Το μεγάλο στοίχημα για Σπανό-Μυροφορίδη

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Το δεύτερο φιλικό με τον Παναιτωλικό στη Βέροια μόλις έχει ολοκληρωθεί. Οι ποδοσφαιριστές του Άρη είναι ακόμη στο χορτάρι και κάνουν την αποθεραπεία τους. Μαζί τους και ο Δημήτρης Σπανός, λίγο πιο πέρα ο Παύλος Μυροφορίδης. Στην κερκίδα μπροστά τους έχουν μείνει κάποιοι τελευταίοι φίλοι του Αρη λίγο πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Άλλοι για τη Θεσσαλονίκη, άλλοι για τις γύρω περιοχές. Απευθύνονται στους ποδοσφαιριστές.

Το νόημα λίγο-πολύ ήταν ότι δεν θα ανεχτούν άλλη χαμένη χρονιά. Ορθά-κοφτά. Ξεκάθαρα, χωρίς υποκρισία. Μια πρώτη εξοικείωση των νέων με την σκληρή πραγματικότητα του Αρη. Με την μηδενική ανοχή. Την εξαντλημένη υπομονή. Την απαίτηση για άνοδο, αδιαπραγμάτευτα.

Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι ο προπονητής του Αρη επίτηδες άφησε τους παίκτες του να τα… ακούσουν. Για να καταλάβουν- όσοι τυχόν ζουν ακόμη σε ροζ συννεφάκι- πως έχει ακριβώς η κατάσταση. Ότι Άρης και πίεση είναι έννοιες αλληλένδετες. Ότι όποιος δεν την αντέχει, ήρθε σε λάθος ομάδα.

Καλώς ή κακώς, η φετινή ομάδα, ο νέος προπονητής, ο νέος τεχνικός διευθυντής θα φορτωθούν όλα τα κακώς κείμενα των προηγούμενων τριών χρόνων. Την αποτυχία της επιστροφής στη Σούπερ Λιγκ σε δυο χρόνια από τον υποβιβασμό στη Γ΄ Εθνική όπως ήταν ο στόχος της επανεκκίνησης. Την αρνητική αύρα που μονίμως αιωρείται πάνω από το Κλεάνθης Βικελίδης και σκεπάζει όσους είναι λιγόψυχοι και ριψάσπιδες. Ή και ανίκανοι να εκπροσωπούν αυτόν τον σύλλογο. Το ξέρουν όμως. Ειδικά ο Σπανός και ο Μυροφορίδης. Ένα αντίδοτο έχουν απέναντι σε αυτή την ασθένεια. Να φτιάξουν μια ομάδα που θα ικανοποιεί τον κόσμο με αυτό που θα βλέπει, φυσικά θα κερδίζει και θα πάρει την άνοδο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αν παρεκκλίνουν έστω και λίγο αυτής της απαίτησης θα τους φάει κι αυτούς η… μαρμάγκα. Άρα τα πάντα ξεκινούν από τη δημιουργία μιας δυνατής ομάδας. Που θα αντέχει το… ξύλο της κατηγορίας, θα βγάζει πάθος και δυναμισμό που αρέσει στο κοινό, θα προκαλεί τον σεβασμό με την εικόνα της.

Επειδή ο οπαδός του Άρη δεν μπορεί χωρίς την ομάδα του και αυτός την κράτησε όρθια στην κατρακύλα των τελευταίων ετών, αν διαπιστώσει την αλλαγή, αν δει προοπτική, αν τον εκφράζει αυτό που θα βλέπει στο χορτάρι, δεν θα αντέξει άλλο μακριά από το γήπεδο. Σιγά-σιγά θα επανακάμψει. Ίσως όχι όλοι μαζί αφού το σοκ των τελευταίων ετών ήταν μεγάλο. Είναι πως το βιώνει ο καθένας. Ο ένας θα παρακινήσει τον άλλο και η ίδια η ομάδα την πλατιά μάζα που χρειάζεται μια σπίθα για να… ανάψει. Αν ρωτήσεις προπονητή και τεχνικό διευθυντή τι θέλουν πιο πολύ την νέα σεζόν, είμαι βέβαιος ότι εκτός από την άνοδο φυσικά, θα σου πουν με μια φωνή: Ένα γεμάτο Κλεάνθης Βικελίδης. Στο χέρι τους είναι να παρασύρουν στο δικό τους σκοπό και τον αδύναμο κρίκο πέρσι Θόδωρο Καρυπίδη και φυσικά τους ποδοσφαιριστές που είναι οι πρωταγωνιστές. Για να δούμε…

ΥΓ Από όσα παρακολούθησα στο πρώτο στάδιο της προετοιμασίας στα 3-5 Πηγάδια, έχω την εντύπωση ότι ο Αρης εκτός από ένα φορ χρειάζεται και ένα ακόμη πλάγιο επιθετικό. Πρέπει όμως να φύγει κάποιος…