Αν δεν μας «βγαίνει», κι ένας πόντος καλός είναι!

Mία πρώτη ανάγνωση της καινούργιας μέρας για την Εθνική ομάδα κάνει λόγο για εύκολο όμιλο. Περνάνε οι δύο πρώτοι και ακόμη και τρίτος να είσαι είναι πολύ πιθανό να βρεθείς στα γήπεδα της Γαλλίας, οπότε θα είναι καταστροφικό να μη συνεχίσουμε την παράδοση που μας θέλει παρόντες από το 2004 και μετά ανελλιπώς στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ωστόσο κάθε αρχή είναι και δύσκολη και μπορεί να την επιβεβαιώσει στον Κλαούντιο Ρανιέρι η στατιστική. Ο Οτο Ρεχάγκελ ξεκίνησε τη θητεία του με εκείνο το ντροπιαστικό 5-1 στο Ελσίνκι με τους Φινλανδούς και ο Φερνάντο Σάντος πριν τέσσερα χρόνια με το 1-1 στο Νέο Φάληρο με τη Γεωργία. Οι πρεμιέρες πάντα ήταν επικίνδυνες και στην ιστορία της Εθνικής ομάδας τα τελευταία 12 χρόνια συχνά μετρούσαμε πληγές μετά το πρώτο παιχνίδι. Το 2002 ο δρόμος προς τον θρίαμβο της Πορτογαλίας είχε ξεκινήσει με ήττα από τους Ισπανούς στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το 2004 η πρώτη εμφάνιση μετά το έπος της Λισσαβώνας με ήττα στην Αλβανία, που ουσιαστικά μας έβαλε με την πλάτη στον τοίχο και δεν πήγαμε ποτέ στο Μουντιάλ του 2006.

Γενικά, τα πρώτα ματς είναι παγίδα. Αλλά αυτό με τους Ρουμάνους είναι πραγματικά δίκοπο μαχαίρι. Έχουν νωπή την απογοήτευση από τον τρόπο που τους αποκλείσαμε πριν λίγους μήνες και φυσικά θα θέλουν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την τιμωρία μας, αφού θα βρουν τη μοναδική ευκαιρία να μας αντιμετωπίσουν χωρίς κόσμο. Στα πόδια των παικτών μας είναι να μην τους δώσουν περιθώρια. Ο Ρανιέρι πέφτει με το καλημέρα στα βαθιά και δεν είχε την ευκαιρία ούτε για ένα φιλικό ματς, προκειμένου να δοκιμάσει το παραμικρό. Όμως η καλή άμυνά μας που είναι γεμάτη ποιοτικούς παίκτες μπορεί να αποτελέσει και πάλι τη βάση μας, ενώ στα χαφ ο Σάμαρης με την ψυχολογία στα ύψη μπορεί να κάνει πια τη δουλειά, απόντων του Καραγκούνη και του Κατσουράνη που ήταν ο συνδετικός κρίκος με το 2004, αλλά και του Μανιάτη που γι' αυτή την ομάδα η δουλειά του στο ανασταλτικό κομμάτι είναι ανεκτίμητη!

Η κλήση του Πέτρου Μάνταλου ξάφνιασε μόνο όσους δεν τον είχαν παρακολουθήσει. Είναι η αδυναμία μου και σας είχα γράψει γι' αυτόν από την εποχή που στην Ξάνθη ξεχώριζε! Πριν τρεις εβδομάδες, σε αυτή τη στήλη έλεγα πως δεν θα αργήσει η στιγμή μέσα στη σεζόν που θα κληθεί στην Εθνική, αφού τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ήμουν βέβαιος πως δεν θα περνούσαν απαρατήρητα από τον Ρανιέρι. Τον είδε λοιπόν ο Ιταλός τεχνικός να ταλαιπωρεί για ένα ημίχρονο τη Ρόμα και αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη τον κάλεσε, αφού αυτή η ικανότητα που έχει στο transition game τον καθιστά απαραίτητο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Ο Ταχτσίδης, που είναι πιθανόν να παίξει, επίσης προσφέρει στην ομάδα τη σιγουριά του ελέγχου στο ρυθμό. Και μπροστά ο αρχηγός Σαλπιγγίδης θα είναι και πάλι εκεί, όπως ήταν σε όλα τα σημαντικά ραντεβού της Εθνικής χρόνια τώρα έτοιμος να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Οσο για τον Σαμαρά, το ότι βρήκε ομάδα έδωσε στον Ρανιέρι «ανάσες», γιατί τον θεωρεί σημαντικό στον τρόπο που θέλει να αναπτύσσεται η ομάδα. Ο Μήτρογλου θα είναι στην κορυφή και για τον ίδιο η επιστροφή του σε γνώριμα λημέρια, φορώντας ξανά τη φανέλα του Ολυμπιακού, ήταν πιστεύω η πιο σωστή επιλογή για να κάνει restart στην καριέρα του. Οι Ρουμάνοι βλέποντάς τον απέναντί τους θα έχουν χωρίς δεύτερη κουβέντα στο μυαλό τα τρία γκολ που τους έβαλε στα μπαράζ κι αυτό είναι δεδομένο πως πάμπολλες φορές μετράει στον τρόπο που μπλοκάρονται νοητικά οι αμυντικοί!

Το βράδυ της Κυριακής αυτό που μετράει στην πρεμιέρα, και μάλιστα τόσο ειδικών συνθηκών όπως αυτή εδώ, είναι να έχουμε ξεκινήσει με τρεις πόντους. Αν δούμε ωστόσο πως δεν μας βγαίνει το ματς, δεν χρειάζεται να το εκβιάσουμε, αφού η προϊστορία επεξηγεί πως η διάρκεια μετράει σε τέτοιους ομίλους. Και ένας πόντος λοιπόν θα είναι χρήσιμος αν δεν μας «πηγαίνει» η βραδιά και αυτό οφείλουν άπαντες στην Εθνική ομάδα να το έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους!