Χαμόγελα λίγο ρε, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι!

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μας… θάμπωσε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Λιτή, χωρίς να ξεπερνά ή έστω να αγγίζει σε θέαμα τις εντυπωσιακές στιγμές που μας χάρισαν προηγούμενες διοργανώσεις, αλλά πλέον είναι και άλλοι οι καιροί. Αν συνυπολογιστεί ότι τα οικονομικά δεδομένα της Βραζιλίας δεν είναι και ιδιαίτερα «ανθηρά», παρακολουθήσαμε λίγο-πολύ ό,τι περιμέναμε.

Αν κάποιος θέλει να γκρινιάξει, βρίσκει πάντα αφορμές. Αρκετά ειπώθηκαν για την έλλειψη λάμψης, αλλά οι ίδιοι αν παρακολουθούσαν κάτι πιο φαντασμαγορικό θα «έκραζαν» γιατί σε αυτήν την εποχή κατασπαταλήθηκαν χρήματα.

Εκτός αυτού, η κουλτούρα της Βραζιλίας αυτή είναι, ταιριάζει-δεν ταιριάζει στα γούστα μας και καλώς αυτήν μας παρουσίασε! Δεν έχει την πολιτισμική ιστορία της Ελλάδας ή της Κίνας, για να διαχειριστεί διαφορετικά το μεγαλύτερο… σόου του πλανήτη. Τουλάχιστον προσπάθησε και κατάφερε να περάσει μηνύματα για την προστασία του περιβάλλοντος.

Το ζήτημα είναι ότι πάλι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος! Η τελετή έναρξης κάθε Ολυμπιακών Αγώνων, δεν είναι μόνο τα εφέ και το σόου, είναι κυρίως αυτό το πολυπολιτισμικό πανηγύρι που στήνεται από 10.000 και πλέον αθλητές. Είναι τα αληθινά χαμόγελα όσων παρελαύνουν με περηφάνια επειδή είναι εκεί. Στη μεγαλύτερη γιορτή του πλανήτη, που όμως δεν πηγαίνεις ως… καλεσμένος, αλλά έχεις κερδίσει με τον ιδρώτα σου τη συμμετοχή σου σε αυτήν!

Είναι η πραγματοποίηση των ονείρων που έχουν από τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό όλοι οι συμμετέχοντες. Είναι η επιβράβευση των κόπων τους, είναι η καταξίωσή τους. Είναι η μοναδική περίσταση που άνθρωποι από κάθε μεριά του πλανήτη, βρίσκονται δίπλα δίπλα, χωρίς να έχουν να χωρίσουν τίποτα, ενώ παράλληλα τους ενώνουν πολλά.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αναφέρονται σε ντόπινγκ, εκμετάλλευση εργατικού προσωπικού, διαπλοκή και έχουν δίκιο, αλλά… πόσο μεροληπτικό είναι αυτό, όταν δεν συμβαίνει το ίδιο με τις διοργανώσεις των αγαπημένων τους αθλημάτων! Δηλαδή μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες υπάρχει ντοπάρισμα και διαπλοκή, ενώ για παράδειγμα στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ είναι όλα… αγγελικά πλασμένα;

Πάντως από την τελετή του Ριο, πρέπει να μνημονευτεί η επιλογή του ανθρώπου που άναψε τη φλόγα στο βωμό, γιατί δεν ήταν κάποιος υπέρλαμπρος αστέρας, κάποιος παγκοσμίου φήμης πρώην αθλητής, αλλά ο Βαλντερέι Κοντέιρο ντε Λίμα. Ο Βραζιλιάνος μαραθωνοδρόμος που στους Αγώνες της Αθήνας έχασε το χρυσό μετάλλιο γιατί τον έσπρωξε ένας θεατής και παρ’ όλα αυτά σηκώθηκε, συνέχισε την προσπάθεια του και κατέκτησε το χάλκινο. Υπέροχος συμβολισμός μέσω αυτής της επιλογής για το πνεύμα των Αγώνων.
Αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία των τεράστιων αθλητών Μάικλ Φελπς και Ραφαέλ Ναδάλ, τους σημαιοφόρους των ΗΠΑ και Ισπανίας αντίστοιχα.

Αμφότεροι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους αθλητές των άλλων χωρών που κρατούσαν τη σημαία των πατρίδων τους περπατώντας 5 μέτρα μπροστά από την υπόλοιπη αποστολή, αυτοί βάδιζαν δίπλα στους συμπατριώτες τους. Και αναφερόμαστε στο ζωντανό θρύλο των Ολυμπιακών αγώνων, τον Αμερικανό κολυμβητή με τα 22 μετάλλια και σε έναν από τους μεγαλύτερους τενίστες όλων των εποχών, όπως είναι ο Ισπανός. Αν αντί να προχωρούσαν 5 μέτρα μπροστά, ήταν… 10, κανείς δεν θα τους παρεξηγούσε, κι όμως...

Μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς πως ο Ναδάλ, όντας τραυματίας, δεν ήθελε να απουσιάσει από αυτή τη διοργάνωση και ότι χαιρόταν τη στιγμή σαν μικρός και άσημος αθλητής, τότε γίνεται αντιληπτό πόσο σπουδαίο είναι για όλους τους συμμετέχοντες η παρουσία τους εκεί!

Ας σταματήσουμε λοιπόν την γκρίνια και τη μουρμούρα, ας πάψουμε να τα βλέπουμε όλα με… στραβό μάτι και ας απολαύσουμε τους αγώνες. Δεν γίνεται κάποιος να αγαπάει τον αθλητισμό και να μη μαγεύεται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

ΥΓ. Πείτε με ρομαντικό, πείτε με γραφικό, πείτε με ότι θέλετε (μόνο εθνικιστή μη με πείτε), αλλά κάθε μα κάθε φορά που η ελληνική αποστολή προελαύνει πρώτη στην τελετή έναρξης, πάντα καμαρώνω και με πιάνει μια όμορφη ανατριχίλα!