Το… κλείνουν το μαγαζί στην Παιανία;

Σε μια εταιρεία, όπως βλέπουν τον Παναθηναϊκό, ο Γιάννης Αλαφούζος και οι συνεργάτες του, φαίνεται ότι δεν χωρούν συναισθηματισμοί, κάτι που φάνηκε και στην περίπτωση του Χουάν Ραμόν Ρότσα. Ο Αργεντινός τεχνικός άντεξε 52 (!) μέρες στον πάγκο του «τριφυλλιού», αφού τα… χνώτα του δεν ταίριαζαν με αυτά της διοίκησης. Και πάλι καλά που πρόλαβε να κοουτσάρει την ομάδα σε δέκα αγώνες, αφού από νωρίς είχε φανεί η διαφορά φιλοσοφίας των δύο πλευρών.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Για τον «ινδιάνο» ο Παναθηναϊκός είναι ένας ζωντανός οργανισμός, είναι η οικογένεια του, είναι ιδέα και έτσι τον αντιμετωπίζει. Γι’ αυτό και δέχτηκε να… υποβιβαστεί και να επιστρέψει στην ομάδα Νέων του συλλόγου, που αγαπάει. Κάποιος άλλος στη θέση του, απλώς θα έφευγε, να μην το πω πιο χοντρά.

Αντίθετα, για αυτούς που κρατούν τώρα το τιμόνι, ο Παναθηναϊκός είναι νούμερα, ισολογισμοί και άλλα σχετικά. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από το γεγονός ότι οι «φευγάτοι» είναι αυτοί που έχουν και τα μεγαλύτερα συμβόλαια. Η επιχείρηση-ψαλίδι προχωράει με γοργούς ρυθμούς, αφού θα ακολουθήσουν κι άλλοι σε διοικητικό επίπεδο.

Βλέποντας αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις από την αρχή της σεζόν (εξαίρεση αποτελεί η αντιμετώπιση του Τσάκα), το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός μικραίνει επικίνδυνα, για να μην πω ότι το μαγαζί το πάνε για… κλείσιμο! Η πλειοψηφία των φιλάθλων, έχοντας ο καθένας ξεχωριστά τα δικά του προβλήματα, έχει γυρίσει την πλάτη στην ομάδα.

Το άσχημο είναι ότι ο κόσμος μοιάζει να έχει πάθει ανοσία με αυτά που συμβαίνουν και δεν τον απασχολούν καθόλου. Λες και είναι φυσιολογικά. Επίσης δεν είμαι σίγουρος για το αν είναι έτοιμοι να δεχθούν την νέα πραγματικότητα, που δεν έχει καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν. Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να μετατραπεί από πρωταγωνιστής σε κομπάρσο…

Υ.Γ.: Αν όλα αυτά συνέβαιναν επί εποχής Βαρδινογιάννη, τι θα γινόταν άραγε; Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι...