Υπάρχει και η Ελλάδα του Γιαννιώτη!

Η αλήθεια είναι ότι ο αθλητισμός είναι από τα λίγα πράγματα, που μας έμειναν πλέον ως χώρα και συνεχίζει να μας προσφέρει στιγμές χαράς, αληθινής συγκίνησης και πραγματικής υπερηφάνειας. Η Ελλάδα των μνημονίων και της κρίσης μπορεί να μην αισθάνεται... όμορφα (sic!) για πολλά, αλλά για τον αθλητισμό και τα παιδιά της, μπορεί να καυχιέται. Και πολύ καλά κάνει…

Του Τάσου Νικολόπουλου

Και όταν υπάρχουν αθλητές για να την εκπροσωπούν, όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης, μπορεί να αισθάνεται διπλά υπερήφανη. Ένας αθλητής-πρότυπο, ο οποίος, μπορεί να βαδίζει στο 36ο έτος της ηλικίας του, αλλά συνεχίζει να συλλέγει μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις. Τελευταίο ήταν το χάλκινο που κατέκτησε στα 10 χλμ. ανοιχτής θάλασσας στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου, που διεξάγεται στο Καζάν. Το έβδομο, παρακαλώ, σε επίπεδο Παγκοσμίων πρωταθλημάτων και πέμπτο συνεχόμενο, αρχής γενομένης από το 2007 στη Μελβούρνη!

Είναι ο Έλληνας μίδας των μεταλλίων στον υγρό στίβο, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που αποτελεί πρότυπο. Υπάρχουν κι άλλοι αθλητές με λιγότερες ή ακόμη και καθόλου επιτυχίες, αλλά επίσης αποτελούν πρότυπα για όλους. Κι αυτό γιατί είναι ΜΑΧΗΤΕΣ και έχουν μεγάλο μεράκι και πάθος για αυτό που κάνουν. Γιατί παλεύουν κάθε μέρα κάτω από αντίξοες συνθήκες και με πενιχρά οικονομικά μέσα για να «επιβιώσουν» και να μπορέσουν να πετύχουν σε αυτό που ΑΓΑΠΟΥΝ. Γιατί κουβαλούν πάντοτε μαζί τους την ΕΛΛΑΔΑ και το φωνάζουν περήφανα. Γιατί πολύ απλά το μεγαλείο της ΨΥΧΗΣ τους δεν περιγράφεται σε… πέντε αράδες!

Κι ας έχουν φρικτά και δικαιολογημένα παράπονα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της χώρας. Οι οποίες, ακόμη και στα καλά χρόνια, ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη λεζάντα και τις φωτογραφίες στο αεροδρόμιο και όχι για το ουσιαστικό του πράγματος. Οι αθλητές, ειδικά των λεγόμενων μικρών και λιγότερο προβεβλημένων αθλημάτων, έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται «ριγμένοι», γι’ αυτό και συνεχίζουν να κάνουν εκκλήσεις, προκειμένου να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στον ελληνικό αθλητισμό. Μακάρι, έστω και ετεροχρονισμένα να εισακουσθούν.

Κάτι τελευταίο για τον Σπύρο Γιαννιώτη, ο οποίος, εκτός από το μετάλλιο στο Καζάν, εξασφάλισε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο. Ο Έλληνας αθλητής θα βρεθεί στο κορυφαίο γεγονός του πλανήτη για πέμπτη φορά στην καριέρα του, κάτι που έχουν πετύχει μόνο οι Γιώργος Μαυρωτάς και Γιώργος Αφρουδάκης στην υδατοσφαίριση. Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, είναι ένα ασύλληπτο επίτευγμα και αξίζει τουλάχιστον τον σεβασμό όλων.

Μετά το πέρας της σημερινής κούρσας, ο 35χρονος κολυμβητής έδειξε με τα δάχτυλά του τον αριθμό «5» και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το ξέσπασμα και το κλάμα του μπροστά στην κάμερα μετά την αντίστοιχη κούρσα στο Λονδίνο το 2012, όπου κατέκτησε την τέταρτη θέση. Αυτό που μπορώ να ευχηθώ εγώ είναι να τον έχει υγιή και δυνατό ο Θεός και στη Βραζιλία να προσθέσει στη συλλογή του το μοναδικό μετάλλιο που του λείπει. Το δικαιούται αυτός ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ αθλητής και το αξίζει με το παραπάνω…