Τώρα που σχεδόν «καθάρισε» την άνοδο, οφείλει στον εαυτό του να τερματίσει πρώτος

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ούτε παραγγελία να το είχε κάνει. Τα καλύτερα γενέθλια μετά από χρόνια γιόρτασε ο Άρης και συνετέλεσαν σε αυτό οι νίκες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, καθεμία με τη δική της ξεχωριστή σημασία και ανάγνωση. Η ομάδα του κόουτς Αγγέλου με την επικράτηση κόντρα στον Προμηθέα έδιωξε τα βαριά μαύρα σύννεφα και αν απλά εκμεταλλευτεί την έδρα της θα τελειώσει αξιοπρεπώς μια κακή χρονιά.

Εκεί που τα πράγματα εξελίχθηκαν ιδανικά ήταν στη Football League. H δύσκολη νίκη στα Χανιά σε συνδυασμό με την ήττα της Παναχαϊκής στην Δράμα, έφερε τον Άρη στο +10 από την 3η θέση, 11 αγωνιστικές πριν το φινάλε, οι οποίες στην ουσία είναι εννιά αν συμπεριληφθούν τα παιχνίδια με Αχαρναϊκό και Βέροια. Άρα μόνο με αυτοκτονία, η ομάδα του Δημήτρη Σπανού θα χάσει το τρένο της ανόδου. Με την δεδομένη ικανότητά της να κερδίζει φέτος ακόμη και αν δεν είναι στην καλύτερή μέρα ή τουλάχιστον να μην χάνει, μόνο αν εξαφανιστεί από το πρωτάθλημα μπορεί να μην ανέβει. Για μένα ο επόμενος στόχος που οφείλουν όλοι να έχουν στην ομάδα από εδώ και πέρα είναι η 1η θέση. Δεν νοείται για λόγους πρεστίζ, εγωισμού, εντυπώσεων αν θέλετε ο Άρης να τερματίσει δεύτερος. Όχι για το τρόπαιο του πρωταθλητή που θα βάλει στις προθήκες του (από άλλα τρόπαια έχει ανάγκη ο οργανισμός Άρης) αλλά για το ονόρε. Την τιμή, την επιβεβαίωση ότι φέτος ήταν η καλύτερη ομάδα από όλες. Θα είναι για τους ποδοσφαιριστές ένας δείκτης φιλοδοξίας και ικανότητας,. Για τον προπονητή μια επιβράβευση για τις αμέτρητες εργατοώρες που έχει δαπανήσει και τον τεχνικό διευθυντή για την ικανότητά του να στήνει ομάδες που παίρνουν άνοδο. Για όλους μαζί το λιγότερο που οφείλουν στους εαυτούς τους μετά από εννιά μήνες σκληρής δουλειάς. Το credit για το πλάνο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο φετινός στόχος. Αλλά και ένα ορεκτικό για την επόμενη σεζόν στο φυσικό του χώρο, εκεί που ο Άρης θα πάει πεινασμένος μετά από απουσία τεσσάρων ετών. Αλλά αυτό αφορά την κουβέντα για την επόμενη μέρα που θα ανοίξει μετά τα δυο παιχνίδια με Δόξα και ΟΦΗ.

Για την φετινή ομάδα του Άρη μπορούν να γραφτούν πολλά. Δεν είναι σίγουρα η ομάδα που θα σε κάνει να σηκώνεσαι κάθε λεπτό από το καρεκλάκι ή την πολυθρόνα σου με το ποδόσφαιρο που παίζει. Δεν είναι δηλαδή η ομάδα που θα συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Κοιτάζει περισσότερο την ουσία, το πώς θα εξουδετερώσει τα όποια ατού των αντιπάλων, να κοιτάξει να κρατήσει το μηδέν (και το έχει καταφέρει σε πολλά ματς) γιατί αυτή είναι η πετυχημένη συνταγή που δίνει ανόδους. Έχει χτυπητές αδυναμίες σε συγκεκριμένες θέσεις, δεν ξεχειλίζει από ποιότητα (την είδαμε και πέρσι βέβαια την ομάδα που είχε και περίσσευμα) αλλά είναι μια τίμια ομάδα. Με παίκτες που στην πλειονότητά τους θα καταθέσουν στο χορτάρι ένταση, πάθος, διάθεση έχοντας επίγνωση της αποστολής τους και της ευκαιρίας που τους παρουσιάζεται. Στοιχεία που αρκούν σε μεγάλο βαθμό στην κατηγορία και αρέσουν στον κόσμο. ΟΚ, και εγώ θα ήθελα μεσοεπιθετικά να δω μετά από 23 αγωνιστικές 2-3 πραγματάκια παραπάνω που να δείχνουν ότι αυτή η ομάδα βελτιώνεται αλλά ξέρω παράλληλα να προσαρμόζω τα θέλω και τις απαιτήσεις μου στο φετινό- ειδικών συνθηκών- ρόστερ και να τα… μεταθέτω για του χρόνου που θα είναι άλλα τα δεδομένα. Έτσι νομίζω ότι δεν θα αδικήσω την φετινή ομάδα που ό, τι έχει πετύχει το έχει κάνει μόνη της, δίχως στηρίγματα και με τα γνωστά προβλήματα της καθημερινότητας σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας.

Περιμένω όμως την Κυριακή με τη Δόξα που το γήπεδο θα είναι γεμάτο, από τους παίκτες, να ικανοποιήσουν τον κόσμο και να τον κρατήσουν ζεστό ως το τέλος του πρωταθλήματος αφού δεν είναι πολλά τα εντός έδρας παιχνίδια. Έτσι όλοι μαζί να στήσουν το σκηνικό της επόμενης μέρας, αδιαφορώντας ποιοι και πόσοι από αυτούς θα βρίσκονται εδώ και το καλοκαίρι….

ΥΓ Ένα μπράβο το οφείλουμε όλοι στον Δημήτρη Διαμαντόπουλο. Σε μια χρονιά επιθετικής λειψανδρίας έφτασε ήδη τα 10 γκολ βγάζοντας δίχως τυμπανοκρουσίες τίμια το ψωμί του.