Μηχανή του χρόνου… Πάμε 15 χρόνια πίσω, στην έδρα της Σπόρτινγκ στη Λισαβόνα, το ρολόι ρου Σουηδού διαιτητή, Αντρές Φρισκ είναι σταματημένο στο 61ο λεπτό. Στο «Ζοζέ Αλβαλάδε», την έδρα των «λιονταριών» της πόλης, ένα… ελληνικό και ατίθασο μικρό στο δέμας λιοντάρι, ο Ντέμης Νικολαΐδης, βάζει τέλος σε μια σπουδαία καριέρα.
Στο ματς απέναντι στη Γαλλία, λίγα λεπτά πριν ο Ζαγοράκης στείλει αδιάβαστο τον Λιζαραζού και ο Άγγελος Χαριστέας καρφώσει τον Φαμπιάν Μπαρτέζ, ήταν η στιγμή για να γραφτεί το κύκνειο άσμα ενός σπουδαίου σκόρερ…
Ο Όττο Ρεχάγκελ, αποσύρει τον Ντέμη στον πάγκο, για να περάσει στο παιχνίδι κόντρα στους «τρικολόρ» τον Βασίλη Λάκη. Την ώρα που φεύγει για την πλάγια γραμμή, έχοντας παίξει τα τελευταία 60 λεπτά της καριέρας του, τα μάτια του γεννημένου στο Γκίσεν της Γερμανίας Έλληνα ποδοσφαιριστή, θυμίζουν μια παραμυθένια ιστορία.
Οι σταθμοί του ταξιδιού του συγκεκριμένοι. Εθνικός Αλεξανδρούπολης, Απόλλων Σμύρνης, ΑΕΚ και εσχάτως, Ατλέτικο Μαδρίτης.
Εκεί που έκανε τα τελευταία ποδοσφαιρικά του βήματα, έχοντας λατρευτεί από τους θαμώνες του «Βιθέντε Καλντερόν», παρά το γεγονός ότι είχε αρνηθεί πρόταση επέκτασης του συμβολαίου του για ακόμα έναν επιπλέον χρόνο. Η καταπονημένη μέση του Ντέμη, δεν του επιτρέπει να συνεχίσει το ποδόσφαιρο.
Ένα χρέος είχε μόνο, να τιμήσει για τελευταία φορά την εθνική ομάδα, την οποία υπηρετούσε, με μια μικρή περίοδο αποχής ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στους κρατούντες τις τύχες του ποδοσφαίρου το 1999, ανελλιπώς από το 1995 ως την Πορτογαλία.
Συγχωρώντας μου τον πρώτο ενικό, παρεκκλίνοντας ελάχιστα από τους δημοσιογραφικούς κανόνες, θέλω να καταθέσω την πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό, μελετώντας την ιστορία της συμμετοχής του Ντέμη Νικολαΐδη στο Euro της Πορτογαλίας. Είναι η φράση του Νομπελίστα ποιητή, Τόμας Στερνς Έλιοτ.
«Έτσι τελειώνει ο κόσμος. Όχι με μια θεαματική έκρηξη, αλλά με έναν λυγμό».
Με έναν λυγμό, από τους πόνους με τα δαιμόνια των οποίων πάλεψε για να φτάσει ως την Πορτογαλία, τελείωσε και η μεγάλη καριέρα του Ντέμη Νικολαΐδη. Με έναν λυγμό, αποχαιρέτησε οριστικά το ποδόσφαιρο.
Στην προετοιμασία της Εθνικής πριν το Euro, ο Ρεχάγκελ περιμένει την απάντηση του Ντέμη. Το «ναι» ή το «όχι» για το αν μπορεί να τον υπολογίζει για την αποστολή. Άλλωστε, ήταν ότι πιο ποιοτικό στην επίθεση της γαλανόλευκης, αν σκεφτεί κανείς ότι οι άλλοι φορ ήταν ο Χαριστέας και ο Βρύζας.
Ο Ντέμης πονούσε όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα και η συμμετοχή του ήταν εξαιρετικά αμφίβολη. Οι πόνοι στη μέση τον «χτύπαγαν» στη γάμπα και το ιατρικό επιτελείο της Εθνικής λανθασμένα επέμενε να θεωρεί λύση το μασάζ στη γάμπα του παίκτη.
Ο επιθετικός της Ατλέτικο, είναι σε συνεχή επικοινωνία με τον άνθρωπο που εμπιστεύεται τυφλά, τον Χρήστο Καρβουνίδη. «Μου είπε από το τηλέφωνο ότι είναι από τη μέση μου η ενόχληση, δεν χρειαζόταν καν να με εξετάσει. Χάρη σε αυτόν έπαιζα τόσα χρόνια, έχασα ελάχιστα ματς, οπότε του είχα τυφλή εμπιστοσύνη» είχε δηλώσει αργότερα σε συνέντευξη του.
Όμως ο Καρβουνίδης, δεν είχε άδεια να βρίσκεται στην προετοιμασία της Εθνικής και ο Ντέμης δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει. Μια μέρα ο Ρεχάγκελ δίνει ρεπό στους παίκτες του και τους ζητάει στις δέκα το βράδυ να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο. Ο Ντέμης αποφασίζει να κάνει την τρέλα και όπου βγει. Ο Καρβουνίδης τον στέλνει σε έναν γιατρό στο Φράιμπουργκ, όπου και πάει να τον βρει κρυφά από όλους στο ρεπό του. Συνεργός στο έγκλημα, ο Κώστας Κατσουράνης που πάει μαζί του.
Μετά από 2,5 ώρες στον δρόμο, ο Ντέμης φτάνει στην κλινική και συναντάει τον περιβόητο γιατρό που του είχε συστήσει ο Καρβουνίδης. Ο επικεφαλής του ιατρικού επιτελείου της ομάδας στίβου της Γερμανίας ρωτάει τον παίκτη αν σκοπεύει να συνεχίσει το ποδόσφαιρο. Η απάντηση του Νικολαΐδη είναι «όχι» και τότε ξεκινάει η… τρέλα.
Με τις ευλογίες του Καρβουνίδη με τον οποίο επικοινώνησε άμεσα ο Ντέμης, ο γιατρός ξεκινάει την θεραπεία. Τον ξαπλώνει κάτω και των πλακώνει στις ενέσεις και τις βελόνες. Το κορμί του έχει περισσότερες από 20 εκείνη τη στιγμή, με τον νεαρό Κατσουράνη να βάζει τα κλάματα από την εικόνα.
Ο Ντέμης φεύγει από το Φράιμπουργκ με μια συνταγή για ένα... κοκτέιλ φαρμάκων. Ήταν η τελευταία επιλογή του για να πάει στην Πορτογαλία.
Μετά από ένα μπλόκο στα σύνορα Γερμανίας-Ελβετίας που παραλίγο να μπλέξει με τον Κατσουράνη και μια μεγάλη περιπέτεια, φτάνει στο ξενοδοχείο της Εθνικής μετά τις 2 το βράδυ, με τον Ρεχάγκελ να τους περιμένει στην… πόρτα.
Η θεραπεία ξεκίνησε, ο Ντέμης άρχισε να νιώθει καλύτερα και να ακολουθεί το πρόγραμμα προπονήσεων με την υπόλοιπη ομάδα. Το θαύμα είχε ξεκινήσει να συντελείται, αλλά είχε ημερομηνία λήξης. Άλλωστε κανείς δεν περίμενε η Ελλάδα να φτάσει τόσο μακριά στη διοργάνωση.
«Το κοκτέιλ φαρμάκων με έπιασε μέχρι και τη Γαλλία. Ο γιατρός λογικά σκέφτηκε, πόσο να πάει η Ελλάδα, στους ομίλους θα παίξει. Που να φανταστεί ο άνθρωπος ότι θα πρέπει να μου κάνει ένεση που θα με πιάσει μέχρι και τον τελικό!» έχει δηλώσει μεταξύ άλλων.
Τέσσερα ματς ο απολογισμός της θεραπείας. Στα τρία των ομίλων ως αλλαγή και βασικός απέναντι στους Γάλλους. Αυτά μπόρεσε να βγάλει με το πείσμα του, το πάθος του, την τρέλα του και την... συνδρομή της επιστήμης.
Αυτά ήταν τα τελευταία 61 λεπτά μιας σπουδαίας καριέρας. Ακριβώς σαν σήμερα πριν 15 χρόνια.
Ο παίκτης με το «11» της γαλανόλευκης στην πλάτη, αποχωρούσε από το χορτάρι του «Ζοζέ Αλβαλάδε» και το κύκνειο άσμα του, είχε μόλις γραφτεί. Βέβαια, έμελλε στο τελικό ταμείο, να χαιρετήσει περίπου δέκα μέρες αργότερα, ως… Πρωταθλητής Ευρώπης.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
