Τόνι Πάρκερ: Ο εξωγήινος που «χρύσωσε» τη Γαλλία το 2013

Μπορεί οι περισσότεροι να τον θυμούνται (και δικαίως) για τα τέσσερα πρωταθλήματα στο NBA με την φανέλα των Σαν Αντόνιο Σπερς, όμως ο Τόνι Πάρκερ κατάφερε να λατρευτεί από ένα ολόκληρο έθνος, με αποκορύφωμα το 2013. Η σπουδαιότερη στιγμή στην καριέρα του ήταν αναμφισβήτητα το Ευρωμπάσκετ εκείνου του καλοκαιριού στη Σλοβενία. Ένα όνειρο ζωής, αυτό της μπασκετικής Γαλλίας, που περίμενε 78 χρόνια και 38 διοργανώσεις για να το ζήσει, έγινε η απόλυτη πραγματικότητα από τα μαγικά του χέρια. Όχι απλά τα κατάφερε απέναντι σε όλους, αλλά φρόντισε να το κάνει με εμφατικό τρόπο που… έγραψε στην ιστορία με χρυσά γράμματα.

Τα νούμερα του ήταν αδιανόητα. Στην πρώτη φάση των ομίλων σκοράρει 18 πόντους στην ήττα από τη Γερμανία, ενώ με Μεγάλη Βρετανία (16), Ισραήλ (12), Ουκρανία (28) και Βέλγιο (20) κάνει… πάρτι. Στους δεύτερους ομίλους συνεχίζει να ξεσπά πάνω στους αντιπάλους του. Λιθουανία (11), Λετονία (23) και Σερβία (10) παίρνουν μια ακόμα γεύση από το ταλέντο του. Στην οκτάδα διαλύει τη γηπεδούχο Σλοβενία με 27 πόντους, πριν έρθουν στα ημιτελικά τα «όργια» κόντρα στην Ισπανία, με 32 πόντους! Την ώρα του χρυσού μεταλλίου, στον τελικό απέναντι στη Λιθουανία, δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά. Είχε προετοιμάσει τόσο καλά τους συμπαίκτες του που 12 πόντοι ήταν αρκετοί για να σφραγίσει τον θρίαμβο!

«Αν έπρεπε να κρατήσω μόνο έναν τίτλο; Θα κρατούσα αυτόν με την Εθνική Γαλλίας το 2013! Κι αυτό επειδή ήταν ο πιο δύσκολος τίτλος που κατακτήσαμε και χρειαστήκαμε 10 χρόνια για να φτάσουμε στο στόχο μας. Με την εθνική ομάδα είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα. Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν για το συναισθηματικό δέσιμο που είχα με την Εθνική ομάδα. Το Ευρωμπάσκετ του 2013 και η νίκη μας στον ημιτελικό εναντίον της Ισπανίας είναι το πιο έντονο συναίσθημα που ένιωσα στην καριέρα μου. Όταν τελείωσε το ματς, μπορούσες να το δεις στο πρόσωπό μου. Μετά αγκάλιασα τον Νάντο ντε Κολό και τον Αντουάν Ντιό. Ήταν το πιο έντονο συναίσθημα της καριέρας μου. Πάντα έλεγα ότι αν δεν κατακτούσα έναν τίτλο με την Εθνική ομάδα, η καριέρα μου δε θα ήταν ολοκληρωμένη. Θα έπαιζα στην Εθνική μέχρι να πεθάνω, προκειμένου να κατακτήσω αυτό το μετάλλιο. Νομίζω ότι αν δεν είχαμε καταφέρει εκείνη την επιτυχία, θα έπαιζα ακόμα στην Εθνική», τόνισε χαρακτηριστικά το 2019 για όσα έγινα στη Σλοβενία.




Και να σκεφτεί κανείς ότι μπορεί να μην έπαιζε. Τα φιλικά και γενικότερα τα παιχνίδια πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις μπορεί να κρύβουν παγίδες, αφού οι παίκτες παίζουν στα «κόκκινα» με αποτέλεσμα να την… πατήσουν. Κάτι τέτοιο πήγε να πάθει και ο Γάλλος superstar. Συγκριμένα, σε ένα ματς με την Ισπανία λίγο πριν την έναρξη του τουρνουά, τραυματίστηκε στο γόνατο και όλοι ανησύχησαν, παρά το γεγονός ότι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, που σε δήλωσή του στο twitter της γαλλικής ομοσπονδίας μπάσκετ, ανέφερε πως: «δεν ανησυχώ, θα είμαι 100% έτοιμος για το Ευρωμπάσκετ. Είμαι αισιόδοξος για τη διοργάνωση». Τελικώς, δικαιώθηκε και… βάλε.

Μπορεί οι γονείς του να μην ήταν Γάλλοι (Αμερικανός πατέρας, Ολλανδέζα μητέρα) και να μην γεννήθηκε καν εκεί (αλλά στο Βέλγιο), όμως αγάπησε τους «τρικολόρ» περισσότερο από οτιδήποτε. Ένα ταξίδι στο Σικάγο ήταν αυτό που τον έκανε να ερωτευτεί το μπάσκετ και το με αμερικανικά πρότυπα INSEP, του έδωσε τον χώρο να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. «Ξέρουν πόσο αγαπώ να παίζω στην εθνική της χώρας μου. Παίρνω πολλή υπερηφάνεια παίζοντας για τη Γαλλία». Δεν το έκρυψε ποτέ, ούτε όταν ρίσκαρε μυθικά συμβόλαια στο NBA για να βοηθήσει πίσω στην πατρίδα. Δήλωνε κάθε χρόνο «παρών» για την εθνική με μοναδική εξαίρεση το 2006 που είχε τραυματιστεί σε ένα δάκτυλο. Τελικός απολογισμός; Πλην από το χρυσό το 2013, τρία ακόμα μετάλλια στα Ευρωμπάσκετ 2005, 2011 και 2015 και ένα ακόμα χρυσό στο U18 το 2000.

«Αποσύρομαι. Αποφάσισα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ. Πολλοί παράγοντες με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, όμως στο τέλος της ημέρας κατάλαβα πως αν δεν μπορώ να είμαι ο Τόνι Πάρκερ πια, αν δεν μπορώ να παίζω για το πρωτάθλημα, τότε δεν θέλω να συνεχίσω στο μπάσκετ». Αυτά ήταν τα λόγια όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Ήξερε ότι έπρεπε να φύγει όσο ήταν ακόμα ψηλά. Έκανε πραγματικότητα περισσότερα από ότι θα μπορούσε να ονειρευτεί ως πιτσιρικάς, με αποκορύφωμα να λατρευτεί από μια ολόκληρη χώρα που τον υποδέχθηκε μικρό σε ηλικία παιδί, με τον ίδιο να την παίρνει στις πλάτες του και το υψηλότερο σκαλί της Ευρώπης.