Τον Παναθηναϊκό, αγωνιστικά, μην τον φοβάσαι!

Αν μη τι άλλο, το χθεσινό παιχνίδι στο «Απόστολος Νικολαΐδης» ήταν ροκ. Για όλα (και ήταν πολλά) όσα συνέβησαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ο Παναθηναϊκός, παρά τα μύρια όσα προβλήματα αντιμετωπίζει, είναι τόσο μεγάλος σύλλογος, που ο κόσμος του δεν πρέπει να φοβάται σε ό,τι έχει να κάνει με το αγωνιστικό κομμάτι. Μπορεί να περνάει την χειρότερη φάση της τεράστιας ιστορίας του, αλλά αυτό που έκανε στο ματς με την ΑΕΛ είναι τεράστια μαγκιά.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Θα πει κάποιος ότι ήταν μια νίκη «εντός προγράμματος», αλλά για τον φετινό Παναθηναϊκό, που δεν ξέρει όχι τι κρύβει το μέλλον, αλλά ακόμη και η επόμενη μέρα, κάθε τρίποντο είναι τεράστιας σημασίας. Και ο τρόπος που επετεύχθη, παίζοντας με δέκα παίκτες από το 78’ και με εννιά από το 84’, αποτελεί μεγάλη ψυχολογική ώθηση και «ένεση» ενόψει της συνέχειας. Μιας δύσκολης συνέχειας, αφού μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, ακολουθεί πρόγραμμα-φωτιά με Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Πανιώνιο εντός και Λαμία, Αστέρα, Ατρόμητο, ΠΑΟΚ και Ξάνθη εκτός.

Μπορεί να μην έχει την ίδια βαρύτητα, αλλά εκτός από τους τρεις βαθμούς, δεν πρέπει να περάσει στα… ψιλά και η εμφάνιση. Διότι, μέσα στην αβεβαιότητα που αφορά το διοικητικό, αλλά και τα προβλήματα τραυματισμών, η ομάδα είχε πολύ καλή παρουσία και θα μπορούσε να έχει «καθαρίσει» το παιχνίδι νωρίτερα. Βγήκαν αυτοματισμοί, δημιουργήθηκαν αρκετές προϋποθέσεις και για άλλα γκολ, αλλά αυτά δεν μπήκαν, γι’ αυτό και το ματς έγινε γκραν γκινιόλ και είχε φινάλε που θύμισε ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αλλά αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Όσκαρ Χίλιεμαρκ. Σχεδόν σε όλες τις επιθέσεις, η μπάλα περνούσε από τα πόδια του Σουηδού χαφ, ο οποίος είχε επίσης την ευθύνη όλων των στημένων φάσεων. Και φυσικά από το δικό του δεξί, έστω και με δόση τύχης, ήρθε το γκολ της νίκης στις καθυστερήσεις. Μιας νίκης, που άξιζε ο Παναθηναϊκός με βάση την εικόνα του σε όλο το παιχνίδι.

Και πάμε και στο κομμάτι διαιτησίας. Η ΑΕΛ καλώς φωνάζει για το οφσάιντ του Περόνε στο 89’, αφού καλύπτεται στην πάσα του Λεοζίνιο και το γκολ θα έπρεπε να μετρήσει. Δεν γίνεται, όμως να υπάρχουν παράπονα για τη συνολική διαιτησία του Κουτσιαύτη με ανακοινώσεις, ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Για καθίστε ρε παιδιά, γιατί θα τρελαθούμε. Μέχρι εκείνο το σημείο έγιναν «σημεία και τέρατα» εις βάρος του Παναθηναϊκού και όχι το αντίθετο.

Ας τα δούμε… Πριν το πέναλτι, που σωστά καταλογίστηκε, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει άλλα δύο σε τραβήγματα του Ζίζιτς και του Φατιόν στον Μολέντο . Αλλά ο διαιτητής από την Άρτα κατάπιε την σφυρίχτρα του και στις δύο περιπτώσεις, όπως και σε μια ακόμη με τους ίδιους πρωταγωνιστές, μετά το γκολ. Αυτός, που σφύριξε με ευκολία από δύο πέναλτι στα φετινά παιχνίδια Κέρκυρα-Πανιώνιος 0-1 και Ολυμπιακός-Αστέρας Τρίπολης 1-1. Και τα δύο εξ αυτών ήταν τουλάχιστον υπερβολικά (sic)!

Επίσης, πριν αλλάξει η αριθμητική ισορροπία, μετά τις δίκαιες αποβολές των Σιλά και Άλτμαν (έγκλημα αυτό που έκανε ο Ισραηλινός λίγο μετά την είσοδό του στο παιχνίδι), αυτή που θα έπρεπε να παίζει με εννιά παίκτες είναι η ΑΕΛ, αφού οι Ζίζιτς και Φατιόν, παρά τα κεφαλοκλιδώματα στον Βραζιλιάνο στις φάσεις των πέναλτι, έβγαλαν το ματς με μια κίτρινη, που πήραν σε άλλη στιγμή, ενώ κάτι ανάλογο έγινε και με τον Ντέλετιτς, που πήρε επίσης κάρτα, αλλά όχι για τα δύο… χαστούκια στον Χουλτ. Ακόμη και στη φάση του καταλογισθέντος πέναλτι, ο Κουτσιαύτης βγάζει πανικό, αφού δείχνει κάρτα σε λάθος παίκτη. Ο τερματοφύλακας Μπόζοβιτς του χτυπάει το χέρι και του πέφτει η κάρτα στο χορτάρι και κιτρινίζει τον Ρέντζα, ενώ κανονικά έπρεπε να αποβάλει τον πρώτο.

Αν είχαν σφυριχτεί όλα αυτά και εν συνεχεία μετρούσε και το γκολ του Περόνε, θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Και μόνο για ποδόσφαιρο. Όμως, ο διαιτητής Κουτσιαύτης και ο βοηθός Καραβασίλης είχαν άλλη γνώμη. Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική διαιτησία δεν θα χάσει, παρά μόνο σε ποσότητα, αν σήμερα κιόλας, αυτοί οι δύο κύριοι πάνε σπίτι τους. Και όχι μόνο αυτοί…

Υ.Γ.: Ο κόσμος για μια ακόμη φορά ήταν συγκλονιστικός. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.