Το πρωτάθλημα αρχίζει...

Το γνωστό τραγούδι του μεγάλου Βασίλη παίρνει σάρκα και οστά το προσεχές Σαββατοκύριακο με την ελπίδα να μην επιβεβαιωθούν και οι υπόλοιποι στίχοι που ακολουθούν τον αρχικό.

Ένα πρωτάθλημα διαφορετικό από τα προηγούμενα με την ΑΕΚ, τον τρίτο πόλο του ποδοσφαίρου μας, απούσα από την σέντρα για πρώτη φορά στην ιστορία της, με τον Παναθηναϊκό αντιμέτωπο με πολλά προβλήματα, τα οποία του στέρησαν την ευρωπαϊκή του συμμετοχή μετά από αρκετά χρόνια, τον σχεδόν μόνιμο, την τελευταία δεκαπενταετία, πρωταθλητή Ολυμπιακό να εμφανίζεται πανίσχυρος για τις εν Ελλάδι υποχρεώσεις του τουλάχιστον, τον ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη, μετά την πρώτη αναγνωριστική περυσινή σεζόν, να βάζει πολύ ψηλά τον πήχη και τις αξιώσεις του και τον έτερο εκπρόσωπο της συμπρωτεύουσας, Άρη να συνεχίζει να ταλανίζεται από τις αμαρτίες του παρελθόντος και να ελπίζει πως θα ξεμπλέξει γρηγορότερα από την προηγούμενη χρονιά με τον στόχο της παραμονής.

Μέσα σε όλα αυτά ο φετινός μαραθώνιος είναι, ίσως, ο πιο αποκεντρωμένος ιστορικά. Με λίγους εκπροσώπους από τα μεγάλα αστικά κέντρα, την Αθήνα και τον Πειραιά εκπροσωπούν οι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Ατρόμητος, Πανιώνιος και Απόλλων, στην επιστροφή του στην κορυφαία κατηγορία μετά από δέκα και πλέον χρόνια, και την Θεσσαλονίκη μόνο οι αιώνιοι αντίπαλοι, Άρης και ΠΑΟΚ. Αντίθετα η επαρχία έχει πλήθος ομάδων, με την Κρήτη να έχει την τιμητική της με τρεις και την Θράκη με δύο.

Ομάδες με ισχυρές έδρες και ιστορία, όπως ο ΠΑΣ, που οι εκκρεμότητες του στέρησαν την συμμετοχή του στα Κύπελλα Ευρώπης μετά την εκπληκτική χρονιά που έκανε, ο Παναιτωλικός που επανήλθε, ο Αστέρας Τρίπολης με τα σταθερά βήματα προόδου που πραγματοποιεί αλλά και οι Λεβαδειακός, Βέροια σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών για τα σωματεία αυτά. Δίπλα σε αυτούς και μια πρωτάρα, η Καλλονή, ομάδα με ιστορία λίγων ετών που χάρη στην μεθοδική δουλειά της διοίκησης της βρέθηκε στην Superleague βάζοντας στον ποδοσφαιρικό χάρτη το νησί της Μυτιλήνης.

Αρχίζει το ματς λοιπόν. Οι απανταχού φίλαθλοι ετοιμάζονται, ο καθένας με τις δικές του συνήθειες και γούρια για να πάει η σεζόν καλά για την ομάδα του, να δώσουν το παρόν στις κερκίδες των γηπέδων. Τα άδεια, σκοτεινά και μόνα γήπεδα της καλοκαιρινής περιόδου δίνουν την θέση τους στα φωτεινά και γεμάτα ζωή του πρωταθλήματος. Απορίες, γκρίνιες, προσδοκίες για μεγαλύτερη μεταγραφική ενίσχυση δίνουν την θέση τους στην προσμονή για το αύριο της ομάδας. Παικταράδες, παλτά, λάθη και σωστά αναμένεται να ξεκαθαρίσουν εκεί που κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, στον μοναδικό αληθινό καθρέφτη του αθλήματος, το γήπεδο. Εκεί αποτυπώνονται οι πραγματικές αξίες, η χρησιμότητα του παίκτη, η προσφορά στο σύλλογο. Καλά τα πρωτοσέλιδα, οι μεγάλοι τίτλοι, τα πλούσια βιογραφικά, οι δηλώσεις και το λανσάρισμα των νέων αποκτημάτων, αλλά το τόπι κυλά στο χορτάρι, σε όσα γήπεδα υπάρχει τέτοιο τελοσπάντων, και όχι στα πληκτρολόγια ή στα διάφορα βιντεάκια που κυκλοφορούν.

Ξυπνάς το πρωί, πίνεις το πρώτο καφεδάκι της ημέρας και αρχίζεις να διαβάζεις τα τελευταία νέα πριν την πρώτη μάχη. Ποιες οι σκέψεις του κόουτς, ποια τα προβλήματα, πως αυτά θα επηρεάσουν, τις πρώτες δικαιολογίες για το ξεκίνημα της σεζόν. Όσο η μέρα προχωρά μεγαλώνει και η αδημονία. Τηλέφωνο στα φιλαράκια να κανονίσεις τον τρόπο μετάβασης στο γήπεδο, την ώρα του ραντεβού, πως θα βρεις τον τρόπο να την κάνεις πιο νωρίς από το σπίτι, ειδικά στην περίπτωση που είσαι παντρεμένος, πως θα φτιάξεις κλίμα για την αργοπορία μετά τη λήξη του ματς για την μπυρίτσα και την ανάλυση που θα ακολουθήσει του τελικού αποτελέσματος και αλλά συναφή. Αφού τα κανονίσεις όλα κάθεσαι στο τραπέζι για το μεσημεριανό.

Είναι φανερό με την πρώτη ματιά πως ο τόπος δεν σε χωράει. Κοιτάς συνεχώς την ώρα, δείχνεις πρόθυμος να βοηθήσεις στο μάζεμα του τραπεζιού, πράγμα πρωτόγνωρο. Έρχεται η ώρα να φύγεις από το σπίτι. Φοράς το αγαπημένο σου αξεσουάρ, φανέλα, μπλουζάκι, κασκόλ, σημαία ή ότι άλλο. Η γκρίνια που ακολουθεί την αποχώρηση σου, για πολλούς λειτουργεί και θετικά, δεν πρόκειται σε τίποτα να μετριάσει την χαρά σου για το ξεκίνημα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, ακολουθείς την ίδια διαδρομή που έκανες την τελευταία φορά που νίκησε η ομάδα. Ελπίζεις να μην πετύχεις τον γκαντέμη γείτονα για να μην στραβώσει η χρονιά. Παίρνεις τους φίλους και όλοι μαζί φθάνετε στο γήπεδο. Μετά τις πρώτες άσχετες κουβέντες η συζήτηση μοιραία περιστρέφεται γύρω από την ομάδα.

Μεταγραφές, ελλείψεις, τακτικές στο προσκήνιο. Καφεδάκι, αναψυκτικό και ότι άλλο απαραίτητο και πάμε κερκίδα. Το χορτάρι, που βρέχεται αναδίδει την πιο ωραία μυρωδιά της ημέρας. Μια μυρωδιά που τόσο σου είχε λείψει όλον αυτό το καιρό, και που δεν αντικαθίσταται με τίποτα, για τα πλαστικά γήπεδα αυτό, και που σαφέστατα δηλώνει το τέλος της αναμονής. Το ματς όπου να ναι ξεκινά.

Σέντρα και φύγαμε. Ξέρω ότι τα παραπάνω ακούγονται σχεδόν ουτοπικά, ότι για αρκετούς ανάγονται στη σφαίρα του φανταστικού ή του ιδεατού ειδικά όταν μιλάμε για το ελληνικό πρωτάθλημα. Παρ' όλα αυτά βάλτε λίγο ρομαντισμό, ψάξτε μέσα σας τις παιδικές σας αναμνήσεις και παραστάσεις, τότε που ο πατέρας, κάποιος θείος ή μεγαλύτερος ξάδελφος γινόταν η αιτία για την κυριακάτικη απόδραση και είναι σίγουρο πως η διαφορετική οπτική θα σας βοηθήσει να εστιάσετε στα όμορφα και απλά και όχι τόσο στη μιζέρια.

Σύμφωνοι τα γήπεδα δεν βοηθούν, παλαιά τα περισσότερα παραπέμπουν σε ποδόσφαιρο άλλων εποχών, οι παίκτες με την απόδοση τους δεν σε έλκουν να γεμίσεις τις θέσεις στις κερκίδες, οι προπονητές θυσιάζουν το θέαμα για την σκοπιμότητα, την όποια και δεν πετυχαίνουν εν τέλει, ενώ και οι διαιτητές θέλουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο για την πάρτη τους τις περισσότερες φορές. Οι παράγοντες από μόνοι τους δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ας τους δείξουμε τι θέλουμε με την παρουσία μας εκεί και όχι με την αποχή μας. Η αποχή δεν ήταν λύση ποτέ και για τίποτα. Είναι στείρα και ανέξοδη διαμαρτυρία.

Αυτά και ραντεβού στις κερκίδες χωρίς ακρότητες και βία. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός.