Αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω, σε ποια συναυλία θα ήθελες να πας;

Μετά από έναν χρόνο πανδημίας μπορούμε να το πούμε με σιγουριά: Μας λείπουν οι συναυλίες.

Το μπλέξιμο με τον κόσμο, η φωνή που κλείνει, ακόμα και η κούραση που ακολουθεί όταν σβήσουν τα φώτα της σκηνής και ανάψουν αυτά που οδηγούν προς την έξοδο.

Οι συντάκτες του sport-fm.gr εστιάζουν στις συναυλίες που ΔΕΝ έχουν πάει και απαντούν στην ερώτηση: Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, σε ποια συναυλία θα ήθελες να πας;

Pearl Jam - Θανάσης Ράλλης

Ενώ έχω να περηφανεύομαι ότι τα τελευταία 25 χρόνια δεν έχω λείψει από μεγάλο live στην Ελλάδα, αλλά για κάποιο λόγο τη διετία 2006-2008 έχω χάσει σχεδόν όλες τις μεγάλες μπάντες που έχουν έρθει στην Ελλάδα. Θα ονομάσω εκείνη την περίοδο «Τι στο διάολο είχα πάθει;» και θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω μία από τις συναυλίες που δεν ήμουν εκεί.

Tool και μάλιστα δύο φορές; Τους έχασα. Guns n Roses; Τους έχασα! Chris Cornell; Τον έχασα. Αυτή όμως που πονάει πιο πολύ, είναι η εμφάνιση των Pearl Jam το 2006 στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Και το θέμα είναι ότι δεν έχω και κάποια έτοιμη δικαιολογία, όπως ότι με είχαν απαγάγει ή βρισκόμουν σε μυστική αποστολή ή είχα καταπιεί ένα κέρμα και με είχε πιάσει πονοκέφαλος. Απλά δεν το υπολόγισα καλά, το άφησα να περάσει και τώρα σκέφτομαι ότι δεν θα τους δω ποτέ εκτός και αν αποφασίσω να πάω στο εξωτερικό. Όπως και να το κάνουμε όμως τα νιάτα δεν επιστρέφουν, έτσι δεν θα τους πετύχω ξανά εκεί γύρω στα 40 και με τη διαφορετική ενέργεια που έχεις σε αντίθεση με τα 55-60 που κοντεύουν.

Εκτός και αν ανακαλύψω κάποια στιγμή τη μηχανή του χρόνου. Αλλά και πάλι νομίζω ότι αν το καταφέρω, θα ενθουσιαστώ τόσο πολύ που θα καταλήξω στην εποχή των δεινόσαυρων θα με φάει ένας κομψόγναθος και στο τάφο μου θα λέει, «Μαλάκας έχασε την ευκαιρία δύο φορές να δει τους Pearl Jam. Την πρώτη γιατί το ξέχασε και τη δεύτερη γιατί τον έφαγε δεινόσαυρος».

Ramones - Γιάννης Πολιάς

Ως άτομο που αγάπησε μέσα στα χρόνια με ισάξιο πάθος το πανκ αλλά και το χιπ χοπ (ναι, γίνεται αυτό), η επιλογή της συναυλίας που θα ήθελε η αφεντιά μου να δει no matter what γίνεται ακόμη πιο δύσκολη – πρέπει, πρώτα, να επιλεχτεί το είδος.

Όντας λοιπόν ανάμεσα σε μια από τις εμφανίσεις των Ramones στο CBGB στα τέλη των 70’s και σε κάποιο μουράτο live του Notorious B.I.G. στα χρυσά 90’s, θα επιλέξω σεβόμενος τον έφηβο εαυτό μου το πρώτο – Νέα Υόρκη κι εδώ, Νέα Υόρκη κι εκεί, άλλωστε.

Θεωρούνται από πολλούς ως οι νονοί του πανκ και πήραν αναγνώριση αφού τα περισσότερα μέλη τους είχαν πια πεθάνει. Με πάνω από 2.000 ζωντανές εμφανίσεις και 14 δίσκους σε 22 χρόνια, οι Ramones έμειναν στην ιστορία για περισσότερα πράγματα από το Blitzkrieg Bop (Hey Ho, Let’s Go, σας λέει τίποτα;). Ένα από αυτά ήταν η συναυλία τους στο λονδρέζικο Rainbow την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1977. Όντας ανέκαθεν κατά των εξόδων τη βραδιά της αλλαγής του χρόνου, θα έκανα μια εξαίρεση για την χρονιά εκείνη.

Λέγεται πως οι πρότερες εμφανίσεις τους στην αγγλική πρωτεύουσα, το καλοκαίρι του 1976 έδωσαν το έναυσμα σε δεκάδες Βρετανούς πανκ ρόκερς που παρευρέθηκαν να ξεκινήσουν ή έστω να επιμείνουν σε ό,τι είχαν ήδη ξεκινήσει. Μέλη των Sex Pistols, των Clash και των Damned είχαν παρακολουθήσει από κοντά τους Joey, Johnny, Dee Dee και Tommy, συνειδητοποιώντας πως για να παίξεις μουσική δεν χρειάζεται να έχεις την γνώση των Pink Floyd.

Δεν ζητάω πολλά όμως, ας μην βρισκόμουν σε εκείνα τα lives, βολεύομαι με την πρωτοχρονιάτικη ραψωδιά του ’77 –και λίγο ’78 μετά τα μεσάνυχτα. Καμιά 28αριά κομμάτια, με μέσο όρο διάρκειας το ενάμιση, άντε δίλεπτο, ακόρντα και τύμπανα τορπίλες, λατρεμένος Τζόζεφ στο μικρόφωνο and a happy new year…

Συναυλία Διεθνούς Αμνηστίας 1988, ΟΑΚΑ - Γιώργος Σπανομανώλης

Κατ’ αρχάς υπάρχουν πολλές συναυλίες που θα ήθελα με κάποιο μαγικό τρόπο να γυρίσω πίσω την χρονοκάψουλα και να βρεθώ ως διά μαγείας σε μία από αυτές και να δω αν όντως ήταν αλήθεια όσα έχω ακούσει ή διαβάσει ή αν διογκώθηκαν οι ιστορίες τους από τους αφηγητές τους. Δόξα τω θεώ παράπονο δεν έχω από τις συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, διότι ήμουν μέσα στις μεγαλύτερες που έγιναν στην χώρα μας από το 2010 και μετά.

Δηλαδή ήμουν μέσα και στους AC/DC στο ΟΑΚΑ το 2009 και στους U2 την επόμενη χρονιά, αλλά και σε φοβερές συναυλίες με το συγχωρεμένο τον Τζορτζ Μάικλ ή τον Ρόμπι Γουίλιαμς στη Μαλακάσα που θα μου μείνει για τον παλμό και την ενέργεια που είχε. Δύο όμως είναι τα μουσικά event στα οποία θα ήθελα με κάποιο τρόπο να ζήσω.

Το ένα είναι η συναυλία του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη που θεωρείται το ελληνικό «Γουντστοκ» και άλλη αυτή για την οποία θα αναφερθώ παρακάτω. Αυτή είναι η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας που έγιναν στο ΟΑΚΑ το 1988 για την οποία έχω ακούσει μοναδικά πράγματα για μια έκσταση που έφυγε από την Καλογρέζα και έφτασε με τα πόδια κυριολεκτικά ως την Πλάκα.

Κατ’ αρχάς εκτός του φοβερού αριθμού των 80.000 θεατών που μάζεψε, ήταν φοβερή ως προς τη σύνθεση της. Το μήνυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που βρισκόταν στο ζενίθ του στα τέλη της δεκατίας του 80’ κατάφερε να ενώσει στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της Δημοκρατίας τον Μπρους Σπρίνγκστιν, τον Γιούσου Ν' Ντουρ, την Τρέισι Τσάπμαν, την Πίτερ Γκάμπριελ, και τον Στινγκ με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Διονύση Σαββόπουλο.

Αφορμή αυτού του μοναδικού γεγονότος τα 40 χρόνια από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Όσοι την έζησαν λένε ότι «καλή κοινωνία» και «αλήτες» έγιναν ένα εκείνη τη βραδιά στο Μαρούσι στη συναυλία που ξεκίνησε στις 5 το απόγευμα και τελείωσε σχεδόν ξημερώματα.

Και πώς να μην ενωθούν όλοι εκείνο το βράδυ. Φαντάζει στο μυαλό μου τόσο συναρπαστικό να μπορεί στην ίδια σκηνή να υπάρξει μουσικά ο Νταλάρας με τα τραγούδια του Ξαρχάκου και του Βαμβακάρη με το «Talk about revolution» της Τρέισι Τσάντμαν και ο «Καραγκιόζης» του Νιόνιου με το «Game without frontier» που εκείνο το βράδυ τραγούδησαν μαζί ο Στινγκ και ο Πίτερ Γκάμπριελ.

Λένε όσοι έζησαν αυτή τη βραδιά πως δεν θα τη ξεχάσουν ποτέ. Και η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να ζήσω το βράδυ που ο Στινγκ έπαιζε φυσαρμόνικα στο «Born in the USA» Σπρίνγκστιν με τον Σαββόπουλο να χορεύει σε μια καρέκλα πάνω στη σκηνή.

Leonard Cohen - Αναστασία Βοσνάκη

A thousand kisses deep, lover lover lover... Hallelujah... Θα ήθελα το 2008 να ήμουν μεγαλύτερη και να είχα πάει στην συναυλία του μοναδικού Leonard Cohen! Μια απίστευτη φωνή, ένας υπέροχος καλλιτέχνης.

Ακούγοντας τα τραγούδια του ανατριχιάζεις με τη χροιά της φωνής του και σκέφτομαι πως θα ήταν αν είχα προλάβει να τον δω από κοντά. Έχω πολλές συναυλίες στο μυαλό μου που θα ήθελα να πάω και δεν τα έχω καταφέρει. Μεγάλων συγκροτημάτων, ροκ κυρίως, αλλά αν μπορούσα και είχα μόνο μια συναυλία να πάω θα ήταν του Leonard Cohen. Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή το 2016, ωστόσο τα τραγούδια του θα μας συντροφεύουν για πάντα!

Live Aid - Queen - Διονύσης Καππάτος

Αν μη τι άλλο δεν θα μπορούσα να έχω παράπονο... Στη γενιά που ανήκω έχω ζήσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού και γενικότερα τις περισσότερες από τις μεγάλες διακρίσεις της χώρας μας. Θα μου πείτε τι σχέση έχει ο αθλητισμός με τη μουσική;

Ενδεχομένως καμία. Αλλά στο σκεπτικό μου έχει το γεγονός ότι όσο τυχερός ήμουν να ζήσω τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, άλλο τόσο άτυχος ήμουν να μην ζήσω τις κορυφαίες στιγμές της μουσικής, τουλάχιστον των καλλιτεχνών ή συγκροτημάτων που η γενιά μου αγάπησε... Αυτών που διαμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένας άνθρωπος της ηλικίας μου τη μουσική. Έτσι η απάντηση στην ερώτηση σε ποια συναυλία θα ήθελα να ήμουν παρών είναι μια και εύκολη.

Στο Live Aid... Και για να γίνω συγκεκριμένος μόνο για το διάστημα που έκαναν την εμφάνισή τους στην σκηνή οι Queen. Το αγαπημένο συγκρότημα, στην κορυφαία στιγμή της ιστορίας του. Με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς-τραγουδιστές να δίνει την παράσταση της ζωής του.

Σε ηλικία μόλις 7 ετών δεν θα μπορούσα να είμαι παρών. Αλλά ούτε θα μπορούσα να αντιληφθώ το μεγαλείο της στιγμής αυτής.

U2, ΟΑΚΑ - Νίκος Ράλλης

Οι U2 δεν είναι η αγαπημένη μου μπάντα, ούτε καν πλησιάζει στα ακούσματά μου.

Εντάξει, κάποια στιγμή στο παρελθόν, σαν παιδάκι και εγώ, μπορεί να έβαλα μια βοτκίτσα και να άκουσα το With Or Without You ή μια πορτοκαλάδα -με βοτκίτσα- για να απολαύσω κάποιο πρωινό το Beautiful Day, αλλά, τέλος πάντων, τα μαλλιά μου περισσότερο τα τραβάω επειδή δεν πήγα στους Black Sabbath το 2005 στη Μαλακάσα λόγω Πανελληνίων ή στους Metallica το 1999 λόγω ανηλικίωσης. Δεν έλεγα ποτέ, δηλαδή, από το 2010 και μετά, όταν και ήρθαν οι U2 στην Αθήνα, «τι ''μπιπ'' έκανα, που δεν πήγα».

Παρ' όλα αυτά, βαθιά μέσα μου, ήξερα πως είχα κάνει «μπιπ» και απλά προσπαθούσα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα όταν προσπαθείς να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς.

Στις συναυλίες, λοιπόν, αν γουστάρεις τις συναυλίες, μπορείς να πας και ανεξάρτητα από το τι ακούς στο σπίτι σου και τι τραγουδάς στο μπάνιο σου. Πας για το θέαμα, για τις μπύρες, για την όλη φάση. Δηλαδή, πώς να το κάνουμε; Έρχεται μια τεράστια μπάντα, φέρνει ένα τεράστιο σόου στην Ελλάδα, ε, αν μπορείς, πας να το δεις. Ε, εγώ μπορούσα και δεν πήγα το 2010 στο ΟΑΚΑ. Παρ' τα «μπιπ»!

Το θέμα εδώ είναι ότι το κεφάλι μου στον τοίχο για το γεγονός ότι, για κάποιον άγνωστο λόγο και αιτία, δεν πήγα στο live, το χτύπησα πριν από λίγα χρόνια. Λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης με το αντικείμενο, έμαθα από πρώτο χέρι πώς έμοιαζε και κυρίως πώς στήθηκε στο ΟΑΚΑ αυτό το τεχνολογικό τερατούργημα, μια υπερπαραγωγή, που χτίστηκε έτσι, ώστε η θέαση να είναι εφικτή και από τις 360 μοίρες της θεόρατης κατασκευής, που έφτανε τα 50 μέτρα.

Όποιος θυμάται ή ήταν τότε στο ΟΑΚΑ, οι U2 κουβαλούσαν μαζί τους στην περιοδεία τους μια διαπλανητική τετράποδη αράχνη, που δέσποζε επιβλητικά ανάμεσα στο ένα τέρμα του γηπέδου και τη σέντρα. Μαθαίνοντας, λοιπόν, από ανθρώπους πιο σκληροπυρηνικούς από εμένα στα ακούσματα, που δουλεύουν στις συναυλίες, τι σόου είχε στηθεί και τι έχασα, τα 'χασα...

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς έφτασε στην Ελλάδα αυτή η «αράχνη» και πώς στήθηκε. Θα ξημερώσουμε. Αφήνω απλά εδώ το παρακάτω βίντεο...

Δημήτρης Μητροπάνος - Σταύρος Καλογεράκης

Ήταν Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009, όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος εμφανίστηκε για μία μοναδική συναυλία στο κατάμεστο από κόσμο Ηρώδειο.

Είναι από τις λίγες στιγμές που ένας καθαρά λαϊκός τραγουδιστής εμφανίστηκε κάτω από την Ακρόπολη και, παρότι εκείνη η βραδιά κινδύνευε να «χαλάσει» από την ξαφνική βροχή, ο Κύριος και ταυτόχρονα μεγάλος «μάγκας» βγήκε στη σκηνή και τραγούδησε τις μεγάλες επιτυχίες του.

Οι μουσικές και τα χειροκροτήματα ταξίδευαν από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφταναν σε όλες τις άκρες της Αθήνας.

Μία μοναδική βραδιά που δεν πρόλαβα να ζήσω και ένα «απωθημένο» γιατί δεν μπόρεσα να ακούσω ούτε σε κάποιο νυχτερινό κέντρο τον Δημήτρη Μητροπάνο, έναν σπουδαίο ερμηνευτή με την χαρακτηριστική λαϊκή φωνή…

Μια (οποιαδήποτε) του Πασχάλη Τερζή - Μανώλης Μουσουράκης

Ας αρχίσουμε από το ότι οι συναυλίες δεν αποτελούν το φόρτε μου. Πάντα προτιμούσα να έχω τη βολή μου, όταν άκουγα την αγαπημένη μου μουσική. Ο παρελθοντικός χρόνος ένεκα και των γνωστών μέτρων.

Παρόλα αυτά, επειδή κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε (για τo «δριμύτεροι» θα δείξει), θα παραμένω με την ελπίδα και της επιστροφής του Πασχάλη Τερζή στις -έστω και περιορισμένες- live εμφανίσεις.

Σύμφωνοι, η απόφαση αποχής του ενός εκ των τελευταίων «μεγάλων» του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού είναι απόλυτα συνειδητή. Δεν μπορεί, ωστόσο, να είναι και τελείως αποδεκτή από τους χιλιάδες λάτρεις των αμέτρητων επιτυχιών του. «Παλιόκαιρος», «Παραστράτημα», «Ο δικός μου ο δρόμος» και πάει λέγοντας.

Πολλοί τραγουδούν για τον πόνο. Από τους ελάχιστους, όμως, που σε κάνουν σχεδόν να ζητάς να τον βιώσεις, ώστε να απολαύσεις ακόμα καλύτερα τα κομμάτια του. Έχει και 6-7… φεγγάρια ο γλυκύτατος Θεσσαλονικιός ερμηνευτής («Φεγγάρι μου χλωμό», «Έχει ένα φεγγάρι απόψε» και «Θα το σβήσω το φεγγάρι», μεταξύ άλλων). Ε, τη θες τη συναυλία σου υπό το σεληνόφως, όσο κι αν δεν πετάς τη σκούφια σου γι' αυτές.

Οπότε, οποιαδήποτε του Πασχάλη, τον οποίο δεν φρόντισα να ακούσω από κοντά όταν -υποτίθεται (όντας επαρχιώτης)- μπορούσα.

Υ.Γ. Το δεύτερο άσμα προσφέρεται ως μπόνους για τη συνοδεία του κυριακάτικού σας πονταρίσματος…