Τζιόλης: «Φόραγα ωτοασπίδες και κοίταγα μπροστά»

Για την εντονότατη κριτική που είχε δεχθεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του αλλά και για πώς κατάφερνε να ανταπεξέλθει σε αυτές τις συνθήκες μίλησε ο Αλέξανδρος Τζιόλης στην εφημερίδα «Τα Νέα».

«Το ένιωσα ότι πολλές φορές μου φόρτωναν όλα τα δεινά και δεν το άξιζα, αλλά that’s life που λένε. Ενεργοποιούσα εγκαίρως τις άμυνές μου, θωρακιζόμουν με ιώβεια υπομονή, φόραγα ωτοασπίδες και κοίταζα μπροστά. Δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω στον εαυτό μου και πάντοτε δούλευα σκληρά στο γήπεδο», ανέφερε.

Ακολουθεί ένα μέρος της συνέντευξης του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»:

Τζιόλη η Βαραββά να σταυρώσουμε; Τζιόλη με χίλια!

«Το ένιωσα ότι πολλές φορές μου φόρτωναν όλα τα δεινά και δεν το άξιζα, αλλά that’s life που λένε. Ενεργοποιούσα εγκαίρως τις άμυνές μου, θωρακιζόμουν με ιώβεια υπομονή, φόραγα ωτοασπίδες και κοίταζα μπροστά. Δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω στον εαυτό μου και πάντοτε δούλευα σκληρά στο γήπεδο. Να σου πω κάτι άλλο; Προτιμώ να με εμπιστεύονται οι προπονητές και οι συμπαίκτες μου, παρά να με κολακεύει ο κόσμος. Δεν είχα κιόλας την ψευδαίσθηση ότι θα άλλαζα τον κόσμο, τα ΜΜΕ και πάει λέγοντας, οπότε απλώς έκανα ότι δεν άκουγα και δεν διάβαζα…».

Έφτασες ποτέ στο αμήν;
«Όχι, ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Διότι πάντοτε τα είχα καλά με τον εαυτό μου»!

Θα είχες κάτι να ζητήσεις αν ξαναγεννιόσουν, έπαιζες πάλι ποδόσφαιρο και δεν ασχολιόσουν με τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις που πάντοτε σου άρεσαν;
«Θα ήθελα να έχω λίγο περισσότερο ποδοσφαιρικό θράσος και αυτό το λέω σχηματικά. Ίσως θα ήθελα να περάσω και παραπάνω καιρό στην Ισπανία, όπου εδώ και είκοσι χρόνια παίζεται το μοντέρνο ποδόσφαιρο, το οποίο στηρίζεται στην κυκλοφορία της μπάλας, στην αέναη κυκλοφορία, στην πρωτοβουλία και στην επιδίωξη για να κυριαρχήσεις στο γήπεδο».

Και το δόλιο το ελληνικό ποδόσφαιρο;
«Μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα ότι αυτοί που το αγαπούν πραγματικά και θέλουν να το κάνουν καλύτερο αποτελούν μία μικρή μειοψηφία. Δεν υπάρχει η βούληση και δυστυχώς φοβάμαι ότι ο αθλητισμός δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό που καθρεφτίζεται στην κοινωνία μας».

Η Εθνική ομάδα ήταν η εξαίρεση;
«Ό,τι χτίζεται δύσκολα και για χρόνια, γκρεμίζεται εύκολα και στο πι και φι! Πρόλαβα τη γενιά του θριάμβου στο Euro 2004, αξιώθηκα να αγωνιστώ σε τρεις μεγάλες διοργανώσεις, βίωσα την ακμή και την ξαφνική παρακμή. Στην αρχή ήταν μια ΟΜΑΔΑ με κεφαλαία γράμματα, αλλά ακολούθησε η πτώση. Δεν αποσείω τις ευθύνες των ποδοσφαιριστών, αλλά η ευθύνη βαρύνει κυρίως τους αρμόδιους για τις επιλογές τους. Ο παίκτης είναι για να υπακούει και να κάνει τη δική του δουλειά».