούμε μακράν την πιο ανταγωνιστική Ευρωλίγκα των τελευταίων. Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι ότι δεν υπάρχει η ομάδα φόβητρο, η ομάδα που δείχνει να είναι μια κλάση πάνω από τις άλλες. Το 2012 η ΤΣΣΚΑ έκανε «μπαμ» ότι ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί, όπως και το 2013 η Ρεάλ, ασχέτως αν τελικά δεν σήκωσαν το τρόπαιο. Όλη τη σεζόν έδειχναν σχεδόν ανίκητες ή ακόμα κι αν δεν κατάφερναν μέσα στη χρονιά να κερδίζουν κάποιον αγώνα, το ροζ φύλλο αγώνα τους το έπαιρναν επίσης μεγάλες ομάδες. Φέτος όμως, αυτό δεν υφίσταται. Όλοι χάνουν από όλους!

Στην αρχή λέγαμε ότι δεν ήταν και μεγάλες εκπλήξεις, γιατί η Μπαρτσελόνα για παράδειγμα έχασε την 1η αγωνιστική από την Καρσίγιακα και η Φενέρ τη 2η από το Στρασβούργο, δηλαδή πολύ νωρίς, οπότε ήταν ήττες που δεν θα επηρέαζαν τη μετέπειτα πορεία τους. Αυτό όμως έπαψε να αποτελεί δικαιολογία, όταν τα πράγματα ζόρισαν και οι ήττες μετρούσαν. Μπάμπεργκ και Ερυθρός Αστέρας πέρασαν νικηφόρα από το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ αντίστοιχα στο Top16 και γενικά πλέον σε αυτή τη φάση, δεν ποντάρεις με σιγουριά ούτε ένα ΕΥΡΩ. Αλήθεια, πότε θυμάστε να έχει ξανασυμβεί αυτό;

Μακάμπι και Μιλάνο αποχαιρέτησαν νωρίς και πολλά… ηχηρά ονόματα, δεν φαντάζουν πλέον βέβαια για τη φάση των προημιτελικών. Για την τετράδα του final four, ούτε λόγος να την μαντέψεις με ασφάλεια από τώρα. Όλα αυτά συνηγορούν στο γεγονός ότι απολαμβάνουμε την πιο συναρπαστική Ευρωλίγκα.

Μπορεί ορισμένοι να μαγεύονταν από το… υπερθέαμα που πρόσφεραν κατά καιρούς εκπληκτικές ομάδες, όμως είμαστε και εμείς που γουστάρουμε να υπάρχει ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων στα περισσότερα ματς της σεζόν κι ας συνεπάγεται αυτό ότι το επίπεδο έχει πέσει λιγάκι. Γιατί μη γελιόμαστε, δεν ανέβηκαν επίπεδο οι «μέτριες» ομάδες, απλά δεν είναι πλέον υπερδυνάμεις τα βαριά ονόματα.

Κρίμα που αυτό συνέβη την τελευταία χρονιά της Ευρωλίγκας. Του χρόνου το Τσάμπιονς Λιγκ του μπάσκετ θα είναι σαφώς άκρως ανταγωνιστικό, αλλά πλέον μιλάμε για μια άλλη ιστορία. Για ένα πρωτάθλημα δηλαδή μεταξύ των κορυφαίων ομάδων, που ασφαλώς θα είναι γεμάτο αμφίρροπες αναμετρήσεις, αλλά θα είναι ματς μεταξύ… γιγάντων και όχι Δαυίδ- Γολιάθ!