Τρελό ακούγεται, αλλά «το είπε ο Κρόιφ, άρα γίνεται»

Τι άφησε πίσω του ο Κρόιφ ως κληρονομιά στο ποδόσφαιρο δεν συνοψίζεται σε λίγες λέξεις. Στις αιώνιες κουβέντες για τον καλύτερο που πέρασε ποτέ (μια συζήτηση που πάντα έβρισκα αφόρητα βαρετή) όλοι βάζουν παραμέτρους.

Ο Πελέ και τα τρία παγκόσμια κύπελλα, ο Μαραντόνα και τα απίθανα γκολ που έβαζε και οι τίτλοι με εθνική Αργεντινής και ομάδες που ο ίδιος έπαιρνε από το χέρι, ο Ντι Στέφανο των πέντε σερί Κυπέλλων Ευρώπης, ο Ζινταν, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο ο Μέσι ή ο Κριστιάνο Ρονάλντο με τα δεκάδες γκολ!

Μόνο που για τον Κρόιφ δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης! Επειδή τα δικά του ποδοσφαιρικά χνάρια έμειναν και πολυ πιο μετά στο χώρο απο τη μέρα που σταμάτησε να παίζει! Άλλωστε ούτε Μουντιάλ πήρε ούτε δεκάδες τίτλους. Ο Κρόιφ ήταν όμως ο προφήτης της θρησκείας ενός "άλλου" ποδοσφαίρου αυτού που ουσιαστικά ήταν σαν να τελείωνε την ασπρόμαυρη εποχή και έβαζε Χρώμα στη ζωή μας! Οπως κάποτε ο ερχομός του βοήθησε τον ιδιοφυή Ρίνους Μίχελς να κάνει πράξη τη θεωρία της κατάργησης των κλισέ και των θέσεων έτσι καθόρισε τι ποδόσφαιρο θα έβλεπαν τα νέα παιδιά μισό και πλέον αιώνα αργότερα!

Οταν κάποτε αυτός ο Πυθαγόρας με τα ποδοσφαιρικά παπούτσια (όπως τον χαρακτήρισε μια τεράστια φυσιογνωμία της αγγλικής δημοσιογραφίας ο Ντέιβιντ Μίλερ) μπήκε ως νεαρό παιδί στο γήπεδο και διέλυσε την πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ με 5-1 το 1966 ο αείμνηστος Μπιλ Σάνκλι σχολίασε πως ήταν σαν να πετροβολάνε τον άνεμο την προσπάθεια να τον μαρκάρουν οι αμυντικοί του!

Η εικόνα του να καθοδηγεί τους συμπαίκτες του μέσα στο γήπεδο με ατέλειωτες χειρονομίες σαν ένας έξτρα προπονητής έχουν περάσει στο πάνθεον των μοναδικών στιγμών γιατί ποτέ μέχρι τη δική του εμφάνιση ένας σταρ δεν ενδιαφέρονταν για το σύνολο παρά μόνο για τον εαυτό του! Πουθενά δεν θα βρείτε εικόνες με τον Πελέ ή τον Μαραντόνα, τον Ντι Στέφανο και τον Ζινταν να λένε σε έναν εξτρέμ που να πάει για να πάρτι τη πάσα ή σε έναν φορ πως να περιμένει ποτέ να κάνει κούρσα για να δεχτεί τη μπαλιά!

Το ποδόσφαιρο πρέπει να προσδιορίζεται από προ και μετά Κρόιφ εποχές! Ή για να ακριβολογούμε απο προ και μετά ιδεολογία Κρόιφ όπως πολύ σωστά λένε στη Καταλωνία!

Εννοείται πως δεν ήταν εύκολος χαρακτήρας και ερχόταν εύκολα σε συγκρούσεις! Όμως ακριβώς επειδή είχε αυτή την έντονη προσωπικότητα μπορούσε να επιβάλλεται σε εξίσου έντονους χαρακτήρες!

Άφησα να περάσουν κάποιες μέρες για να γράψω για τον Κρόιφ επειδή δεν έχω πρόθεση να σας πω ούτε για το πως άλλαξε με τον Άγιαξ το ποδόσφαιρο, ούτε μετά με τη Μπαρτσελόνα δημιουργώντας τις βάσεις για αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα! Δεκάδες εξαιρετικά κομμάτια αυτές τις μέρες το κάλυψαν και με το παραπάνω!

Για μένα που είχα τη τύχη να τον γνωρίσω απο κοντά μέσα απο δυο δικούς του φίλους τον παλιό συμπαίκτη του στον Άγιαξ Βιμ Σουρμπίρ και τον Ολλανδό δημοσιογράφο και στενό του συνεργάτη Κέες Γιάνσμα αυτό που με εντυπωσίασε στις φορές που βρεθήκαμε ήταν η μόνιμη διεργασία του μυαλού του για το τι μπορεί να γίνει σήμερα στο ποδόσφαιρο!

Όχι στο τι έγινε κάποτε και τι ωραία που ήταν τα πράγματα όταν έπαιζε ή προπονούσε αλλά τώρα! Σήμερα! Αυτο σπάνια συμβαίνει στους πολυ πετυχημένους! Η αναπόληση του τι έγινε κάποτε ειναι δυνατό συναίσθημα για να ξεπεραστεί, ειδικά όταν αυτός που μιλάει ειναι ένας απο τους μεγαλύτερους όλων των εποχών!

Ο Κρόιφ ζούσε το τώρα και έφερνε διαρκώς ιδέες και προτάσεις! Θυμάμαι το 2012 να μου λέει στη Βαρκελώνη σε μια εκδήλωση για τα γενέθλια του πως πρέπει να καταργηθεί η αποβολή του τελευταίου παίκτη και ιδίως του γκολκίπερ ειδικά αν ειναι πέναλτι, γιατί η τιμωρία ειναι δυσανάλογη του παραπτώματος! Χρόνια μετά το αποδέχεται και η ΦΙΦΑ πια!

Ο Κρόιφ δεν έμενε ποτέ στην επιφάνεια του ποδοσφαίρου αλλά όπως οι μεγάλοι εξερευνητές έμπαινε στην ουσία! Επίσης όπως ο Σερ Έντμουντ Χίλαρι ανέβηκε στο Έβερεστ "γιατί ήταν εκεί", έτσι και ο Κρόιφ μπόρεσε να πάει το ποδόσφαιρο στο μέλλον απλά γιατί δεν μπορούσε στο ολλανδικό ατίθασο μυαλό του να δεχτεί πως το γήπεδο ειναι αμετάβλητος χώρος σε διαστάσεις! Οταν έχεις μπάλα στα πόδια πρέπει να μεγαλώνεις τον χώρο αλλά όταν την χάνεις να τον μικραίνεις ώστε ο αντίπαλος να μην μπορεί να κυκλοφορήσει τη μπάλα!

Σήμερα όλοι το ξέρουν και όλοι το κάνουν, αλλά στα 70's έμοιαζε με την ανακάλυψη του τηλεφώνου! Οταν στις πρώτες του μέρες στη Μπαρτσελόνα ως προπονητής βγήκε για μπίρες με κάποιους φίλους του. Τότε αποκάλυψε πως ήθελε να παίζει πια μόνιμα η ομάδα του χωρίς σέντερ φορ και με αμυντικούς που να ειναι και χαφ. Ο τότε βοηθός του και παλιός συμπαίκτης του Ρεσάκ πιστεύοντας ότι τα λέει επηρεασμένος απο το αλκοόλ έμεινε έκπληκτος όταν τον είδε να το υιοθετεί στην προπόνηση. Αλλά όπως πολυ αφοπλιστικά έχει παραδεχτεί "έμοιαζε τρελό, αλλά όταν στο λέει ο Κρόιφ λες πως γίνεται"! Αυτή ήταν η ικανότητα του που κάποιοι την λένε απλά χάρισμα!

Μιλώντας πριν δέκα χρόνια με τον άνθρωπο με τον όποιο έκανε στον Άγιαξ το πέναλτι πάσα το 1983, τον Δανό Όλσεν άκουσα κάτι που περιελάμβανε όλη τη προσωπικότητα του Κρόιφ. "Οταν το άκουσα ήμουν προβληματισμένος. Δεν ξέρω Γιόχαν του είπα μου μοιάζει τρελό. Με κοίταξε και ξαφνικά ένοιωσα μια σιγουριά. Ειναι απλό μην σε απασχολεί, μαζί θα το κάνουμε άλλωστε! Και τότε σκέφτηκα, ναι το λέει ο Κρόιφ φυσικά και γίνεται!"

Ο Βιμ Σουρμπίρ (ο κορυφαίος ακραίος μπακ που έβγαλε το ολλανδικό ποδόσφαιρο) που μεγάλωσε μαζί με τον Κρόιφ και δέθηκαν επειδή ήταν και οι δυο ορφανοί απο πατέρα, μου έλεγε ένα βράδυ πως ο Κρόιφ είχε την μοναδική ικανότητα για σπουδαίο άνθρωπο να μην σε κάνει να νοιώθεις μειονεκτικά διπλά του, αλλά αντίθετα να αποκτάς αυτοπεποίθηση και να πιστεύεις πως όλα ειναι δυνατά! Και όπως μου είχε πει το 2011 άλλος ένας φίλος του που δυστυχώς έφυγε και αυτός νωρίς απο τη ζωή, ο μεγάλος χαφ εκείνου του Άγιαξ, ο Γκέρι Μιούρεν ο Κρόιφ κατόρθωσε να ειναι το ποδόσφαιρο ένα έργο τέχνης για να δημιουργούνται οι συνθήκες προκειμένου οι σπουδαίοι παίκτες να μπορούν να εκφράζονται πάνω στο χορτάρι!

"Υπάρχουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές και προπονητές. Μερικοί κατάφεραν να γίνουν και τα δυο. Ο Γιόχαν ωστόσο ειναι μοναδικός γιατί το ποδόσφαιρο δεν θα ήταν αυτό που ειναι σήμερα σε όλο τον κόσμο αν οι δικές του ιδέες δεν επικρατούσαν σε μια εποχή που το αποτέλεσμα πήγαινε να γίνει ο μόνος αυτοσκοπός".

Και αυτό το λες ως τη μεγαλύτερη κληρονομιά του Κρόιφ στο άθλημα που επηρέασε όσο κάνεις άλλος!