Τον «άσο» δεν τον μοιράζουν, τον τραβάς!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αφορμή για τη συγκεκριμένη διαπίστωση, που απλά ήρθε να επιβεβαιωθεί ως κανόνας με ελάχιστες εξαιρέσεις, δίνει ο φετινός ΠΑΟΚ. Τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι όπου να 'ναι λύνεται το θέμα της απόκτησης βασικού τερματοφύλακα. Και στη συνέχεια η ομάδα βάζει μπροστά και το θέμα απόκτησης αναπληρωματικού τερματοφύλακα.

Μόνο που για αυτό το "όπου να 'ναι", φτάσαμε μια Ιούλιο μήνα, με την ομάδα να έχει ξεκινήσει όχι απλά προετοιμασία αλλά το βασικό στάδιο και να δίνει κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς σε καμιά 20αριά ημέρες. Η υπόθεση τερματοφύλακα, λοιπόν, είναι πράγματι δύσκολη. Αν στην εξίσωση βάλουμε ότι ο ΠΑΟΚ από την αρχή των αναζητήσεών του βγήκε εκτός συνόρων, δεν τον έψαξε δηλαδή εδώ ανάμεσά μας, οι δυσκολίες έγιναν μεγαλύτερες.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο χρονικό. Το πόσος καιρός, δηλαδή, πέρασε για τον ΠΑΟΚ μέχρι τελικά να βρει όχι απλά εκείνον που ήθελε, αλλά και που ερχόταν. Είναι και ιστορικό. Μια "βόλτα" στο παρελθόν, σύντομο και μακρινό, των ομάδων επιβεβαιώνει πόσο δύσκολο είναι να βρεις άσο στο μανίκι, όταν τον αναζητάς σε "ξένο τραπέζι". Οι Big4, κυρίως αυτοί και όχι τόσο οι μικρότεροι που πολλές φορές έχουν τραβήξει λαχεία που κλήρωσαν, το γνωρίζουν αυτό...

Η ΑΕΚ για να βρει τους πραγματικά καλούς ξένους τερματοφύλακές της πρέπει να επιστρέψει στους Σάχα και Σορεντίνο. Ο Παναθηναϊκός στην εποχή του Γκαλίνοβιτς και πριν από εκείνον, σε εκείνη του Βάντσικ. Ο Ολυμπιακός έχει ασφαλώς τον πιο πρόσφατο, τον Ρομπέρτο, αλλά πριν από εκείνον καλό ξένο γκολκίπερ ψάχνεις, φτάνεις μέχρι τη δεκαετία του '80 και δεν βρίσκεις.

Το ίδιο, λοιπόν, συμβαίνει και με τον ΠΑΟΚ. Τελευταίος ξένος με σημαντική και σταθερή παρουσία, ο Ντάνιελ Φερνάντες. Από το 2003-2008, με 90 συμμετοχές και άρα προσφορά. Σχεδόν μία δεκαετία πίσω δηλαδή και αν κρίνουμε από τους άλλους, πάλι καλά. Και πριν τον Πορτογάλο; Αντε ντε, ποιος;

Οι καλοί ξένοι τερματοφύλακες, λοιπόν, είναι οι εξαιρέσεις για τις "μεγάλες" ελληνικές ομάδες. Φέτος βγήκε μία χρονιά που όλοι, είτε ξεκίνησαν με Ελληνες είτε με ξένους, κατέληξαν να αγωνίζονται με τους πρώτους. Η ΑΕΚ που έτσι κι αλλιώς στηρίζει την ελληνική αγορά, είχε Ανέστη, Μπάρκα, πλέον έχει και Τσιντώτα. Ο Παναθηναϊκός είχε Στιλ, αλλά τελικά το κεφάλι του ησύχασε με Βλαχοδήμο. Ο Ολυμπιακός που αρχικά μοίραζε σε Λεάλι και Καπίνο, κάποια στιγμή αντιλήφθηκε πως μόνο με τον δεύτερο θα κάνει προκοπή, ακόμη και αν αυτό σήμανε έναν ευρωπαϊκό αποκλεισμό.

Ενώ ο ΠΑΟΚ; Οπως συνήθως τα τελευταία χρόνια. Οποιος και αν ερχόταν, κάποια στιγμή στη σεζόν στον Γλύκο κατέληγαν τα γάντια του βασικού. Το έχει περάσει αυτό στο παρελθόν ξανά. Με τον Χαλκιά, τον Τοχούρογλου, τον Πουρλιοτόπουλο. Μόνο που τώρα Γλύκος δεν υπάρχει για μεγάλο διάστημα, λόγω της ατυχίας του. Ισως μάλιστα η χρησιμότητά του τώρα που λείπει να φαίνεται ακόμη περισσότερο και από τότε που αγωνιζόταν.

Εχει συμβεί να το περάσουν και οι υπόλοιπες ομάδες. Να καταλαβαίνουν τι έχουν όχι μόνο όταν το χάνουν, αλλά κυρίως όταν ψάχνουν να το αντικαταστήσουν. Το θέμα είναι ότι στην περίπτωση του τερματοφύλακα, του ξένου τερματοφύλακα, είναι πολύ εύκολο κάποιος να ξεγελαστεί. Οι ελληνικές ομάδες το γνωρίζουν καλά με κάτι περιπτώσεις Μορέτο, Κοστάντζο, Ολσεν ή και Στιλ, για να μιλήσουμε και τις τέσσερις ομάδες.

Με αυτή την έννοια πολύ καλά κάνει ο ΠΑΟΚ και το έψαξε, έκανε μεγάλη υπομονή και περιόρισε τις πιθανότητες αποτυχίας. Αλλά η φετινή περιπέτειά του, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, ήρθε να δείξει ότι ο γκολκίπερ δεν είναι απλά μία σημαντική θέση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη μεταγραφική ιστορία...