Το μάθημα ζωής και το ευχαριστώ στον «Κολοσσό»

Βασανιστικά ή λυτρωτικά, αργά ή γρήγορα, όμορφα ή αγχωτικά, αυτοί οι 25 μήνες πέρασαν. Για μένα προσωπικά, που έζησα εκείνη την εφιαλτική μέρα στο Περιστέρι, μέχρι το τέλος, αυτό το παιχνίδι, μοιάζει σα να έγινε χθες. Κι ας πέρασαν 25 μήνες και 4 ημέρες από εκείνη την μαύρη βραδιά. Ωστόσο, ανεξάρτητα με το αν σε άλλον φάνηκε μικρό ή μεγάλο το διάστημα, της επιστροφής, είχε σίγουρα πολλά μαθήματα. Ποδοσφαιρικά διδάγματα, αλλά και μαθήματα ζωής.

Όπως για παράδειγμα, το τι μπορεί να συμβεί σε έναν οργανισμό, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτός, όταν δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να καθοδηγεί το καράβι. Τι μπορεί να συμβεί, όταν πάνω από την ομάδα μπαίνουν εγωισμοί. Τι μπορεί να γίνει, όταν ένας κόσμος, διχάζεται και μπαίνει στα χαρακώματα για πρόσωπα, ξεχνώντας πως αυτά, διαχρονικά, υπηρετούν την ομάδα και δεν μπορεί να είναι πάνω απ’ αυτή. Για το τι μπορεί να συμβεί, όταν οι παράλογες απαιτήσεις, μπορεί να οδηγήσουν σε οικονομικό αδιέξοδο. Όλα αυτά, ανήκουν στην κατηγορία, εκείνων που θα πρέπει να θυμόμαστε, για να μην ξαναπεράσει η «Ένωση», παρόμοιες καταστάσεις. Να θυμούνται και να μην τα επαναλάβουν, όσοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, βρίσκονται κοντά σε αυτή την ομάδα…

Η περιπέτεια αυτή συσπείρωσε τον κόσμο, έστω και αν στην σημερινή μαθηματική άνοδο, όσοι βρέθηκαν δεν ήταν πολλοί. Αξία ανεκτίμητη έχει όμως, να δεις πως αγωνίζονται αυτοί που βρίσκονται παρακάτω από σένα για να διδαχθείς. Αυτή η περιπέτεια είχε επίσης, τεράστια συμβολή στο να συσπειρωθεί και πάλι ο κόσμος της ΑΕΚ. Τεράστια εμπειρία, είναι να παίζεις πρεμιέρα στην Γ’ Εθνική το 2013 και να συγκεντρώνεις όσο κόσμο, μαζεύτηκε προχθές στο ΟΑΚΑ για να δει τελικό Κυπέλλου Ελλάδος. Τεράστια αξία, έχει να δεις και να ζήσεις από κοντά πρώτα ως παίκτης και προπονητής, αλλά και ως οπαδός, αυτούς που είναι στις παρακάτω κατηγορίες. Να βιώσεις τι αξία έχει γι’ αυτούς μία και μόνο αναμέτρηση, που μπορεί να είναι και ο μεγαλύτερος αγώνας που θα δώσουν ποτέ.

Για το τέλος φύλαξα ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν που "ήπιε το φαρμάκι" μόνος του, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε και δικαιωματικά ήταν εκείνος που την ξανάφερε εκεί που ανήκει. Όσες δόξες και αν απόλαυσαν οι τεράστιοι ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει την φανέλα της ΑΕΚ, καμία προσφορά, δεν μπορεί να ταιριάξει με αυτή που έδωσε απλόχερα ο Τραϊανός Δέλλας, στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, όταν υπήρχε μόνο αυτός και κανείς άλλος. Όταν τη βραδιά του Περιστερίου, όλοι ήταν εξαφανισμένοι, υπήρχε μόνον αυτός, δίπλα στους παίκτες που έζησαν έναν εφιάλτη, αλλά που είχε και το ηθικό ανάστημα να βγει μπροστά. Εκείνη τη στιγμή, που κάποιοι άλλοι ήταν κλεισμένοι σε ένα...μπουθ, κοιτάζοντας το...άπειρο!!!

Ποτέ δεν προβλήθηκε ως λαοφιλής Ενωσίτης, ποτέ δεν ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας ως αγαπημένος των φιλάθλων. Όμως αυτός ο άνθρωπος που έζησε την "αποκαθήλωση", το γκρέμισμα της ομάδας και δούλεψε για να μπορέσει η ΑΕΚ να σταθεί ξανά στα πόδια της, δικαιούται να έχει μια περίοπτη και ξεχωριστή θέση στις καρδιές των «Ενωσιτών». Ο Δέλλας ποτέ δεν αυτοπροβλήθηκε ως επιφανής «Ενωσίτης». Όμως αποδείχθηκε ΑΕΚάρα στα δύσκολα και θεωρώ πως δικαιούται τουλάχιστον, να πάρει την ευκαιρία να είναι εκείνος που θα την κοουτσάρει, στην επιστροφή της στην μεγάλη κατηγορία.

Οι γερές και δυνατές μπόρες, καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Η «μπόρα» της περασμένης εβδομάδας, ίσως ήταν ευεργετική για όλους, προκειμένου να δουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Και από τη μία και από την άλλη πλευρά.

Κλείνω με μια αποστροφή από το κομμάτι που έγραψα την ημέρα που η ΑΕΚ έπεσε και είχε τίτλο: Μαρτύριο τέλος η ΑΕΚ θα επιστρέψει.

Μέσα στο κομμάτι, έγραφα: Να είστε σίγουροι πως και η ΑΕΚ θα ξανασταθεί στα πόδια της και θα πάρει –ποδοσφαιρική πάντα – εκδίκηση από τα «κοράκια» του ελληνικού ποδοσφαίρου και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους διαιτητές, με τη λέξη «κοράκια».