Ώρα να δώσει εξηγήσεις ο Αλαφούζος στον κόσμο και κάποιοι στον πρόεδρο…

Αφήνουμε στην άκρη τα «ευτυχώς που βρέθηκε ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Παναθηναϊκός δεν είχε την τύχη της ΑΕΚ» και δεν βίωσε την ιστορική ξεφτίλα ενός ατιμωτικού υποβιβασμού. Αυτά έχουν ήδη γραφτεί πολλές φορές και οποιοσδήποτε υποστηρίζει κάτι διαφορετικό ας συνεχίσει να ψάχνει σωτήρες και παναθηναϊκάρες με φράγκα στα ποστ του Βλάση Τσάκα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Στο «ψητό» λοιπόν.

Για όσα οδήγησαν την ομάδα σε αυτή την κατάντια υπάρχουν ευθύνες. Και αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους των οποίων οι ενέργειες, οι προτάσεις και οι συμβουλές συνέτειναν στον μακρύ κατάλογο συνεχόμενων αποτυχιών που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια ενός συλλόγου που περνά μια κάποια κρίση.

Αν μιλάγαμε για έναν αγρότη, ας πούμε, που οργώνει τη γη του, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η σοδειά που θα πάρει από ό,τι έσπειρε είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της δικής του δράσης και μία στο τόσο της επίδρασης της τύχης, των καιρικών φαινομένων δηλαδή.

Στο σύγχρονο επιχειρηματικό κόσμο, καμία εταιρεία -κατά συνέπεια ούτε μία ΠΑΕ- δεν είναι χωραφάκι, αλλά ένας σύνθετος οργανισμός με προσωπικό, διοίκηση και ρόλους συγκεκριμένους και ξεκάθαρους. Στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, τα πράγματα δεν μοιάζουν έτσι. Ο Γιάννης Αλαφούζος, σύμφωνα με όσα έχει δείξει ως τώρα αλλά και από αυτά που μεταφέρουν εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα τα του πράσινου ρεπορτάζ, ουδέποτε άσκησε διοίκηση ακολουθώντας το προσωποκεντρικό μοντέλο του προέδρου-ιδιοκτήτη που κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα.

Αντίθετα, φέρεται να έχει οργανώσει το επιχειρηματικό οργανόγραμμα στη βάση μιας στρατηγικής η οποία σχεδιάστηκε και υλοποιείται ακόμη και σήμερα με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο ή να αναλυθούν περαιτέρω οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους δομήθηκε η προσπάθεια του τριφυλλιού ως συλλόγου για ανάκαμψη μετά από μια περίοδο πρωτόγνωρη, η οποία έφερε απίστευτες αλλαγές και τελικά οδήγησε σε απόλυτη μετάλλαξη της ταυτότητας του. Όποιος βλέπει, ακούει και διαβάζει, έχει προ πολλού αντιληφθεί και οι εντάσεις που ξεκίνησαν ως μουρμούρες, πλέον έχουν μετατραπεί σε κραυγές που απειλούν να μην αφήσουν τίποτα όρθιο.

Η αποχή που αποφάσισε η Θύρα 13 στο προσεχές παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ είναι και η πιο σοφή επιλογή και μαρτυρά τη νηφαλιότητα των οργανωμένων οπαδών που ξέρουν καλά του πόσο δύσκολο είναι πια να συγκρατηθεί ο κόσμος πριν ξεσπάσει κατά δικαίων και αδίκων για το πρωτοφανές χάλι και την οσμή πλήρους αποσύνθεσης που βγάζει αυτό το «κουφάρι» που κάποτε ήταν ομάδα.

Αντίθετα, καθόλου νηφάλια δεν ήταν μέχρι σήμερα η πλειονότητα των αποφάσεων και των επιλογών που έσυραν τον οργανισμό στην παρούσα κατάσταση. Στη διοίκηση επιχειρήσεων αποτελεί κανόνα πως η ευθύνη για την αποτυχία δεν είναι υπόθεση ενός. Συνήθως, βέβαια, βρίσκεται το εξιλαστήριο θύμα που θα πάρει πάνω του το ανάθεμα και η στοχοποίηση του θα λειτουργήσει ως παραπέτασμα καπνού το οποίο θα καμουφλάρει τις αδυναμίες άλλων που πολλές φορές είναι ακόμη μεγαλύτερες. Το να πούμε πως φταίει ο Στραματσόνι είναι εύκολο και δίκαιο, αλλά σε καμία περίπτωση αρκετό για να σταματήσει στο πρόσωπο του Ιταλού η απόδοση ευθυνών.

Αυτό θα ίσχυε στην περίπτωση που το αγωνιστικό σκέλος βρισκόταν στην κορυφή των προτεραιοτήτων της διοίκησης. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων να το κρατήσουν εκεί, η αλήθεια είναι πως όσα συμβαίνουν στο χορτάρι μπήκαν σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, τη στιγμή που τα γύρω-γύρω πήραν την πρωτοκαθεδρία στην πράσινη καθημερινή ατζέντα. Προφανώς και υπάρχει συλλογική ευθύνη, όμως αυτό δεν συνεπάγεται το βολικό «φταίνε όλοι». Ίσως να φταίνε και όλοι, αλλά ο καθένας μέχρι ενός σημείου, μέχρι έναν συγκεκριμένο βαθμό. Και αυτή είναι η απάντηση που θα έπρεπε να δώσει ο Γιάννης Αλαφούζος στον κόσμο, αν νιώθει την ανάγκη ή την υποχρέωση να κάνει κάτι τέτοιο. Μπορεί είτε να μαζέψει πάνω του όλη τη «λέζα» και να πει «κύριοι εγώ κάνω κουμάντο, εγώ αποφασίζω κι έτσι θα την πάω τη δουλειά» ή να εξηγήσει ποιος κάνει τι σε αυτό το σωματείο. Γιατί, δηλαδή, ο καθένας βρέθηκε σε μια θέση εκτελεστική και στρατηγική, οπότε μοιράζεται την ευθύνη ή καθαρά διακοσμητική για τα μάτια του κόσμου. Και στις δύο περιπτώσεις η παρουσία τέτοιων δεν μπορεί να υφίσταται πλέον.

Αν, πάλι, ο πρόεδρος δεν θελήσει να δώσει ο ίδιος τέτοιου τύπου απαντήσεις στο... πόπολο, οφείλει ως επιχειρηματίας που είναι, να ζητήσει ο ίδιος εξηγήσεις από εκείνους που οργάνωσαν, σχεδίασαν και τελικά εκτέλεσαν αυτό το σχέδιο και μαζί με αυτό εκτέλεσαν και τον Παναθηναϊκό.

Κι ένα υστερόγραφο. Κυκλοφορεί και η άποψη που λέει πως τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής θα φανούν όταν θα ολοκληρωθεί η εν εξελίξει κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο αντίλογος λέει πως αν και όταν τελικά αυτό συμβεί, η μόνη μεταβολή που θα αντιληφθεί το τριφύλλι θα είναι πως αντί την πλάτη του Ολυμπιακού θα βλέπει εκείνη της ΑΕΚ.