Χρυσή γενιά; Θέμα διαχείρισης και προτεραιοτήτων

Μάγκες και μπράβο τους! Τα παιδιά του Ηλία Παπαθεοδώρου επέστρεψαν στην κορυφή της Ευρώπης και πανηγυρίζουν. Δικαίως. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που πέτυχαν, αφού υπήρχαν πολλά προβλήματα και σημαντικές απουσίες. Αν και σε έναν τελικό, συνηθίζεται να λέγεται ότι όλα είναι ανοιχτά και δεν χωρούν προγνωστικά, από την στιγμή που η εθνική έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου και έχοντας τον κόσμο στο πλευρό της, δεν γινόταν να χάσει από το Ισραήλ. Με σχέδιο και εξαιρετικό κοουτσάρισμα από τον πάγκο, αλλά και καρδιά και ψυχή από όλους τους διεθνείς, ήρθε άλλο ένα μετάλλιο, που ήταν το δέκατο χρυσό και τριακοστό συνολικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Για ένα ακόμη καλοκαίρι το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στον… αφρό!

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να βρίσκεται στον… αφρό τα τελευταία τριάντα χρόνια, όμως, γι’ αυτά τα παιδιά, που θέλουν να κοιτάξουν μπροστά και ψηλά ως ξεχωριστές προσωπικότητες, τα δύσκολα αρχίζουν τώρα. Ήδη αποκαλούνται «χρυσή γενιά» λόγω των επιτυχιών που είχαν ως ομάδα την τελευταία πενταετία, αλλά, όπως πολύ σωστά είπε μετά την λήξη του τελικού ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, αυτό θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Γιατί είναι πολλές οι περιπτώσεις παικτών που έλαμψαν στις λεγόμενες «μικρές» εθνικές ομάδες, αλλά δεν έκαναν την καριέρα που ονειρεύτηκαν.

Το μέλλον αυτών των παιδιών μπορεί να γίνει λαμπρό αν υπάρξει σωστή διαχείριση απ’ όλους. Οι ίδιοι θα πρέπει πιστέψουν στις δυνατότητές τους, να βάλουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν απερίσπαστοι πάνω σε αυτό που αγαπούν και για το οποίο ήδη έχουν στερηθεί πολλά σε σχέση με άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Θα πρέπει, επίσης, να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις και στο ψυχολογικό κομμάτι, λόγω του ανταγωνισμού, που πολλές φορές είναι άδικος, αλλά και στο αγωνιστικό, αφού τα πράγματα στο κορυφαίο επίπεδο είναι εντελώς διαφορετικά. Εκεί παύουν να είναι παιδιά, αλλά άνδρες…

Οι ομάδες από την πλευρά τους, θα πρέπει κάποια στιγμή να πιστέψουν πραγματικά και να εμπιστευθούν αυτά τα παιδιά. Διότι, άλλο είναι να λες ότι έχω Έλληνες στο ρόστερ και εντελώς διαφορετικό να μην βρίσκουν σταδιακά ρόλο μέσα στην ομάδα, ώστε μελλοντικά να λογίζονται ως βασικά στελέχη. Άλλο οι προπονήσεις και άλλο οι αγώνες. Ασφαλώς και δεν πρόκειται για εύκολη διαδικασία, αλλά όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Το ίδιο ισχύει και για τους φιλάθλους, που έχουν μάθει να αγαπούν τη νίκη και όχι το παιχνίδι. Αυτοί που θέλουν τίτλους και αν δεν έρθουν, τα βάζουν με τους προπονητές που είναι «μυρωδιάδες» και τις διοικήσεις, που δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη για να φέρουν παικταράδες. Κι αν έρθουν, αναρωτιούνται γιατί δεν μπαίνουν στο rotation και τα νέα παιδιά…

Το αν όλοι αυτοί ή κάποιοι από αυτούς θα αποτελέσουν την μελλοντική βάση της εθνικής ανδρών και θα κάνουν την καριέρα που ονειρεύονται, είναι κάτι που δεν μπορεί να προδιαγράψει κανείς. Είναι συνδυασμός πραγμάτων. Αν μη τι άλλο, όμως, αξίζουν μια ευκαιρία από τις ομάδες τους. Για την ώρα, πάντως, στα παιδιά του Ηλία Παπαθεοδώρου αξίζει να απολαύσουν το νέκταρ της επιτυχίας τους.