Τους παίρνει «Γιακουμάκη» και τους κάνει «Μπακάκη»

Η ΑΕΚ είχε "κλείσει" τον Γιακουμάκη από τον Δεκέμβριο του 2016. Τον άφησε για μισό χρόνο στον Πλατανιά και τον πήρε τον Ιούνιο του 2017. Όχι ως πρώτο. Ακόμη και αν δεν υπήρχε η ατυχία με τον τραυματισμό του νεαρού στο τέλος της προετοιμασίας, ακόμη και αν δεν (ξανα)ερχόταν ο Αραούχο, ο Γιακουμάκης γνώριζε πως δεν θα ήταν εκείνος ο βασικός επιθετικός της Ένωσης φέτος.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Πέρασε, λοιπόν, μία χρονιά όπως περίπου την υπολόγιζε. Περίπου, διότι προφανώς όσο φιλόδοξος κι αν ήταν, δεν θα πίστευε ότι από... τρίτος, θα γινόταν από τα πρόσωπα της ΑΕΚ στην πορεία προς τον τίτλο, με εκείνο το γκολ της νίκης στο Καραϊσκάκη. Ήταν, όμως, μία χρονιά που ήταν και διδαχτική για τον ίδιο. Προφανώς και για τους επόμενους, όπως η δική του περίπτωση, πρώτος σε αυτή τη λίστα ο Αλμπάνης.

Τι είδε, λοιπόν, ο Γιακουμάκης να εξελίσσεται μπροστά του αυτή τη σεζόν; Είδε τον επίσης... τρίτο Τσιντώτα, κάποια στιγμή να γίνεται πρώτος. Τον... δεύτερο Μπάρκα να γίνεται πρώτος. Τον Λαμπρόπουλο, που ξεκίνησε ως... τέταρτος, να γίνεται σημαντικό στήριγμα στα χέρια του Μανόλο Χιμένεθ. Τον Γαλανόπουλο, μετά από τα "παιδικά" χρόνια δουλειάς και υπομονής, να παίρνει τις ευκαιρίες του.

Επίσης, τον Μπακάκη που ήταν αναπληρωματικός όσο ο ίδιος ήταν ακόμη στον Πλατανιά, φέτος να γίνεται βασικός και αναντικατάστατος. Τον Μπακασέτα, που στη διάρκεια της προετοιμασίας δεν έβαζε κανείς στους υπολογισμούς της νέας ΑΕΚ, να γίνεται ίσως ο κορυφαίος του δεύτερου μισού της σεζόν.

Ας μην πάμε και σε τόσο νεαρές ηλικίες και μόνο σε εξελίξιμους ποδοσφαιριστές. Ας πάμε και στους ήδη φτασμένους, τον Κονέ για παράδειγμα που ήρθε ως εναλλακτική λύση εάν και εφόσον και επίσης αποδείχθηκε χρήσιμος για την ομάδα, αλλά και τον εαυτό του. Ή τον Χριστοδουλόπουλο, για τον οποίο ποιος πόνταρε σε μια τέτοια χρονιά, τη στιγμή που όλοι "ξελαρυγγιάζονταν" για εξτρέμ και την ανάγκη να ενισχυθεί η ομάδα ακριβώς εκεί που ο Λάζαρος έκανε όσα έκανε φέτος με τα κιτρινόμαυρα. Μετρήστε πόσοι από αυτούς πλέον είναι στην Εθνική και πώς, μέσω της δουλειάς τους στην ΑΕΚ και της δουλειάς της ίδιας της ΑΕΚ μαζί τους, έφτασαν μέχρι εκεί.

Η Ένωση μαζί με τις καθοριστικές προσθήκες που έκανε στο ρόστερ της, στήριξε την σεζόν της φέτος σε παιδιά που έρχονταν από πέρυσι πίσω από τα φώτα. Αυτό δεν δείχνει μόνο το αυτονόητο, δηλαδή μία φιλοσοφία λειτουργίας και ευκαιρίας σε νεαρούς, έτοιμους, αναπληρωματικούς να το πούμε έτσι. Αλλά δείχνει και μια αγωνιστική πρακτική, που έχει να κάνει με το πώς η ομάδα καταφέρνει να κάνει τους δεύτερους πρώτους.

Να τους κάνει καλύτερους, διότι τέτοιοι ήταν φέτος ο Μπακάκης, ο Μπακασέτας και πάει λέγοντας, αλλά να τους κάνει και πολύτιμους για τον σύλλογο. Ο Γιακουμάκης αυτό πέρυσι το είδε να συμβαίνει από μακριά, φέτος το διδάχτηκε και από κοντά. Ξέρει ότι βρίσκεται σε μια ομάδα που αυτό το τροφοδοτεί. Το υπόλοιπο πλέον, το αν θα συμβεί και με εκείνον ό,τι συνέβη με τους άλλους, είναι δικό του. Έχει να κάνει με το πόσο θα το δουλέψει ο ίδιος.

Στους άλλους φετινούς διεκδικητές, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, δεν συνέβη καθόλου αυτό αυτή την σεζόν. Για τον Ολυμπιακό ούτε λόγος, προσπάθησε με έναν σκασμό μεταγραφές να δημιουργήσει ομάδα και τελικά από πίσω ήρθε μόνο ο Ανσαριφάρντ για να προσφέρει. Αλλά εξ' ανάγκης. Ενώ και στον ΠΑΟΚ που προέκυψαν 3-4 καλές περιπτώσεις, επίσης έγινε εξ' ανάγκης. Πασχαλάκης και Πέλκας κατά κύριο λόγο και σε δεύτερο επίπεδο Λημνιός και Κουλούρης.

Η ΑΕΚ μοιάζει να είναι η μοναδική που όλο αυτό το κάνει με σχέδιο. Βάσει πλάνου, με ξεκάθαρη στόχευση και πολύ πιο ξεκάθαρα αποτελέσματα. Να βγαίνει κερδισμένη και η ομάδα και ο ποδοσφαιριστής. Ένας Γιακουμάκης, για παράδειγμα. Ή ένας Αλμπάνης, που ακολούθησε αυτή την προοπτική καριέρας.