Χίλιες λέξεις-γκρίνια για τον μοναδικό Ζλάταν

Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τις ικανότητες αυτού του τύπου στο γήπεδο οφείλει να ζητήσει αυτοβούλως ψυχιατρική γνωμάτευση ή έστω εξέταση από κάποιον οφθαλμίατρο. Ωστόσο, το να τολμήσει να εγείρει ορισμένες επιφυλάξεις για την επιρροή και τον αντίκτυπο της παρουσίας του στο άθλημα (εφόσον δεν το κάνει μπροστά του με τον κίνδυνο να υποστεί τις συνέπειες) φαντάζει λογικό.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Βασιλιάς και θρύλος, λοιπόν. Ο Ζλάταν, όπως γουστάρει να αυτοαποκαλείται αναφερόμενος κατά την προσφιλή του συνήθεια στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. Η αίσθηση που έχει ο Σουηδός για το άτομό του δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, με μία –μόνο- ένσταση. Τα σύνορα του βασιλείου του και την έκταση του θρύλου του.

Προικισμένος με ταλέντο που συχνά ήταν περισσότερο από εκείνο που θα συγκέντρωναν και οι 21 υπόλοιποι ποδοσφαιριστές που είχαν την τύχη να μοιράζονται μαζί του τον αγωνιστικό χώρο, ο Ζλάταν θα μπορούσε να βάλει στο κεφάλι του μια κορώνα που θα αντιπροσώπευε πολλά παραπάνω από εκείνη που τελικά φόρεσε.

Έχοντας από πολύ μικρός συνοδοιπόρο περίπου σε κάθε του βήμα την απίστευτη έπαρσή του, της επέτρεψε να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την καριέρα του κι ενώ στα χρόνια της νιότης αυτό το… δεκανίκι τον βοήθησε να διανύσει πιο εύκολα την απόσταση που χωρίζει τον καθένα από την ανωνυμία των απλά καλών ποδοσφαιριστών, στον κλειστό κύκλο των πραγματικά ξεχωριστών, στη συνέχεια αποδείχθηκε το βαρίδι που τον κράταγε πίσω.

Ο πιτσιρικάς που στα 17 του αρνήθηκε να δοκιμαστεί από την Άρσεναλ (επειδή απλά Zlatan doesn't do auditions) σύντομα βρήκε το δρόμο που τον οδήγησε από την ταπεινή Μάλμε σε μερικούς από τους σπουδαιότερους συλλόγους της Ευρώπης. Άγιαξ, Γιουβέντους, Ίντερ, Μίλαν, Μπαρτσελόνα και -τέλος- Παρί Σεν Ζερμέν. Με όλες κατέκτησε τίτλους. Με όλες πέτυχε πολλά γκολ, μερικά από τα οποία θα είχαν θέση σε οποιοδήποτε αφιέρωμα για τους μερακλήδες του ποδοσφαίρου.

Κι όμως, ο θρύλος του δεν χτίστηκε με μοναδικό πυλώνα τις αναρίθμητες στιγμές μαγείας και μεγαλείου που χάρισε κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αν και θα μπορούσε. Η έπαρση που λέγαμε πιο πάνω κατέστησε τον Ζλάταν «μαύρη τρύπα» που απειλούσε να εξαφανίσει οτιδήποτε φωτεινό (εξίσου, λιγότερο ή περισσότερο από αυτόν) υπήρξε δίπλα του.

Αρνούμενος να τιθασεύσει το εγώ του, ο Ζλάταν προτιμούσε αυλικούς και υποτακτικούς (όπως κάθε βασιλιάς που σέβεται τον… θρόνο του) παρά συμπαίκτες-συνεργάτες. Ακόμη και τις χρονιές που μοίραζε τη μία ασίστ πίσω από την άλλη, το έκανε όχι από αλτρουισμό αλλά με τη… φιλευσπλαχνία με την οποία σκορπά ο ηγεμόνας ψίχουλα στα… αντικείμενά του.

Δύο στάσεις ήταν οι πλέον κομβικές της αθλητικής του ζωής και ευθύνονται για την «αποτυχία» του να γίνει το αδιαφιλονίκητο νούμερο 1 στον κόσμο του ποδοσφαίρου και μονάρχης επιπέδου… Ελισάβετ και όχι Κωνσταντίνου Γκλύξμπουργκ. Η αποχώρησή του από την Γιουβέντους και η απειλή του να ξυλοφορτώσει δημόσια τον Γκουαρντιόλα την περίοδο που... συνεργάστηκαν (τρόπος του λέγειν) στην Μπαρτσελόνα. Για την περίοδο που ήταν στους Καταλανούς, μάλιστα, εκ των υστέρων αναγκάστηκε στη διατύπωση μιας θέσης που εμπεριείχε μια σπάνια γι' αυτόν, μικρή έστω, δόση αυτοκριτικής. «Ήταν μάλλον η καλύτερη ομάδα στην Ιστορία. Έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο. Ήξερα πως θα νικούσαμε πριν καν μπούμε στο γήπεδο. Έβλεπα γύρω μου παίκτες σαν τον Μέσι, τον Ινιέστα, τον Τσάβι, τον Πουγιόλ... Ήταν ποδόσφαιρο από άλλο πλανήτη. Τεχνικά τέλειο»... Κι ο Ζλάταν άφησε τον εγωισμό του να αποφασίσει για λογαριασμό του Ίμπρα και το άφησε οριστικά πίσω του μετά από μόλις μία σεζόν...

Το 2006 ήρθε ο υποβιβασμός των «μπιανκονέρι» και η άρνησή του να την ακολουθήσει στη Serie B. Ταυτόχρονα και το τέλος της συνεργασίας του με ένα προπονητή όπως ο Φάμπιο Καπέλο, συνηθισμένου να διαχειρίζεται προσωπικότητες με ιδιαιτερότητες όπως η αφεντιά του. Με συμπαίκτες σαν τους Ντελ Πιέρο, Βιεϊρά, Μπουφόν, Νέντβεντ, Τιράμ, Καναβάρο, Ζαμπρότα κι έχοντας μπροστά του τον Νταβίντ Τρεζεγκέ, ο Ιμπραΐμοβιτς βρέθηκε στην άβολη γι’ αυτόν, αλλά ευεργετική σε άλλες περιπτώσεις θέση του μαθητή που όφειλε να χαμηλώνει το βλέμμα και να μαθαίνει.

Μετά το σκάνδαλο των στημένων αγώνων το ιταλικό ποδόσφαιρο πέρασε σε μια περίοδο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και το έχει καταστήσει διόλου εφάμιλλο των άλλων μεγάλων πρωταθλημάτων. Ωστόσο η Ίντερ και η Μίλαν που ακολούθησαν, λειτούργησαν ως το λίπασμα που βοήθησε τον Ζλάταν να «ανθίσει» σε αυτό που είναι σήμερα. Δίχως σοβαρό εσωτερικό ανταγωνισμό, έμαθε να είναι ο κορυφαίος του «χωριού» με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Μένοντας ατσαλάκωτος και τέλειος την ίδια στιγμή…

Εκείνος ο τσακωμός με τον Γκουαρντιόλα στα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα ήταν η ταφόπλακα στο ενδεχόμενο ο καλύτερος επιθετικός της γενιάς του, ο αδιαφιλονίκητα πιο προικισμένος τεχνικά στράικερ από τον καιρό του Φαν Μπάστεν και λογικός διάδοχος του Βραζιλιάνου Ρονάλντο, να κατακτήσει έναν τίτλο αντίστοιχο των ικανοτήτων και των προσδοκιών του: το Champions League. Ούτε καν το Europa. Τα στατιστικά του κάθε χρονιά εντυπωσιακά. Πολλά από τα γκολ του άξια να κοσμήσουν ανθολόγιο. Ποτέ όμως, σε διεθνές επίπεδο, δεν πήρε μια ομάδα από το χέρι για να την οδηγήσει μέχρι την άκρη του δρόμου. Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μέσα από μια διαδρομή που θα έφερε τη δική του ατόφια σφραγίδα. Αφού δεν στάθηκε με ταπεινότητα σε εκείνη την ομάδα των «μπλαουγκράνα» και σε ένα προπονητή με τις δάφνες που κουβαλούσε τότε ο Πεπ, δεν θα το έκανε ποτέ για κανέναν.

Ο Ζλάταν έγινε αυτό που επιθυμούσε ο ίδιος να γίνει. Μια μετακινούμενη ατραξιόν, ένα one man show. Ο μοναδικός λόγος για να θυμάσαι κάθε ματς στο οποίο συμμετείχε. Έτσι, στα 35 του πια, ετοιμάζεται να αποχαιρετήσει μαζί με την Παρί Σεν Ζερμέν και το ποδόσφαιρο στο υψηλότερο δυνατό επίπεδό του και παράλληλα κάθε ελπίδα να πάρει αυτό που θα του άξιζε.

Αδιαμφισβήτητα ένας θρύλος του ποδοσφαίρου, υπήρξε βασιλιάς όπως αποκάλεσε την αφεντιά του. Είναι βέβαιο, όμως, πως αν ο εγωπαθής, αυθάδης και αλαζών Ζλάταν δεν είχε «σκοτώσει» με τον χαρακτήρα του τον παιχταρά Ιμπραΐμοβιτς, θα μιλάγαμε όχι απλά για έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή, αλλά αναμφισβήτητα για τον παίκτη που στιγμάτισε την εποχή του. Όπως ο Ρονάλντο, ο οποίος επίσης δεν σήκωσε ποτέ ένα Champions League αν κι έπαιξε στον «αφρό» της Ευρώπης, αλλά είχε την τύχη να γεννηθεί στην Βραζιλία και ρέφαρε με δύο Παγκόσμια Κύπελλα. Κάποτε ο Ζλάταν τον είχε αποκαλέσει είδωλό του. Μάλλον είπε ψέματα. Αποδείχθηκε πως ο Ζλάταν μπορεί να έχει είδωλο μόνο τον Ζλάταν...