Ω, τι αγώνας μπαμπά!

Λίγα λεπτά μετά τον συγκλονιστικό αγώνα της Τσέλσι με τη Λίβερπουλ, κάθησα αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου (γιατί μέχρι τότε ήμουν σφιγμένος και στην τσίτα) και αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που παρακολούθησα. Το απόλυτο ποδοσφαιρικό παιχνίδι, ένα υπερθέαμα, ένα ματς που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστο. Ομως η σκέψη μου προχώρησε λίγο παρακάτω και αναλογίστηκα ότι αν εγώ (που τονίζω ότι δεν είμαι υποστηρικτής κανενός εκ των δύο αντιπάλων) έχω μαγευτεί από τα όσα διαδραματίστηκαν στο Στάμφορντ Μπριτζ, τότε τι μπορεί να συνέβη στο μυαλό ενός πιτσιρικά που στη ζωή του έχει δει ελάχιστα παιχνίδια;

Η εικόνα στο μυαλό μου, δημιουργήθηκε αυτόματα! Στο σαλόνι μιας οικογένειας, ο μπαμπάς αραχτός στην πολυθρόνα με τα πόδια του πάνω στο τραπεζάκι (με τραβηγμένο το σεμέν για να μην το λερώσει) και μια μπύρα στο χέρι. Δίπλα του, ο 8χρόνος γιος του, που επιτέλους λόγω των διακοπών του Πάσχα, πήρε την απαιτούμενη άδεια και... ξενύχτησε (για τα δεδομένα του), για να παρακολουθήσει ένα μεγάλο ματς, ένα παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ! Τόσο καιρό άκουγε ο μπόμπιρας για αυτήν τη διοργάνωση, έβλεπε τα τρέιλερ στην τηλεόραση και τα γκολ στις εκπομπές της επόμενης μέρας, αλλά ποτέ δεν είχε δει ζωντάνα έναν τέτοιο αγώνα. Και η μοίρα του επιφύλαξε αυτό το σπάνιο δώρο. Η τύχη του χαμογέλασε και το «δώρο» του ήταν απρόσμενα μεγάλο. Διότι δεν ήταν μόνο ένας προημιτελικός της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, αλλά μια αναμέτρηση που δεν θα ξεχάσει ποτέ και θα μνημονεύεται από όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη όσο θα παίζεται αυτό το άθλημα.

Αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης από τον Κανταλέχο, στο μυαλό του μικρού υπήρχε σύγχυση. Ή δεν είχε καταλάβει καλά ότι αυτό που έβλεπε ήταν το ίδιο άθλημα με αυτό που είχε παρακολουθήσει πριν λιγό καιρό ανάμεσα σε δύο ελληνικές μικρομεσαίες ομάδες ή απλά όταν οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται νύχτα, τότε τα πράγματα εξελίσονται διαφορετικά .Η μαγεία τον είχε κυριεύσει, παρά την αρχική του απογοήτευση, τη στιγμή που ο πατέρας του, του είπε ότι οι «σημαίες» των δύο μονομάχων (Τέρι και Τζέραρντ) δεν θα έπαιρναν μέρος στη γιορτή. Είχε αρκετές απορίες, όμως δεν τολμούσε να ρωτήσει για να τις λύσει, μιας και ο λατρευτός του μπαμπάς έμοιζε τόσο προσηλωμένος στην οθόνη, που ήταν βέβαιος ότι ούτε καν θα τον άκουγε. Κάποια στιγμή, το μαθητούδι, πήρε το θάρρος να ψελλίσει: «Μπαμπά, γιατί ενώ κερδίζει η Λίβερπουλ με 2-0, ο εκφωνητής λέει ότι αν παραμείνει έτσι το σκορ, προκρίνεται η Τσέλσι;». «Θα σου πω στο ημίχρονο».Η απάντηση ήταν απότομη και έκοψε τα φτερά της «φιλομάθειας» του. Συνειδητοποίησε ότι μόνος του έπρεπε να ξεδιαλύνει τις απορίες του και σταμάτησε να απασχολεί τον πατέρα. Αλλώστε στο δεύτερο ημίχρονο, χρειαζόταν ένα μπλοκάκι να σημειώνει όσα δεν καταλάβαινε, αλλά και πάλι χαμένο το είχε το παιχνίδι, αφού η ταχύτητά του στο γράψιμο, δεν θα του επέτρεπε να προλάβει να τα γράψει όλα. «Γιατί δεν παίζεται η μπάλα στο κέντρο και όλο είναι κοντά στις εστίες; Γιατί ο διαιτητής σφυρίζει τόσο λίγο; Γιατί οι παίκτες δεν φωνάζουν στο διαιτητή; Γιατί οι ποδοσφαιριστές τρέχουν ασταμάτητα, δεν κουράζονται; Γιατί δεν έχει πέσει ούτε ένα μπουκαλάκι στο γήπεδο; Γιατί γίνονται συνέχεια φάσεις και μπαίνουν τόσα πολλά γκολ; Γιατί...»

Ο πιτσιρικάς, δεν προλάβαινε να ψάξει μόνος του τις απαντήσεις, αφενός επειδή συνεχώς κατακλυζόταν από άλλες απορίες και αφετέρου γιατί τον είχε συνεπάρει αυτό που έβλεπε. Ηταν μοναδικό. Του άρεσε. Ηταν η πρώτη του φορά που παρακολουθούσε παιχνίδι χωρίς σε αυτό να αγωνίζεται η αγαπημένη του ελληνική ομάδα και δεν ήξερε ποιόν να υποστηρίξει. Στη διάρκεια του αγώνα άλλαξε πέντε φορές γνώμη. Οταν τελείωσε το ματς, έπεσαν οι διαφημίσεις και τότε το βλέμμα του μικρού ξεκόλλησε από την τηλεόραση, κοίταξε ενθουσιασμένος τον πατέρα του και αναφώνησε: «Ω, τι αγώνας μπαμπά», για να κερδίσει επιτέλους την πρόσοχή του και να νιώσει το χάδι στο κεφάλι του.

Ήταν ώρα για ύπνο! Είπε καληνύχτα στους γονείς του και ξάπλωσε. Πλημμύρισε όνειρα, ποδοσφαιρικά όνειρα! Μια μέρα να παίξει στο Τσάμπινος Λιγκ! Εδωσε την υπόσχεση στον ευατό του, ότι από αύριο κιόλας, θα παίζει λιγότερο ποδοσφαιράκι στο Playstation, και θα ιδρώνει περισσότερο για να μοιάσει στα... φρέσκα ινδάλματά του. Διότι ωραίο είναι να βάζει γκολ με τον Ντρογμπά, κουνώντας γρήγορα τους αντίχειρές του πάνω στο χειριστήριο, αλλά ακόμα ωραιότερο είναι να σκοραρεί με δεξί πλασέ απέναντι στο φιλό του το Σωτήρη, στο προαύλιο του σχολείου στο διάλλειμα, μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Ετσι, ίσως μπορέσει (αν είναι καλός) κάποια στιγμή να παίξει και αυτός αργά το βράδυ μπάλα και μετά από 20 χρόνια, να δώσει... έμπνευση σε έναν άλλο πιτσιρικά (που να τον παρακουλουθεί από τον Παναμά ή την Καμπότζη) να ασχοληθεί με την μπάλα και για ένα βράδυ, να γεμίσει και εκείνο το παιδί, το δωμάτιο του με ποδοσφαιρικά όνειρα!

Καληνύχτησα νοητά και γω τον 8χρόνο και συνειδητοποίησα ότι όλος ο πλάνήτης είχε χαρεί ένα ασύλληπτο ντέρμπι. Απάντες οι ποδοσφαιρόφιλοι ήταν «κερδισμένοι» που παρακολούθησαν αυτό το μάτς, αλλά περισσότερο κερδισμέμο ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο που σίγουρα προσέλκυσε νέους φιλάθλους.