Τον Πεδουλάκη τον ανανεώνεις ΤΩΡΑ. Τον Πεδουλάκη!

Μέχρι το τζάμπολ του πρώτου τελικού της σειράς των τελικών της Basket League, ο Ολυμπιακός είχε το ξεκάθαρο προβάδισμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δικαιολογημένα και για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων και το πλεονέκτημα έδρας, για το οποίο πάλευε μια ολόκληρη σεζόν. Μέσα σε 40 λεπτά, ο Παναθηναϊκός, όπως έχει κάνει άλλες οχτώ φορές στο παρελθόν σε τελικούς, άλλαξε υπέρ του τα δεδομένα και το διπλό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας έχει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Αργύρη Πεδουλάκη.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Ο Παναθηναϊκός με την εμφάνισή του εξέπληξε και τον πιο αισιόδοξο οπαδό του, αφού ουδείς (αν κάποιος πει το αντίθετο, θα είναι ψεύτης) περίμενε να δει αυτή την εικόνα στο παρκέ. Το ίδιο ισχύει και για το αν πίστευε κανείς πριν το ματς ότι ο Παναθηναϊκός θα κέρδιζε σκοράροντας άνετα 83 πόντους και έχοντας… παρκαρισμένους στον πάγκο τους Ραντούλιτσα και Γουίλιαμς, δηλαδή τους πιο παραγωγικούς του παίκτες μέσα στη σεζόν. Ή μήπως θα ήταν τρελός;

Ετοιμότητα, συγκέντρωση και ψυχραιμία στα κρίσιμα σημεία, έγειραν την πλάστιγγα για τη νίκη υπέρ του «τριφυλλιού». Δεν θα κάνω τεχνική ανάλυση, αλλά η τακτική και η πνευματική προετοιμασία πιστώνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στον Αργύρη Πεδουλάκη. Ο Έλληνας τεχνικός, παρότι παρέλαβε ένα ρόστερ που δεν ταιριάζει στα «θέλω» και την φιλοσοφία του, κατάφερε σε ένα μήνα και στο μέτρο του δυνατού, να πάρει από τον καθένα ό,τι περισσότερο μπορεί. Το γεγονός ότι κερδίζει στο ΣΕΦ με όπλο την επίθεση και όχι την άμυνα, που είναι το… φόρτε του, δείχνει έναν άνθρωπο που έχει ανοιχτό μυαλό, αλλά το κυριότερο ξέρει πολλά καντάρια μπάσκετ.

Όλη τη σεζόν με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς στην τεχνική ηγεσία, ο Παναθηναϊκός έψαχνε (ματαίως όπως αποδείχθηκε) ένα μεγάλο διπλό στην Euroleague. Και πώς να έρθει, εδώ που τα λέμε… Τελικά, αυτό συνέβη, αλλά στην Basket League και φυσικά με άλλον οδηγό: τον Αργύρη Πεδουλάκη και σε ένα γήπεδο, που έχει γίνει το δεύτερο… σπίτι του Έλληνα τεχνικού, αφού οι τρεις από τις τέσσερις νίκες που μετράει ο ίδιος επί του «αιωνίου» αντιπάλου σε τελικούς πρωταθλήματος, είναι στο ΣΕΦ.

Είχα πει και όταν είχε απομακρυνθεί τον Μάρτιο του 2014, αλλά και μετά την είδηση της επιστροφής του τον Απρίλιο του 2016. Ο Παναθηναϊκός κάνει λάθος, που δεν τον εμπιστεύεται πραγματικά και δεν χτίζει την ομάδα του μέλλοντος με τον ίδιο να έχει τη μπαγκέτα. Την πρώτη φορά θεωρήθηκε ότι δεν δίνει χρόνο συμμετοχής στους νεαρούς Έλληνες και ότι η ομάδα δεν παίζει θεαματικό μπάσκετ, ενώ τώρα του ζήτησαν απλώς να «βάλει πλάτη» προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος.

Μετά την παράσταση στο ΣΕΦ, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η ομάδα του «Άρτζι» μπορεί να παίξει και ελκυστικό μπάσκετ. Η αγωνιστική μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού είναι αποκλειστικά δικό του έργο και σε περίπτωση κατάκτησης του τίτλου, θα του πιστωθεί στον μέγιστο βαθμό. Αν ο Παναθηναϊκός δεν στεφθεί πρωταθλητής, δεν θα έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, γιατί αυτό που προσπαθεί να κάνει μέσα σε αυτόν τον μήνα, ξεπερνάει τη φαντασία. Οι μεγάλες ευθύνες ανήκουν σε άλλους.

Θεωρώ ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα πρέπει (σήμερα που λέει ο λόγος) να τον φωνάξει και να του «δώσει τα κλειδιά», ανεξάρτητα από την έκβαση της σειράς των τελικών. Να εμπιστευτεί πραγματικά έναν δικό του άνθρωπο για την επόμενη μέρα. Την πρώτη φορά ο Αργύρης Πεδουλάκης απέδειξε ότι έχει το DNA του πρωταθλητή και τώρα ότι είναι «αιώνια πιστός». Ελάχιστοι θα έπαιρναν τέτοιες ευθύνες σε τόσο δύσκολες στιγμές για τον σύλλογο.

Δεδομένα υπάρχουν ενστάσεις από μερίδα των φιλάθλων (ίσως είναι και οι περισσότεροι). Πολλοί από αυτούς που ζητούσαν την απομάκρυνσή του προ διετίας και δυσανασχέτησαν με την επιστροφή του, είναι μεταξύ αυτών που τον αποθεώνουν από χθες. Έτσι είναι, αφού στην Ελλάδα αγαπάμε περισσότερο τη νίκη από τον αθλητισμό γενικά.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο κόσμος είναι υπομονή. Τέτοια πρέπει να δείξει και η διοίκηση. Γιατί το να περάσει ο σύλλογος αρχικά στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή και σε λίγες μέρες στη μετά-Διαμαντίδη εποχή, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο πράγμα. Πολλοί έλεγαν και συνεχίζουν να λένε ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν είναι ο καταλληλότερος. Διαφωνώ, αλλά το σίγουρο είναι ότι αξίζει να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία.