Ένα ταξίδι με προορισμό τον τελικό του Champions League μοιάζει με όνειρο ζωής -πόσω μάλλον όταν η μία από τις δύο φιναλίστ είναι η ομάδα που ξεκίνησες να παρακολουθείς από μικρό παιδί και υποστηρίζεις φανατικά μέχρι σήμερα. Αυτό το όνειρο έκανε πραγματικότητα η Heineken, προσφέροντας το ταξίδι στη Μαδρίτη για τον μεγάλο τελικό της 1ης Ιουνίου.
Από τα πρώτα λεπτά της διαδρομής, το κλίμα ήταν εντελώς… ποδοσφαιρικό. Μπαίνοντας στο λεωφορείο της Heineken -αυτό που θα μας μετέφερε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο- το πρώτο πράγμα που τράβηξε το βλέμμα μου ήταν μία οθόνη. Δεν είχε ταξιδιωτικές πληροφορίες ή διαφημίσεις, όπως συνηθίζεται, αλλά τα γκολ που πέτυχαν Λίβερπουλ και Τότεναμ για να φτάσουν μέχρι τον τελικό.
Σε διαρκή επανάληψη, περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου τα γκολ από το πρώτο ματς των ομίλων μέχρι και τα ημιτελικά και κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν είναι ψέμα!
Με χώριζαν λίγες ώρες από το απόλυτο όνειρο κάθε ποδοσφαιρόφιλου: Την επόμενη ημέρα θα βρισκόμουν στις εξέδρες του «Wanda Metropolitano» για να χειροκροτήσω την ομάδα της καρδιάς μου, τη Λίβερπουλ, αλλά και την αξιόλογη Τότεναμ που διέψευσε κάθε προγνωστικό για να φτάσει μέχρι το τέρμα.
Από νωρίς, η Μαδρίτη ζούσε στο ρυθμό του Champions League. Οπαδοί -κυρίως της Λίβερπουλ- είχαν κατακλύσει κάθε πλατεία, δρόμο και γωνιά της πόλης. Χάθηκα μέσα στο κόκκινο πλήθος και μοιράστηκα μαζί τους το ντελίριο ενθουσιασμού που κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Συνομιλώντας με Άγγλους οπαδούς, διαπίστωσα πως η πλειοψηφία είχε κάνει το ταξίδι για τη Μαδρίτη χωρίς να έχει εισιτήριο για τον αγώνα. Πολλοί από αυτούς δεν έψαχναν καν! «Θέλουμε να συμμετέχουμε στα πάρτι και να είμαστε κοντά στην ομάδα», μου είπε κάποιος από αυτούς. Είναι «τρελοί» αυτοί οι οπαδοί!
Οι ώρες μέχρι τον τελικό περνούσαν βασανιστικά αργά. Αυτό συμβαίνει, συνήθως, όταν ο χρόνος είναι το μόνο που σε χωρίζει από αυτό που περιμένεις με μεγάλη ανυπομονησία να ζήσεις. Τη λαχτάρα αυτή κατεύνασε η Heineken, που με έκανε να νιώσω πρωταθλητής με τη φιλοξενία του στο Champions Village, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο. Η μπίρα, άλλωστε, αποτέλεσε το ιδανικό αντίδοτο στην αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στην Μαδρίτη, με τον υδράργυρο να δείχνει 35 βαθμούς.
Περίπου μία ώρα πριν τη σέντρα, πήρα την θέση μου στην εξέδρα προσπαθώντας να αποτυπώσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Το εξαιρετικό, νέο γήπεδο της Ατλέτικο Μαδρίτης, τα δύο ασφυκτικά γεμάτα πέταλα από τους οπαδούς των δύο ομάδων, τα συνθήματα , τα τραγούδια, τον αγωνιστικό χώρο. Όλα αυτά που θα έκαναν κάθε ποδοσφαιρόφιλο να δει ξανά το παιχνίδι με τα μάτια μικρού παιδιού.
Οι δύο ομάδες βγήκαν για το καθιερωμένο ζέσταμα και επικράτησε πανδαιμόνιο. Οι σηκωμένες γροθιές του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ μπροστά στην εξέδρα των οπαδών της Λίβερπουλ, έδωσε το σύνθημα για αυτά που ήδη φανταζόμασταν πως θα ακολουθούσαν. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι το πολυπόθητο Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά δεν γινόταν να μην πιάσει λιμάνι. Το κίνητρο, άλλωστε, ήταν μεγάλο. Η πίκρα που άφησε η εμπειρία του περσινού χαμένου τελικού από την Ρεάλ Μαδρίτης, σε συνδυασμό με την απώλεια του τίτλου της Premier League μετά από τη φετινή εξωπραγματική πορεία έδειχνε έναν μόνο δρόμο. Αυτόν που θα οδηγούσε την Λίβερπουλ στην κορυφή της Ευρώπης.
Λίγο πριν τη σέντρα ήρθε η ώρα για το «You’ll never walk alone». Τα κόκκινα κασκόλ υψώθηκαν στον αέρα και αυτό που ακολούθησε μόνο με μία λέξη μπορεί να αποδοθεί. Ανατριχίλα! Μια ξεχωριστή στιγμή για κάθε φίλο της Λίβερπουλ. Ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις.
Μετά από έναν ακόμα ανεφοδιασμό με μπίρα Heineken, έφτασε η ώρα για τη σέντρα. Το γρήγορο γκολ με πέναλτι του Μοχάμεντ Σαλάχ, η σκοπιμότητα ενός τελικού, αλλά κυρίως η αγωνιστική απραξία και η υψηλή θερμοκρασία, συνέβαλλαν στο να μην δούμε το εξαιρετικό παιχνίδι που περιμέναμε. Αλλά τι σημασία έχει; Η συνολική εμπειρία είχε να προσφέρει πολλά περισσότερα από έναν αγώνα που -ανεξάρτητα από την ομορφιά του- θα έμενε για πάντα χαραγμένος στη μνήμη όλων όσων βρέθηκαν στο γήπεδο.
Από την στιγμή που ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη του αγώνα μέχρι και αυτή που ο Τζόρνταν Χέντερσον σήκωσε στον ουρανό της Μαδρίτης το έκτο ευρωπαϊκό τρόπαιο για την Λίβερπουλ, λίγα θυμάμαι και ακόμα πιο λίγα μπορώ να μεταφέρω.
Το πάρτι ξεκίνησε σε αγωνιστικό χώρο και εξέδρες. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ πανηγύριζαν σε ντελίριο και η μπίρα Heineken έρεε άφθονη, αποτελώντας το ιδανικό συνοδευτικό σε μια μέρα που κανείς από όσους την έζησαν δεν θα ξεχάσει.
