Τσαρτσαρής στο sport-fm.gr: «Μετανιώνω που σε περιστατικά βίας δε φύγαμε από το γήπεδο…»

Ταλέντο, δουλειά, ταπεινότητα και αγάπη για την φανέλα είναι τα στοιχεία που τον οδήγησαν στην κορυφή στην οποία έμεινε για χρόνια, τιμώντας το τριφύλλι αλλά και την Ελλάδα σε διεθνείς διοργανώσεις.

Ο Κώστας Τσαρτσαρής μας μίλησε για το μπάσκετ, τα όσα συμβαίνουν στο παρκέ, αλλά και τα όσα γίνονται όταν τα φώτα του γηπέδου σβήσουν. Ο άνθρωπος πίσω από τον αθλητή…

Συνέντευξη στο sport-fm.gr στη Νικολέτα Γκαρέτσου και το Δημοσθένη Καραμούζα.

Τι σημαίνει για σένα η λέξη μπάσκετ;
Το μπάσκετ για μένα αποτελεί τα 3/4 της ζωής μου. Θα ήταν κοινότυπο να πω ότι είναι όλη μου η ζωή αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Μεγάλωσα σε ένα γήπεδο μπάσκετ. Κέρδισα τόσα πολλά από αυτό το άθλημα. Στον τρόπο ζωής αλλά και στα συναισθήματα.

Παιδί από τη Βέροια. Ξεκινάς να παίζεις μπάσκετ στην αλάνα. Λίγα χρόνια αργότερα κατακτάς ότι μπορεί να κατακτηθεί. Πώς νιώθεις και πώς σε διαμόρφωσε αυτό ως άνθρωπο σε σώμα μα και σε ψυχή;
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα φτάσω να μπορώ να κάνω πράγματα τα οποία έβλεπα στην τηλεόραση ή διάβαζα για αυτά σε περιοδικά. Παρ' όλα αυτά κατάφερα να είμαι ένα μέρος του ονείρου μου. Προφανώς αποτέλεσε για μένα κάτι ξεχωριστό για την συνέχεια του βίου μου. Μου έδωσε ισχυρά εφόδια για να βελτιώσω τον τρόπο της ζωής μου. Από κει και πέρα έχω αποκτήσει εμπειρίες, πολύ καλούς φίλους και αναμνήσεις που θα θυμάμαι για πάντα.

Ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα αποθεώνει ή καταδικάζει ομάδες, παίκτες και προπονητές μόνο και μόνο από τα 40 λεπτά ενός αγώνα. Πίσω όμως από αυτό υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία. Περιέγραψε μας τη ζωή ενός αθλητή όταν τα φώτα του γηπέδου σβήσουν. Τι κουβαλάει στο σπίτι;
Όλοι οι αθλητές αποκτούν με την πάροδο του χρόνου μια ρουτίνα, η οποία και αποτελεί το Ευαγγέλιο τους. Πριν τον αγώνα ακολουθούν πάντα συγκεκριμένα πράγματα. Είτε έχει να κάνει με τη διατροφή, την ξεκούραση, τους ανθρώπους που συναναστρέφονται. Πολλοί από αυτούς τους αθλητές έχουν μια ιδιαίτερη σειρά στα πράγματα που κάνουν η οποία δεν αλλάζει ποτέ. Κάποιες δεισιδαιμονίες θα έλεγα!

Όντας αθλητής που αγωνίστηκες για πολλά χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο, υπήρξες μέλος ρόστερ που απαρτιζόταν από εξίσου μεγάλους παίκτες με έντονη προσωπικότητα. Τι χρειάζεται για να μπορέσει να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύνολο σαν ομάδα;
Πάρα πολύ χρόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και στα αποδυτήρια! Πρέπει να επιτελεστούν κάποια πράγματα ώστε να συσπειρωθούν. Να γίνουν όλοι ένα. Πολλοί άνθρωποι με διαφορετικά πιστεύω και διαφορετικό τρόπο αντίληψης του αθλήματος, οι οποίοι πρέπει να λειτουργήσουν με κοινό στόχο. Να ακολουθήσουν τον τρόπο του προπονητή, αυτός είναι ο τρόπος για να έρθουν οι επιτυχίες. Πρέπει όλοι να κάνουν πίσω σε σχέση με το εγώ τους και να βάλουν μπροστά το εμείς, κάτι που λίγες ομάδες το καταφέρνουν. Αυτές είναι και οι ομάδες που κατορθώνουν και φτάνουν στην κορυφή.

Παναθηναϊκός. Ένας σύλλογος, μία ιστορία. Μίλησε μας για την δική σου ιστορία.
Η δική μου ιστορία αποτελεί μέρος της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Πέρασα 11 χρόνια σε αυτήν την ομάδα και αναμφίβολα αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου. Το να παίζεις στον Παναθηναϊκό είναι όνειρο που λίγα παιδιά μπορούν να πραγματοποιήσουν. Κατάφερα να γίνω συμπαίκτης ή αντίπαλος με παίκτες που θαύμαζα φορώντας το τριφύλλι στο στήθος. Γνώρισα ανθρώπους ανεκτίμητης αξίας, που μου προσέφεραν πολλά και τους έχω στη ζωή μου ακόμα και σήμερα. Από την άλλη θεωρώ ότι και εγώ με τη σειρά μου προσέφερα πολλά στο σύλλογο. Έδωσα ότι μπορούσα και δε μπορούσα για να καταφέρει αυτή η ομάδα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε κάθε παιχνίδι.

Ήταν το ρόστερ του Παναθηναϊκού το 2009 το καλύτερο όλων των εποχών;
Όσο έζησα τον Παναθηναϊκό εγώ τουλάχιστον, ναι. Απαρτιζόταν από παίκτες που ο καθένας τους μπορούσε να είναι σταρ σε ξεχωριστή ομάδα. Παρόλα αυτά καταφέραμε να φτιάξουμε ένα σύνολο αρμονικό το οποίο θα το ζήλευαν πολλοί. Φτάσαμε στην κορυφή σε 3 διαφορετικές διοργανώσεις παίζοντας παράλληλα εξαιρετικό μπάσκετ. Όμως από την ομάδα έχουν περάσει πολλοί μεγάλοι παίκτες σε παλαιότερες εποχές. Νομίζω πως θα ήταν άδικο να αφήσουμε κάποιες ομάδες εκτός, όπως την μεγάλη ομάδα του 1996 που έφερε το πρώτο Ευρωπαϊκό ή αυτή της Θεσσαλονίκης το 2000 που είχε εξαιρετικό ρόστερ και πολλές άλλες που σίγουρα αποτελούν πρότυπο.

Η Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια ψάχνει να βρει το δρόμο της χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο ταλέντο, τι ήταν αυτό που έκανε την Εθνική του κόουτς Γιαννάκη τόσο ξεχωριστή και κατορθώσατε όσα πετύχατε και λείπει ίσως τώρα;
Ήταν η αύρα και ο σεβασμός που μετέδιδε ο κύριος Γιαννάκης σε όλους μας ώστε όλοι να μπορέσουμε να παίξουμε για έναν απώτερο σκοπό, που ήταν πολύ παραπάνω από το προσωπικό συμφέρον του καθενός. Παίζαμε σε κάθε παιχνίδι για αυτό που πρεσβεύει ο κύριος Γιαννάκης. Για να καταφέρουμε να παίξουμε όλοι μαζί σαν ένα και να πετύχουμε ότι καλύτερο. Οι τίτλοι που κατακτήσαμε με την Εθνική ομάδα ήταν για εμάς το μεγαλύτερο παράσημο της καριέρας μας.

Έχεις κατακτήσει το Ευρωπαϊκό τόσο με τον Παναθηναϊκό όσο και με την Εθνική Ομάδα. Ποιο συναίσθημα ήταν πιο δυνατό;
Σίγουρα της Εθνικής Ομάδας είχε το κάτι παραπάνω! Όταν έχεις ένα έθνος από πίσω σου, όλους τους φιλάθλους ενωμένους είναι κάτι το μοναδικό. Επιπλέον η Εθνική ομάδα είχε να βιώσει πολλά χρόνια μια τέτοια επιτυχία και όταν το καταφέραμε εμείς νιώσαμε κάτι ξεχωριστό. Φυσικά και θα ήταν άδικο να αφήσουμε έξω από αυτήν την ιστορία τους φίλους του Παναθηναϊκού, αλλά ας μου επιτραπεί να βάλω τους τίτλους με την Εθνική ένα «κλικ» παραπάνω.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη διαμάχη FIBA και Euroleague; Μπορεί να βρεθεί συμβιβαστική λύση;
Η αντιμετώπιση που έχουν και οι δύο πλευρές είναι λάθος. Θα πρέπει να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι με ηρεμία και να βρουν τι είναι καλύτερο για το ίδιο το μπάσκετ αυτή τη στιγμή. Ο καθένας δυστυχώς κοιτάει το δικό του συμφέρον και έτσι έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δύσκολα θα φύγουμε, εκτός κι αν πρυτανεύσει η λογική. Αν δε γίνει κάτι άμεσα πολύ φοβάμαι ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα έχει σοβαρό πρόβλημα. Έτσι όπως έχει τώρα η κατάσταση ζημιώνονται άπαντες, τόσο οι εθνικές ομάδες, όσο και τα πρωταθλήματα με τους παίκτες να βρίσκονται στη μέση αυτής της διαμάχης.

Ποιούς παίκτες εκτός Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού ξεχωρίζεις από το ελληνικό πρωτάθλημα;
Δεν ξεχωρίζω τόσο παίκτες, όσο ομάδες, όπως ο Κολοσσός, το Λαύριο, ο Προμηθέας, η Κύμη. Σύλλογοι που κοιτούν κάθε αντίπαλο στα μάτια και χαίρεσαι πραγματικά να τους παρακολουθείς. Αν και οι ομάδες της Θεσσαλονίκης ήταν λίγο καλύτερες θα βλέπαμε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Παιδιά ταλαντούχα υπάρχουν, το θέμα είναι να τα αναδείξουμε γιατί από αυτά θα στελεχωθούν στο μέλλον τόσο η Εθνική ομάδα, όσο και πετυχημένοι σύλλογοι της Euroleague.

Πως καταλαβαίνει ένας αθλητής με καριέρα σαν τη δική σου ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από την ενεργό δράση; Πότε φτάνει η ώρα για το ιδανικό φινάλε;
Δεν ξέρω αν υπάρχει σημείο που κάποιος κατανοεί ότι πρέπει να φύγει. Δε νομίζω ότι υπάρχει ιδανικό φινάλε. Εγώ απλά δεν ένιωθα πλέον καλά με τον Κώστα να παίζει σε υψηλό επίπεδο. Θεώρησα ότι δεν κάλυπτα πλέον τις προσδοκίες του κόσμου και πολύ περισσότερο τις δικές μου, οπότε αποφάσισα να αποχωρήσω. Πάντα πίστευα ότι οι αθλητές πρέπει να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά, έτσι και εγώ επέλεξα να το κάνω σε ένα ένα σημείο που η καριέρα μου είχε θετικό πρόσημο.

Κεφάλαιο ακαδημίες: Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την προπονητική και πόσο δύσκολο ήταν τα πέρασμα από το ρόλο του αθλητή σε αυτό της διαχείρισης νεαρών παιδιών;
Η ενασχόληση με την προπονητική ήταν το εύκολο κομμάτι. Στη μετα-αγωνιστική εποχή το μόνο που μπορεί να κάνεις αν δε θες να εγκαταλείψεις το χώρο του μπάσκετ είναι είτε να ασχοληθείς με την προπονητική, είτε να γίνεις παράγοντας. Δεν είμαι όμως άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει διοικητικός παράγοντας. Από την άλλη μου αρέσει πολύ η εμπλοκή στην παραγωγική διαδικασία και η επαφή με τα παιδιά. Γι' αυτό το λόγο ξεκίνησα αυτό που κάνω τώρα, αρχικά μόνος μου και στη συνέχεια εντάχθηκα στο δυναμικό του Παναθηναϊκού.

Πόσο επηρεάζει το οικογενειακό περιβάλλον την πορεία ενός νεαρού αθλητή, αναλογιζόμενοι ότι υπάρχουν γονείς που είτε ασκούν μεγάλη πίεση στα παιδιά τους, είτε τους φουσκώνουν τα μυαλά;
Δυστυχώς αυτό είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε όλα τα γήπεδα και όχι μόνο στο μπάσκετ. Πολλοί γονείς προσπαθούν να επέμβουν στη δουλειά του προπονητή, ρυθμίζοντας την προπόνηση και τη ζωή του παιδιού τους. Αποτελεί μέρος της προπονητικής διαδικασίας να τους πείσουμε πως κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Ας κάνουν αυτοί το γονικό κομμάτι και εμείς το δικό μας που το έχουμε σπουδάσει κιόλας. Τα παραπάνω περιστατικά ευτυχώς αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, αφού οι περισσότεροι γονείς δείχνουν κατανόηση αντιλαμβανόμενοι ποιά είναι η δική μας δουλειά και ποιά η δική τους.

Πάμε τώρα σε κάτι που δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρο. Πως έχεις βιώσει το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια;
Δυστυχώς ήμουν μέρος μίας εποχής στην οποία βιώσαμε πολλά άσχημα πράγματα. Ζήσαμε άσχημες στιγμές. Αντικείμενα να περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας ή να πέφτουν πάνω μας. Για το μοναδικό για το οποίο μετανιώνω είναι ότι εμείς οι αθλητές δε πήραμε κάποια στιγμή την κατάσταση στα χέρια μας. Έπρεπε να σηκωθούμε και να φύγουμε από το γήπεδο για να δώσουμε το παράδειγμα. Έγιναν βέβαια κάποιες κινήσεις από την Πολιτεία και τις ομάδες, αλλά δυστυχώς το φαινόμενο δεν εξαλείφθηκε. Βλέπω να κυκλοφορούν ανάμεσά μας ''οπαδοί'' που καμία σχέση δεν έχουν με τον αθλητισμό. Αν υπολογίσουμε και τη γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε πως υπάρχει κόσμος που πάει στο γήπεδο μόνο και μόνο για να ξεσπάσει. Κάτι πρέπει να γίνει ώστε να αλλάξει ριζικά η κατάσταση, αλλιώς στο τέλος θα έχουμε θύματα.

Στην Ελλάδα της έντασης και της κρίσης υπάρχει όμως τρόπος να σταματήσει ο χουλιγκανισμός και η βία;
Φυσικά και υπάρχει! Δε διαφέρουμε από άλλα κράτη του εξωτερικού που κατάφεραν να το αντιμετωπίσουν. Είμαστε μια χώρα που με την πάροδο του χρόνου έχουμε καταφέρει πολλά πράγματα, γιατί να μην κατορθώσουμε κι αυτό; Το θέμα είναι οι φορείς να συμπορευτούν και οι πολιτικοί να αγνοήσουν το πολιτικό κόστος, άλλωστε αν το κατορθώσουν αυτό στο μέλλον θα τους ευγνωμονούμε καθώς τα παιδιά μας θα ζουν σε ένα καλύτερο κόσμο.

Θεωρείς ότι με βάση τα όσα είδαμε από την Α.Ε.Κ. φέτος με τις νίκες της κατά των ''αιωνίων'' και την κατάκτηση του κυπέλλου, μπορεί να σπάσει στο άμεσο μέλλον το δίπολο Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού;
Η Α.Ε.Κ. κάνει μια τεράστια προσπάθεια τα τελευταία χρόνια με τον κύριο Αγγελόπουλο προκειμένου να καταφέρει να αναρριχηθεί και τα καταφέρνει εξαιρετικά μέχρι στιγμής. Αν δεν ''απογοητευτεί'' από τη δύναμη των δύο μεγάλων ομάδων κάποια στιγμή θα καταφέρει να μπει ανάμεσά τους και πλέον θα μιλάμε για τους τρεις μεγάλους όπως κάποτε. Το ίδιο θα μπορούσαν να επιτύχουν κι άλλες ομάδες αν υπήρχαν οι επιχειρηματίες να τις στηρίξουν. Θα βελτιωνόταν το πρωτάθλημα, καθώς και η παραγωγική διαδικασία και στο τέλος θα βγαίναμε όλοι κερδισμένοι.

Είναι το παρκέ μια μικρογραφία της ζωής;
Κάθε αθλητικός χώρος είναι, με τα πάνω του και τα κάτω του, με όλα τα συναίσθημα να παίζουν κάθε στιγμή, με την κοινωνικοποίηση. Ο παραλληλισμός αυτός είναι πραγματικά πολύ πετυχημένος. Καλό θα ήταν λοιπόν να δώσουμε σημασία και προσοχή στους αθλούμενους γιατί είναι οι πρωταγωνιστές της ζωής.

Τέλος πες μας, τι θα συμβούλευες ένα παιδί που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στα παρκέ και στον αθλητισμό εν γένει;
Να μην απογοητεύονται με την πρώτη αναποδιά. Θα πρέπει οτιδήποτε κι αν συμβεί στη ζωή τους να μην εγκαταλείψουν τον αθλητισμό.
Ότι κι αν κάνουν επαγγελματικά ο αθλητισμός θα πρέπει να παραμείνει κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Εάν όμως θέλουν να φτάσουν ψηλά ως αθλητές, τότε θα τους συμβούλευα δουλειά και μόνο δουλειά, αυτιά κλειστά και ανοιχτά μόνο για τους προπονητές τους. Πάνω από όλα πίστη στο όνειρό τους!