Το χτύπημα στον Γιάννη ήταν ο πάτος ή έχει και παρακάτω;

Όταν χτύπησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου το τηλέφωνο και μου είπαν: «χτύπησαν τον Γιαννάκη», ανατρίχιασα. Μετά θύμωσα. Το τρίτο που έκανα ήταν να επικοινωνήσω με τον πατέρα του για να μάθω αν είναι καλά. Κι ευτυχώς ήταν. Ανακουφίστηκα.

Μια ροπαλιά στην πλάτη ήταν για τον Γιάννη το… σουβενίρ της επίθεσης των κουκουλοφόρων στο Παπαστράτειο. Μια χούφτα κάφροι έκαναν ντου σε αγώνα γυναικείου πόλο και χτύπησαν γυναικόπαιδα και ΑμεΑ, ανθρώπους, δηλαδή, που δεν μπορούν να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Μοιάζει αδιανόητο, αν προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί λογικά αυτό που συνέβη το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου. Γιατί εξήγηση δεν υπάρχει. Είναι τουλάχιστον άνανδρο, αναξιοπρεπές και εγκληματικό, αν επιχειρήσει κάποιος να το περιγράψει με… επιτρεπτές λέξεις. Είναι δειλία και ντροπή για το ίδιο το ανθρώπινο είδος μια τέτοια επίθεση από κάποιους, με τους οποίους είμαστε τυπικά συνάνθρωποι. Από την άλλη, το συμπέρασμα που καταλήγει κάποιος είναι ότι η ροπαλιά στην πλάτη του Γιάννη ήταν μια «ροπαλιά» στην ίδια την κοινωνία. Μια ελληνική κοινωνία, η οποία έχει διαβρωθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, που αναρωτιέσαι αν αυτός είναι ο πάτος του βαρελιού ή έχει ακόμη παρακάτω. Και μάλλον η απάντηση είναι ότι: «δεν τα έχουμε δει όλα». Δυστυχώς…

Τυχαίνει να γνωρίζω το συγκεκριμένο παιδί. Όταν τον συνάντησα πρώτη φορά, διέκρινα μια ευγένεια, που σπάνια συναντάς σε παιδί της ηλικίας του. Ειδικά αυτή την εποχή. Είδα επίσης ένα τεράστιο χαμόγελο, που το «κουβαλάει» συνέχεια. Κι ας έχει περάσει τόσα πολλά, παρότι είναι ακόμη τόσο μικρός σε ηλικία. Τα κινητικά προβλήματα, που τον είχαν αναγκάσει να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι όχι μόνο δεν τον πτόησαν, αλλά τον έκαναν πιο δυνατό. Και στην ψυχή και στο μυαλό. Πλέον, είναι και περήφανος, αφού κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Συν τοις άλλοις, ο Γιάννης είναι και φοιτητής Παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και για τον λόγο αυτό, το ίδιο περήφανοι πρέπει να αισθάνονται και οι γονείς του, οι οποίοι έχουν κάνει σκοπό ζωής το… χαμόγελο του γιού τους.

Αυτό το χαμόγελο του το προσφέρει ο Ολυμπιακός. Αυτή είναι η μεγάλη του αγάπη. Ο Γιάννης είναι η επιτομή της αγνής αγάπης, ένας ρομαντικός φίλαθλος, που ζει και αναπνέει για αυτή την ομάδα, που του δίνει δύναμη για να παλεύει με την δική του «ιδιαίτερη» καθημερινότητα. Και δεν μιλάμε για ένα συγκεκριμένο τμήμα. Μιλάμε για… «τα πάντα όλα». Βρίσκεται παντού και πάντα για να παρακολουθήσει από κοντά τις προσπάθειες των αθλητών και των αθλητριών, οι οποίοι αποτελούν μέλη της δεύτερης οικογένειάς του. Αυτό είναι ο Ολυμπιακός για τον Γιάννη, που «τρέχει» τους γονείς του σε προπονητικές εγκαταστάσεις και γήπεδα για να βρεθεί κοντά στα «αδέρφια» του. Και φυσικά εκείνοι δεν του χαλούν χατίρι. Και πως θα μπορούσαν άλλωστε, όταν βλέπουν αυτό το υπέροχο χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπο του παιδιού τους…

Ο Γιάννης δέχθηκε την άνανδρη ροπαλιά στην πλάτη, αλλά δεν πτοήθηκε. Άλλωστε, έχει δεχθεί από την ίδια τη ζωή χειρότερες ροπαλιές και τις προσπέρασε. Την επόμενη κιόλας μέρα βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Ρέντη μαζί με την ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά και στο κλειστό του Μοσχάτου για να παρακολουθήσει την γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Σήμερα είχε διπλή πρόσκληση σε Ριζούπολη και ΣΕΦ, αλλά επειδή τα παιχνίδια ποδοσφαίρου και μπάσκετ ήταν σχεδόν ταυτόχρονα, προτίμησε να πάει στο Φάληρο. Και θα συνεχίσει να το κάνει, γιατί έχει τόση δύναμη, που θα ζήλευαν πολλοί που θεωρούνται υγιείς (εντός και εκτός εισαγωγικών). Γιατί, ακόμη και σήμερα, η κοινωνία αντιμετωπίζει ως… πρόβλημα τα άτομα με αναπηρία. Κι αυτό δεν είναι αξιοπρεπές, αλλά προβληματικό.

Υ.Γ. 1: Αλήθεια τώρα, περιμένετε πλήρη διαλεύκανση, όπως ο Υφυπουργός Αθλητισμού, Γιώργος Βασιλειάδης, για τα όσα έγιναν το απόγευμα του Σαββάτου στο Παπαστράτειο;

Υ.Γ. 2: Όταν αυτοί που έκαναν το ντου επέστρεψαν στα σπίτια τους, έβγαλαν τις κουκούλες και κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη, πόσο περήφανοι αισθάνθηκαν που συγκαταλέγονται στην κατηγορία: «άνθρωποι»;