Υπάρχει και ο Πρίντεζης, υπάρχουν και «σημαίες»

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, ο Σωκράτης Κόκκαλης, με γνώμονα ένα παραγοντικό καπρίτσιο, άφησε ελεύθερο να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό του «triple crown» τον Γιώργο Σιγάλα. Η φυγή του πραγματικού αρχηγού και «σημαίας» της ομάδας τη χρυσή αυτή πενταετία, αποτέλεσε βασικό στοιχείο της φθίνουσας πορείας, της αλλοίωσης της ταυτότητας και μετέπειτα της παρακμής του συλλόγου.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αυτή τη φορά, το λάθος δεν έγινε. Ούτε από τη μεριά του διαδόχου του «ράμπο» σε αυτόν τον ρόλο στον Πειραιά, Γιώργου Πρίντεζη, ούτε από τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Η ομάδα που ξεκίνησε φέτος να «χτίζει» τη δική της αυτοκρατορία, διατήρησε στον ιστό τη δική της «σημαία», τον παίκτη που εκτός όλων των άλλων, αποτελεί τον πιο ισχυρό συνδετικό κρίκο με την εξέδρα και δίνει και την ψυχή του για τη φανέλα που φοράει. Εν έτη 2012, τα παραπάνω ακούγονται υπερβολικά και κλισέ, όμως όσο και αν προσπαθήσει κανείς να αποχαρακτηρίσει τον Πρίντεζη από αυτές τις έννοιες δεν θα τα καταφέρει. Σίγουρα αν επέλεγε να αποχωρήσει δεν θα ερχόταν η καταστροφή, αλλά η «χημεία» και ο χαρακτήρας της ομάδας θα δεχόταν ένα ισχυρότατο πλήγμα.

Ακόμα και αν κάποιος δεν γνωρίζει τον χαρακτήρα του 27χρονου φόργουορντ, τις οπαδικές του προτιμήσεις και το πώς αντιμετωπίζει τον σύλλογο γενικότερα, αρκεί να μάθει τις παραμέτρους της απόφασής του να μείνει για τρία ακόμη χρόνια στον Ολυμπιακό, για να καταλάβει. Όταν μετά τις απογοητευτικές –στο οικονομικό κομμάτι- για εκείνον πρώτες συζητήσεις με την ΚΑΕ, έλαβε στα χέρια του την πρόταση της Φενέρμπαχτσέ που προέβλεπε 1,5 εκατ. ευρώ για κάθε χρόνο τριετούς συμβολαίου, τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Η διοίκηση…ανέβαινε αργά και σταθερά, όμως εκείνος φέρθηκε ωριμότερα από το 2009 και περίμενε. Τότε έλαβε την απόφαση να μεταναστεύσει στην Μάλαγα. Δεν του βγήκε, ο Ολυμπιακός του άνοιξε ξανά την αγκαλιά του, οπότε οποιαδήποτε απόφαση και μετά από όλα αυτά που έγινα φέτος, ήθελε διπλή και τριπλή σκέψη.

Όταν όμως το «θέλω» ή αλλιώς το συναίσθημα μπαίνει μπροστά, όλα γίνονται πιο εύκολα. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι χειρίστηκαν τελικά όπως έπρεπε την κατάσταση, έφτασαν –σε αντίθεση με τις επιταγές των καιρών- στις απαιτήσεις του «Πρι» και το deal έγινε. Η ειδοποιός διαφορά, έχει να κάνει με το ότι για να ανανεωθεί αυτό το συμβόλαιο, χρειάστηκε η πλευρά του παίκτη να «πετάξει» στο καλάθι των αχρήστων, περίπου 1,8 εκατομμύριο ευρώ συνολικά. Ξέρετε πολλούς επαγγελματίες να κάνουν κάτι τέτοιο; Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, θα υπέγραφαν με τους γείτονες. Και κανείς δεν θα μπορούσε να τους πει τίποτα, αφού η διαφορά ήταν μεγάλη. Εκτός από την υπερβολική αγάπη του για το σύλλογο, ρόλο ίσως να έπαιξε και η προηγούμενη αποτυχημένη και ψυχοφθόρα για τον ίδιο απόπειρα στην Ανδαλουσία. Ο «ζεστός» για αυτόν Πειραιάς, η λατρεία του κόσμου και η προοπτική των τίτλων που άνοιξε πλέον διάπλατα, έγειραν καθοριστικά την πλάστιγγα.

Όμως, όσο σκέφτεσαι ξανά τα οικονομικά δεδομένα της υπόθεσης, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι, σημαίες ακόμα υπάρχουν και μάλιστα καμαρωτές και υπερήφανες!

Υ.Γ. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο κορυφαίος πάουερ φόργουορντ για τη σεζόν που πέρασε, κάνει με την παραμονή του πολύ εύκολο το έργο του Ολυμπιακού και του Γιώργου Μπαρτζώκα. Αν οι «ερυθρόλευκοι» καταφέρουν να κρατήσουν και τον Ντόρσεϊ, θα έχουν στη σύνθεσή τους όλους τους πρωταγωνιστές της επικής φετινής σεζόν. Θα απομένει μάλιστα χώρος και χρήμα για να γίνουν δύο-τρείς σημαντικές προσθήκες, που θα κάνουν θεωρητικά την ομάδα πιο δυνατή και ανταγωνιστική. Πράγμα αναγκαίο για να έχει συνέχεια και να φανεί επάξια των προσδοκιών στις δυσκολίες και τις απαιτήσεις που δεδομένα θα υπάρχουν στη νέα Ευρωλίγκα.

Καλοκαιρινές απορίες, δροσερά σχόλια και παρατηρήσεις που θα διαβαστούν από την παραλία, στο nikosze2001@yahoo.com.