Λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης των Ατόμων με αναπηρία, το οποίο είναι το πρώτο στην ιστορία για την Ελλάδα στο ομαδικό, με συμπαίκτη τον Γιώργο Μουχθή, ο Μάριος Χατζηκυριάκος μιλάει για το ξεκίνημα του, την μετέπειτα πορεία, την αναπηρία του και το μεγάλο στόχο των Παραολυμπιακών Aγώνων.
Τον αποζητά, τον αναγνωρίζει, τον χρειάζεται. Πάνω στη ρακέτα του αναπαύεται, νιώθει άνετα, χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς, ακτινοβολεί στον αέρα. Εκείνος του κάνει κομπλιμέντα και το σαγηνεύει... Με το βλέμμα καρφωμένο στo μπαλάκι και το πρόσωπο του να λαμποκοπά από ενθουσιασμό, συντονίζεται στο γνώριμο άκουσμα που στα αυτιά του ηχεί ως μόνιμη επωδός: «τακ-τακ, τακ-τακ, τακ-τακ».
Ο Μάριος Χατζηκυριάκος στεκόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού, κρατούσε τη ρακέτα του και ετοιμαζόταν να καρφώσει, καταρρίπτοντας τα στρεβλά κοινωνικά στερεότυπα που υπαγορεύουν ότι τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν δυνατότητες ανάλογες με αυτές των αρτιμελών.
Έχοντας εκ γενετής εγκεφαλική παράλυση-τετραπληγία «περπάτησα για πρώτη φορά μετά τα δύο μου χρόνια, φορούσα νάρθηκες και έκανα πολύωρες φυσικοθεραπείες. Μόλις όμως μπήκα στο χώρο του πινγκ πονγκ και ξεκίνησα να προπονούμαι στον Π.Α.Σ.Κ.Α (Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων)- τον πιο οργανωμένο από άποψη υποδομών σύλλογο στην Ελλάδα στην επιτραπέζια αντισφαίριση- έβγαλα τους νάρθηκες και σταμάτησα τις φυσιοθεραπείες».
Αν και σε μικρότερη ηλικία, ιδίως κατά τα σχολικά χρόνια, μπορεί να ένιωσε πως «υπήρχε μια διάκριση προς το πρόσωπο μου λίγο πιο έντονη, εντούτοις είναι φυσιολογικό, καθώς στη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας τα άτομα ΑμεΑ είναι άγνωστα, όπως και τα χαρίσματά τους. Η ίδια οφείλει να τους εντάξει πιο ομαλά στο γενικό σύνολο και να μην τους βλέπει ως κάτι το διαφορετικό».
Ωστόσο, έχει ένα παράπονο: «Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Στο δικό μας κράτος τα άτομα με αναπηρία περνάνε κάπως δύσκολα και αυτή την στιγμή μιλάς με εμένα που δόξα τω Θεώ δεν έχω κάποια ανάγκη από ιδιαίτερη υποδομή». Για τους υπόλοιπους όμως, όπως για παράδειγμα εκείνους που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο, τι γίνεται; «Δεν υπάρχουν τα πεζοδρόμια, κανείς δεν σέβεται τις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων, κανείς δεν σέβεται τις ράμπες και αυτό πρέπει να αλλάξει».
Το πινγκ πονγκ μπήκε εντελώς τυχαία στη ζωή του και «με βοήθησε να βελτιωθώ ως άνθρωπο πάνω στην αναπηρία μου». Όπως εξομολογείται, χρωστά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που τον μύησε στο άθλημα, τον προπονητή του Πολυχρόνη Πολίτση, καθώς «με στήριξε τρομερά, με έκανε πρωταθλητή και πάνω από όλα με έκανε καλύτερο άνθρωπο».
Ο δρόμος όμως δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα, αλλά ανηφορικός και γεμάτος «αγκάθια». «Έμενα 50 χιλιόμετρα μακριά από την αίθουσα προπόνησης και ο πατέρας μου ήταν δύσκολο να με μεταφέρει εκεί. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή δαπανώντας κόπο, χρήματα και χρόνο. Ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας μου οφείλεται σε αυτούς». Η σπίθα που σιγόκαιγε στα σωθικά του αναζωπυρώθηκε λόγω της αλματώδους εξέλιξης που παρουσίαζε, έτσι «ενώ αρχικά πήγαινα μια φορά την εβδομάδα προπόνηση, το αυξήσαμε σε δύο. Η απόσταση ήταν ένας σκόπελος που υπερκεράστηκε και το κέρδος που αποκόμισα από όλα αυτά ήταν πολύ μεγαλύτερο».
Αν και οι περισσότεροι πιθανότατα πιστεύουν ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον τρόπο παιχνιδιού ανάμεσα σε αρτιμελείς και άτομα με αναπηρία, ο ίδιος επισημαίνει ότι «Η επιτραπέζια αντισφαίριση είναι το μοναδικό άθλημα όπου τα άτομα με αναπηρία μπορούν να κάνουν προπόνηση μαζί με αρτιμελείς και να τους κοντράρουν. Η ειδοποιός διαφορά στον τρόπο παιχνιδιού στους ΑμεΑ είναι ότι ολόκληρη η στρατηγική που ακολουθείς δομείται γύρω από την προσπάθεια σου να μετακινήσεις τον αντίπαλο που αντιμετωπίζει κινητικό πρόβλημα».
Από την πληθώρα μεταλλίων (12 τον αριθμό, σε ατομικό και ομαδικό) που έχει στο ενεργητικό του σε εγχώριο επίπεδο, αφότου πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2013, ξεχωρίζει το παρθενικό του, δηλαδή το χάλκινο στην κατηγορία ΤΤ6 (κατηγορία όρθιων). «Ήταν το πιο ξεχωριστό και το πιο έντονο σε συναισθήματα, καθώς έπαιζα μόνο πέντε μήνες. Αν και στον ημιτελικό βρέθηκα να προηγούμαι στα σετ 2-0 και έχοντας την πρωτοπορία με 10-5 (το ματς λήγει στα τρία νικηφόρα σετ), βρέθηκα μια ανάσα από την πρόκριση στον τελικό, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Σε αυτό συνέβαλε η απειρία μου και το γεγονός ότι ο προπονητής μου ορθά δεν ήθελε να με καθοδηγήσει για να βιώσω μόνος μου αυτήν την εμπειρία. Ύστερα από εκείνη την ήττα πείσμωσα πιο πολύ, ώστε να επιστρέψω ένα χρόνο αργότερα, φτάνοντας έως τον τελικό».
Και ενώ όλα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά, με αποκορύφωμα την πρώτη του κλήση στην Εθνική ομάδα, η ατυχία τού χτύπησε την πόρτα, όταν αντιμετώπισε έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος μάλιστα λίγο έλειψε να αποβεί μοιραίος. «Έκοψα το ωλένιο νεύρο του αριστερού χεριού, το δικέφαλο και πολλούς τένοντες, δύο εκατοστά από την κεντρική αρτηρία. Ο δρόμος της αποκατάστασης ήταν επίπονος, ευτυχώς όμως με την συνεισφορά όλων των γιατρών και την συμπαράσταση του προπονητή μου κατάφερα να επιστρέψω γρήγορα και να συνεχιστεί αυτό το όμορφο ταξίδι». Μάλιστα, θυμάται χαρακτηριστικά ότι «η πρώτη μου ερώτηση όταν ξύπνησα από το χειρουργείο, λίγο μετά την επέμβαση και υπό την επήρεια της νάρκωσης ήταν «Πότε έχω προπόνηση;».
Έχοντας την ευλογία να προπονείται τα τελευταία δύο χρόνια στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας», πλάι στην Εθνική ομάδα των αρτιμελών, υπό την επίβλεψη του κύριου Βατσακλή (τεχνικός) στους άντρες και του κυρίου Κωστόπουλου (τεχνικός) στις γυναίκες, παραδέχεται ότι «Το να παίζεις δίπλα σε παίκτες όπως ο Καλλίνικος Κρεάνγκα, ο Παναγιώτης Γκιώνης και ο Κώστας Παπαγεωργίου, αποτελεί ιδιαίτερη τιμή, καθώς επηρεάζεσαι από την αύρα που εκπέμπουν αυτοί οι αθλητές παγκοσμίου φήμης. Αποκτάς μεγαλύτερη θέληση και ώθηση, βλέποντας εκείνους να παλεύουν, ενώ έχουν σημειώσει τόσο σπουδαία επιτεύγματα. Η πιο σημαντική συμβουλή που μου έχουν δώσει και κρατώ μέχρι σήμερα είναι να ακολουθώ πιστά την στρατηγική μου στο παιχνίδι και να μην την αλλάζω, γιατί αυτό μακροπρόθεσμα με εξελίσσει. Να πιστεύω στην προπόνηση που κάνω, στις δυνατότητές μου και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο».
Βέβαια, όπως τονίζει «η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι όπως στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες από την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες, αλλά οι οικονομικοί προϋπολογισμοί εκτός συνόρων είναι πολύ μεγαλύτεροι»
Έστω όμως και με όλες αυτές τις αντιξοότητες, έφτασαν σε μια σπουδαία επιτυχία μαζί με τον Γιώργο Μουχθή, καθώς κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος που διεξήχθη στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας τον περασμένο Σεπτέμβριο. «Αυτό το ιστορικό μετάλλιο μάς χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών χρόνων: Δουλειάς από πολλούς ανθρώπους, με πρωτεργάτη τον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό Πολύχρονη Πολίτση και στη συνέχεια τον πρώην ομοσπονδιακό Μιχάλη Κατσικαδέλη και την στήριξη της ομοσπονδίας. Σιγά-σιγά, βλέπουμε τους κόπους μας να ανταμείβονται» περιγράφει με χαμόγελο.
Μάλιστα, χάρη σε αυτό το καινοφανές κατόρθωμα, γνώρισε ακόμα μια ξεχωριστή τιμή, όταν έγινε δεκτός μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής στο Προεδρικό Μέγαρο από τον Προκόπη Παυλόπουλο.
Όντας αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής θεωρεί πως «συνιστά ύψιστη τιμή ότι μου δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπώ την πατρίδα μου που αγαπώ πολύ φέρνοντάς της διακρίσεις». Μιλώντας για τις μεγάλες επιτυχίες σε διάφορα τουρνουά εκτός των τειχών τα τελευταία δύο χρόνια, εξηγεί ποια είναι τα στοιχεία που τον έχουν κάνει να αναπτύξει μια ιδιαίτερη χημεία με τον Μουχθή. «Με το Γιώργο έχουμε μεγαλώσει στην ίδια αίθουσα πινγκ πονγκ. Εγώ είμαι πιο επιθετικός, ενώ εκείνος κοντρολάρει πιο πολύ το παιχνίδι, έχοντας και επιθετικές αρετές, έτσι αλληλοσυμπληρώνουμε αρμονικά ο ένας τον άλλον. Επίσης, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ότι αμφότερους στα πρώτα βήματα μάς καθοδήγησε ο ίδιος προπονητής» και σπεύδει να συμπληρώσει ότι «Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι μεταξύ μας, είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι και ξεχνάμε πρόσκαιρα τα φιλικά συναισθήματα που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον».
Ως γνωστόν στη ζωή, όπως και στον αθλητισμό, δεν τα παρατάμε ποτέ, έτσι και εκείνος αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω αναφέρει ότι «θα ξαναέπαιζα το ματς κόντρα στον Ντάνι Μπόμπροφ, τότε Νο19 στην παγκόσμια κατάταξη στο Όπεν της Φιλανδίας». Αν και ηττήθηκε στο πρώτο σετ με 11-0 έκανε την ολική ανατροπή, επικρατώντας 3-2 σετ και «θα ήθελα να δω πώς ο προπονητής μου Πολυχρόνης Πολίτσης, με βοήθησε να αλλάξω την στρατηγική, την ψυχολογία μου, τι είδους οδηγίες μου έδωσε και έπειτα από ένα καταστροφικό πρώτο σετ, κατόρθωσα να πάρω τη νίκη».
Σε εκείνο το σημείο η κουβέντα στρέφεται γύρω από το μεγάλο στόχο της πρόκρισης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Έχει επίγνωση πόσο πληρέστερη είναι η αγωνιστική προετοιμασία των αθλητών στις ξένες χώρες σε σχέση με την Ελλάδα. Για παράδειγμα, ένας αθλητής πινγκ πονγκ εκεί μπορεί να συμμετάσχει σε 7, 8 ή 9 τουρνουά ετησίως στο δρόμο για την Παραολυμπιάδα, εν αντιθέσει με τον ίδιο που είχε τη δυνατότητα να πράξει κάτι ανάλογο μονάχα για ένα χρόνο. Αιτία; Η έλλειψη χρημάτων και χορηγών. Επισημαίνει χαρακτηριστικά «Υπάρχουν λίγοι που συνδράμουν, όμως η βοήθεια που απαιτείται είναι πολύ μεγαλύτερη».
Σε ό,τι αφορά το ατομικό επίπεδο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σουηδίας διέγραψε εξαιρετική πορεία, δεδομένου ότι προκρίθηκε στην 16αδα, κάτι το οποίο έχει συμβεί μόλις μια φορά στο παρελθόν από Έλληνα αθλητή, τον Πολυχρόνη Πολίτση το 2007, ενώ θριάμβευσε δύο φορές απέναντι στο τότε νούμερο 10 της παγκόσμιας κατάταξης και μία κόντρα στο νούμερο 6.
Τα ανδραγαθήματα αυτά είχαν ως συνέπεια την… απογείωση του στο ranking list, εφόσον από το νούμερο 41 του κόσμου που κατείχε τον Σεπτέμβριο, σκαρφάλωσε στο νούμερο 23, ενώ στην κατηγορία κάτω των 23 ετών βρίσκεται στο νούμερο 5 του κόσμου. Παρ όλα αυτά, παραμένει ταπεινός και προσγειωμένος. «Τώρα πια οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο μοιάζει να είναι πολύ κοντά, άλλα όσο μεγάλη απόσταση ήταν από το νούμερο 41 έως το 23, άλλη τόση είναι αυτή από το 23 ως το 12-13 που εξασφαλίζει την πρόκριση».
Πώς όμως ο ίδιος καταφέρνει να συνδυάζει σπουδές και πρωταθλητισμό; Όντας αριστούχος, εισήχθη πέρυσι στο τμήμα ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και υπογραμμίζει: «Είναι δύσκολο εγχείρημα, μολαταύτα προσπαθώ να είμαι και στα δύο εξίσου καλός, αφού για μένα η μόρφωση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όπως και η εξέλιξη μου στο άθλημα».
Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να του φράξει το δρόμο. Γιατί όπως ο ίδιος αποδεικνύει καθημερινά «Η αναπηρία δεν σε σκοτώνει, η αναπηρία σε διδάσκει, αρκεί να έχεις θέληση, να μην φοβάσαι να ζήσεις εμπειρίες και να θέτεις στόχους».
Εργασιομανής, ακόρεστα φιλόδοξος δεν φοβάται να θέσει τον πήχη των προσδοκιών ψηλά και δεν κρύβει ότι «ονειρεύομαι σε δέκα χρόνια από τώρα να έχω κατακτήσει ένα Παραολυμπιακό μετάλλιο, να έχω φτάσει στο νούμερο 1 του κόσμου, να έχω πάρει το πτυχίο μου και ίσως ένα μεταπτυχιακό». Μοιάζει σίγουρο ότι θα τα καταφέρει. Όπως άλλωστε είχε πει κάποτε και ο Γουόλτ Ντίσνευ :«Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις»…
Επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωάννου ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
