Το συναίσθημα να μην παίρνεις αυτό που δικαιούσαι στο γήπεδο αλλά και από τον… Κομίνη

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο Άρης ολοκλήρωσε τον κύκλο των πρώτων έξι αγώνων χωρίς η βαθμολογία να αποτυπώνει την… πραγματική συγκομιδή βαθμών που θα μπορούσε να έχει. Αυτό το 12 σήμερα κάλλιστα θα μπορούσε να είναι παραπάνω, κάπου κοντά στο απόλυτο, αν βάλουμε την μέτρια εμφάνιση στα Γιάννενα, όπου όμως ούτε εκεί έπρεπε να χάσει.

Όπως δεν έπρεπε να ηττηθεί και το Σάββατο στη Νέα Σμύρνη. Η ομάδα του Πάκο Ερέρα αδικεί ξεκάθαρα τον εαυτό της. Ακυρώνει την ποιότητα που δεδομένα έχει στο γήπεδο. Είναι πολύ σπουδαίο παράσημο να έχεις κερδίσει με το καλημέρα την εκτίμηση όλων για το ποδόσφαιρο που προσπαθείς να παίξεις, την φιλοσοφία του προπονητή σου για το άθλημα, τους ποδοσφαιριστές-ατραξιόν που διαθέτεις στο ρόστερ σου.

Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι να παίρνεις στο τέλος της ημέρας αυτό που δικαιούσαι στο παιχνίδι. Καλώς ή κακώς τα αποτελέσματα μετράνε, αυτά σε οδηγούν στο στόχο, υποστηρίζουν φιλοδοξίες και μπάτζετ.

Κόντρα στον Πανιώνιο ο Άρης ήταν σαφώς καλύτερος από ό, τι στα Γιάννενα. Ακόμη και αν σπατάλησε πάλι το πρώτο ημίχρονο, συνήθεια που έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική. Ο Αρης σου δίνει την εντύπωση σε πολλά πρώτα ημίχρονα ότι δεν δηλώνει ευθύς εξαρχής και με πειστικό τρόπο στον αντίπαλο ότι είναι η καλύτερη ομάδα και ήρθε να κερδίσει.

Στην επανάληψη το πάλεψε το ματς, άλλαξε πράγματα, περιόρισε σε παθητικό ρόλο τον αντίπαλο, είχε συντριπτική κατοχή, έκανε ευκαιρίες κλασσικές ακόμη και στον έξτρα χρόνο, αλλά δεν βρήκε το γκολ. Θα μπορούσε να το βρει στο 47΄ με το πεντακάθαρο πέναλτι που αρνείται ο Κομίνης στην κραυγαλέα ανατροπή του Ματέο και μετά να έχει ένα ολόκληρο ημίχρονο να γυρίσει κιόλας με την ψυχολογία υπέρ του. Τώρα κατάλαβαν όλο γιατί εδώ και μέρες ο Καρυπίδης κάνει τιτάνιο αγώνα να δώσει ο Άρης τα ντέρμπι που έρχονται με ξένους διαιτητές. Μήπως να το συζητούσαμε και για τα υπόλοιπα ματς…

Ακόμη και σχηματισμό άλλαξε ο Ερέρα, βάζοντας τρεις κεντρικούς αμυντικούς, ώστε να παίξει από τα άκρα ανεβάζοντας ψηλά τον Μενέντεθ και παράλληλα βάζοντας ένα πιο επιθετικό μπακ, τον Κωνσταντινίδη αντί του Τζανακάκη. Κάτι κέρδισε, κάτι έχασε όμως, όπως για παράδειγμα τη δυνατότητα μιας ακόμη επιπλέον κίνησης στην επίθεση με έναν εκ των Ντιγκινί, Ναζλίδη.

Ακόμη και η γρήγορη εσωτερική αλλαγή των Δεληζήση, Μάβραϊ στους οποίους άλλαξε πόδι, δείχνει ότι προβληματίστηκε από την αρχική του επιλογή. Έγινε φανερό για ένα ακόμη παιχνίδι ότι ο Γιουνές χρειάζεται έναν παίκτη όσο το δυνατόν πιο κοντά του, να παίζει δηλαδή πίσω από τους αμυντικούς χαφ του αντιπάλου. Προχθές ενώ ήταν γνωστό ότι ο αδύναμος κρίκος του Πανιωνίου είναι το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, δεν πιέστηκαν ιδιαίτερα.

Ο Άρης είναι σφριγηλός αμυντικά (το γκολ που δέχθηκε είναι αφελές γιατί χάθηκε το μαρκάρισμα στον βραζιλιάνο αμυντικό του Πανιωνίου, αλλά αυτά συμβαίνουν). Θέλει μια βελτίωση στο παιχνίδι του από τη μέση και μπροστά, για να μην πάει μονόπατα μόνο με τον Ματέο και εναλλακτικά τον Γκάμα. Όμως όταν είσαι μια καινούργια ομάδα, αυτό λογικά είναι το τίμημα που πληρώνεις. Δεν προκύπτουν αυτοματισμοί μέσα σε τρεις μήνες.

Η διακοπή των δυο εβδομάδων δίνει τον χρόνο στον Πάκο Ερέρα να εστιάσει πάνω σε αυτό, γνωρίζοντας ότι έρχεται μετά τη διακοπή ένα σετ τριών ντέρμπι (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακός) που θα δοκιμάσουν το club και τις αντοχές του ποικιλοτρόπως. Μοιάζει όμως να αξίζει την υπομονή του κόσμου αυτή η ομάδα όπως φυσικά και τη στήριξή του. Με τα σκαμπανεβάσματά της, τα θετικά της και τα αρνητικά της, συν τω χρόνω θα γίνεται καλύτερη….

ΥΓ Ποιότητα η ομάδα διαθέτει αδιαμφισβήτητη. Λιγάκι πιο… brutal όμως χρειάζεται να γίνει. Όπως λιγότερη αφελής και περισσότερο κυνική.