Ακόμη και το ομορφότερο ποδοσφαιρικό παραμύθι του κόσμου (εντάξει, το δεύτερο ομορφότερο, γιατί υπάρχει και το Euro 2004 της Ελλάδας) έχει και τις σκοτεινές πτυχές του.
Η Δανία που το 1992 μαζεύτηκε από τις… παραλίες για να αντικαταστήσει την διχασμένη από τον εμφύλιο Γιουγκοσλαβία πρόσφερε μία από τις πιο σπουδαίες ιστορίες στο άθλημα υπενθυμίζοντας σε όλους γιατί λατρεύεται παγκοσμίως.
Πίσω από αυτό το έπος της κατάκτησης του Euro, ωστόσο, κρύβονται δύο θλιβερές ιστορίες. Για την ακρίβεια μία τραγική και μία σοκαριστική…
Με τι καρδιά να το χαρεί…
Ο Κιμ Βίλφορτ βρισκόταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Είχε μόλις κατακτήσει ένα ακόμη πρωτάθλημα με την Μπρόντμπι και είχε αναδειχτεί κορυφαίος παίκτης στη Δανία το 1992. Όμως όλα αυτά επισκιάστηκαν όταν στην οικογένειά του έπεσε ο «κεραυνός»: η επτάχρονη κόρη του, Λίνε, διαγνώστηκε με λευχαιμία και ξάφνου όλα τα άλλα έμοιαζαν τόσο μικρά κι ασήμαντα. Όταν η Δανία κλήθηκε να αγωνιστεί από το «παράθυρο» στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο 29χρονος μέσος δεν ήταν σε διακοπές όπως οι συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα, αλλά έτρεχε στα νοσοκομεία.
Η κλήση για συμμετοχή στο Euro από τον Ρίτσαρντ Μέλερ Νίλσεν ήρθε και η πολυτιμότητα που είχε για την ομάδα ο Βίλφορτ ήταν αρκετή για να του δοθεί η δυνατότητα να ενσωματωθεί καθυστερημένα στην προετοιμασία, αλλά και να επιστρέφει στο πλευρό της κόρης του όποτε επιθυμεί. Το γεγονός ότι η διοργάνωση φιλοξενείτο στη γειτονική Σουηδία και η αρχικά καλή ανταπόκριση της κόρης του στη χημειοθεραπεία, έκαναν τον διεθνή άσο να πει, έστω και με βαριά καρδιά, το ναι.
Το δράμα του Κιμ Βίλφορτ όπως αποτυπώθηκε τηλεοπτικά στο ντοκιμαντέρ «Καλοκαίρι του 1992»
Όντως, ενσωματώθηκε με καθυστέρηση στην προετοιμασία και η Δανία έμοιαζε έτοιμη να αποχαιρετήσει τη διοργάνωση μετά την ισοπαλία κόντρα στην Αγγλία (0-0) και την ήττα από τους οικοδεσπότες (1-0) στη φάση των ομίλων. Ο τρίτος και τελευταίος αγώνας της πρώτης φάσης, απέναντι στη Γαλλία, ήταν τελικός για τη Δανία, αλλά έπρεπε να τον δώσει χωρίς τον Βίλφορτ. Εκείνος εγκατέλειψε άρον-άρον την αποστολή έχοντας λάβει τα κακά μαντάτα της επιδείνωσης της υγείας της κορούλας του.
Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, η Δανία νίκησε και προκρίθηκε για τα ημιτελικά, όπου την περίμενε η πανίσχυρη και κάτοχος του τίτλου Ολλανδία. Ο Βίλφορτ έκανε το μικρό ταξίδι για να είναι δίπλα στους συμπαίκτες του. Και παρά τις αμφιβολίες που υπήρχαν για το αν είχε… μυαλό να αγωνιστεί με όσα συνέβαιναν στην οικογένειά του, επελέγη στο βασικό σχήμα, είχε εξαιρετική απόδοση και πέτυχε ένα από τα πέναλτι που έστειλαν τη Δανία στον τελικό μετά το 2-2 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης.
Πού καιρός όμως για πανηγυρισμούς; Αμέσως μετά τον ημιτελικό, ο Βίλφορτ πέταξε ξανά για τη Δανία, αφού η κατάσταση της μικρής Λίνε γινόταν όλο και χειρότερη και οι ελπίδες άρχισαν να στερεύουν. Ο ίδιος είχε μπροστά του το μεγαλύτερο ματς της καριέρας του, έναν τελικό Euro που όλοι ονειρεύονται αλλά ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να παίξουν, αλλά καμία διάθεση για μπάλα. Ήταν η παραίνεση της ίδιας της κορούλας του να επιστρέψει στη Σουηδία που τον έπεισε να φορέσει το προσωπείο του «επαγγελματία» και «στρατιώτη» της εθνικής ομάδας.
Στον τελικό της 26ης Ιουνίου απέναντι στη Γερμανία το «τούβλο» του Τζον Γένσεν στο 18’ έβαλε τις βάσεις, ο Πέτερ Σμάιχελ ύψωσε τείχος στις προσπάθειες των «πάντσερ» και ο Βίλφορτ έβαλε την τελική πινελιά. Σε μια αντεπίθεση στο 78’ χόρεψε την αντίπαλη άμυνα και με έξοχο αριστερό σουτ από το ύψος της περιοχής έστειλε την μπάλα πρώτα στο αριστερό δοκάρι και στη συνέχεια στα δίχτυα του Μπόντο Ίλγκνερ.
Ο πανηγυρισμός του ήταν ένα ξέσπασμα χαράς που τόσο είχε ανάγκη η ψυχή του. Δυστυχώς όμως κράτησε για λίγο. Όχι, η Δανία ολοκλήρωσε το παραμύθι της με happy end κατακτώντας το Euro στη μεγαλύτερη ως τότε έκπληξη όλων των εποχών, αλλά ο Βίλφορτ δεν μπόρεσε να το χαρεί. Επέστρεψε αμέσως στην πατρίδα του, αλλά λίγες εβδομάδες μετά η Λίνε έφυγε από κοντά του. Κι ο Κιμ έμελε να ζήσει μέσα σε λίγες ημέρες την απόλυτη ποδοσφαιρική φαντασίωση αλλά και τον μεγαλύτερο προσωπικό εφιάλτη, με τον δεύτερο να επισκιάζει την πρώτη…
Το ουρλιαχτό που ξύπνησε τους Δανούς από το όνειρο
Η απώλεια του παιδιού σου δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Πάντως η παραπάνω ιστορία δεν ήταν η μοναδική σκιά στην παραμυθένια πορεία της Δανίας το 1992. Ο Χένρικ Άντερσεν ήταν ένας πολύτιμος ρολίστας καλύπτοντας με επιτυχία το αριστερό άκρο της άμυνας στα τρία ματς του ομίλου. Στο 70ο λεπτό του ημιτελικού με την Ολλανδία σε μια ανύποπτη φάση συγκρούστηκε με τον Μάρκο Φαν Μπάστεν (που... τραγική ειρωνεία είχε μια καριέρα που καταστράφηκε από τραυματισμούς). Ο 27χρονος τότε μπακ καθισμένος στο χορτάρι άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο και τα κοντινά πλάνα της ανυποψίαστης τότε TV «έπιασαν» την τσακισμένη επιγονατίδα του να έχει ένα τεράστιο εξόγκωμα.
Αντικαταστάθηκε άμεσα με την ομάδα του να προηγείται με 2-1 και διακομίστηκε στο νοσοκομείο. «Μου έκαναν ένεση μορφίνης και μέχρι να φύγουμε για το νοσοκομείο άκουσα από τα μεγάφωνα του γηπέδου την ισοφάριση από τον Ράικαρντ και τη νίκη μας στα πέναλτι», θυμάται ο ίδιος.
Ο Άντερσεν έμεινε εκτός δράσης για έντεκα μήνες και λίγες εβδομάδες αφότου επέστρεψε υπέστη και ρήξη χιαστού! Το 1994, λιγότερο από δύο χρόνια μετά τον σοκαριστικό τραυματισμό του, αποσύρθηκε στα 33 του αφού «… δεν ήμουν ούτε καν στο 50% μετά τους τραυματισμούς μου». Κι όπως χαρακτηριστικά διαπίστωσε «… εκείνο το Euro το 1992 ήταν το αποκορύφωμα της καριέρας μου, αλλά και ουσιαστικά το τέλος της».
_011706.jpg?w=880&f=bicubic){kind=link}