Τον χορηγό ρε «Μποκτορούλη»…

Ο κέρσορας στον υπολογιστή αναβοσβήνει δεν ξέρω για πόση ώρα και εγώ αποχαυνωμένος μπροστά στο «κουτί» προσπαθώ να γράψω δύο-τρεις ρημάδες λέξεις. Ρε φίλε Αντώνη είχα καιρό να σε δω και να τα πούμε από κοντά (ας όψεται η «μετακόμιση» μου στην… prime time), αλλά δεν γίνεται να μην σε χαιρετήσω και σαν συνεργάτη, αλλά κυρίως σαν φίλο. Τόσα χρόνια έχουμε βγάλει αμέτρητα δελτία και έχουμε κάνει τόσες και τόσες κουβέντες… Εσύ νομίζεις ότι έφυγες από κοντά μας, αλλά δεν είναι έτσι. Ένα να ξέρεις από μένα και είναι υπόσχεση: «όσο έχουμε μυαλό, θα σε σκεφτόμαστε και όσο έχουμε καρδιά, θα είσαι πάντα μέσα μας»!

Τόσα χρόνια σε αυτό το «μαγαζί» ήθελες να είσαι και ήσουν ο πρώτος, ο καλύτερος, ο «τιτανο-μεγιστο-τεράστιος» που έλεγαν και ο Μηνάς με τον Ζορζ. Κι αν ισχύει αυτό που λένε ότι τα αστέρια στον ουρανό συμβολίζουν τις ψυχές των νεκρών ανθρώπων, τότε σίγουρα το δικό σου ρε «Μποκτορούλη» θα παλεύει για να γίνει το πιο λαμπρό απ’ όλα! Το ότι θα παίζει την καλύτερη μουσική είναι δεδομένο…

Υ.Γ.: Ρε «Μποκτορούλη» γιατί; Εγώ θα περιμένω απάντηση όταν θα ξαναβρεθούμε. Γιατί αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και να σου πω: όταν ξαναβρεθούμε εκεί ψηλά, θέλω να έχεις βρει χορηγό, όπως μου έλεγες πάντα. Ξέρεις εσύ… Καλή αντάμωση…