Το φετινό Μουντιάλ αλλάζει το ποδόσφαιρο!

Μετά τις αναλύσεις για το δίκαιο της επικράτησης της Γαλλίας, είναι σημαντικό το ίδιο το ποδόσφαιρο να αναλύσει τον εαυτό του. Για την τελική νικήτρια μόνο μια κουβέντα, η Κροατία έπαιξε, η Γαλλία έπαιξε για να κερδίσει. Η διαφορά ήταν καταλυτική σε έναν τελικό που και οι δύο ομάδες ομόρφυναν.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Πάμε παρακάτω. Το πιο σημαντικό συμπέρασμα που προέκυψε από το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι ότι άλλαξαν οι μεγάλοι, που τελικά ακόμη κι έτσι βρήκαν τον τρόπο να μην χαλάσουν την 8άδα τους. Των ομάδων, δηλαδή, που ήδη είχαν κατακτήσει τον τίτλο. Το σημαντικό συμπέρασμα, όμως, είναι ότι αλλάζει συνολικά το ποδόσφαιρο.

Δεν είναι μόνο η προσθήκη του VAR ή η τέταρτη αλλαγή στην παράταση που αλλάζουν τη φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου. Είναι και μια σειρά από αγωνιστικά χαρακτηριστικά, ξεκάθαρα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, που το διαφοροποιούν σε σχέση με το παρελθόν του και μάλιστα το πιο πρόσφατο. Η ίδια γενιά ποδοσφαιριστών ζει αυτή την αλλαγή στη διάρκεια της καριέρας τους. Αλλιώς ήταν το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010 για τον Μέσι, αλλιώς ήταν αυτό. Για τον Μέσι, γιατί εκείνος είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα...

Το ποδόσφαιρο έχει γίνει πια εξαιρετικά αθλητικό. Το είχαμε αντιληφθεί και σε συλλογικό επίπεδο, αλλά σε ροή σεζόν οι διαφορές δεν μπορεί να είναι τόσο "χτυπητές". Σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην καθημερινότητά σου και αλλάζει δίπλα σου, αυτό δεν το παρατηρείς. Αλλά αν έχεις να τον δεις τέσσερα χρόνια; Κάτι τέτοιο συνέβη με το Μουντιάλ.

Επίσης η διαφοροποίηση στην ολότητά της είναι πολύ περισσότερο διακριτή στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε σχέση με ένα Euro ή ένα Κόπα Αμέρικα ή ένα Κόπα Άφρικα. Στο φετινό Μουντιάλ, λοιπόν, στο τουρνουά που για παράδειγμα εμφανίστηκε ένας Εμπαπέ να τρέχει σαν κατοστάρης και να έχει και το υπόλοιπο πακέτο, φάνηκε ο δρόμος που πλέον έχει πάρει το ποδόσφαιρο. Η ταχύτητα, δηλαδή, του Εμπαπέ μπορεί να αποδειχθεί πιο καθοριστική από την τεχνική του Μέσι. Αυτό είναι απλώς ένα παράδειγμα.

Σε ένα ποδόσφαιρο που πλέον αποτελείται πρώτα από αθλητές και στη συνέχεια από ποδοσφαιριστές, η φύση του αθλήματος αλλάζει. Ο Κριστιάνο τρέχει γρήγορα, εκτελεί σωστά, έχει καταπληκτικά αγγίγματα και τελειώματα, αλλά πρώτον πλέον υπάρχουν 19χρονοι για να τον ακολουθούν σε αυτά και δεύτερον ένας μόνος τέτοιος σε μια ομάδα, δύσκολα αρκεί. Η Γαλλία ήταν πολύ διδαχτική σε αυτό. Το Βέλγιο επίσης, η Κροατία επίσης.

Είχαν Γκριεζμάν, Αζάρ και Μόντριτς, αντίστοιχα, αλλά τριγύρω τους είχαν παίκτες να εξυπηρετούν το παιχνίδι των ομάδων τους και στη συνέχεια το δικό τους. Όπως ισχύει και για τους ίδιους. Όταν το παιχνίδι είναι πλέον τόσο αθλητικό και δεν υπάρχουν χώροι, αυτό είναι καθοριστικό. Στο Μουντιάλ αποδείχθηκε περίτρανα.

Μάλιστα, αν και κάποιος θα πίστευε το αντίθετο, αυτό είναι μια ιδιαιτερότητα που αφορά κυρίως στο επιθετικό παιχνίδι και όχι στο αμυντικό. Το διαπιστώνει κανείς αν δει τι είδους επιθετικούς είχαν οι ομάδες που προχώρησαν. Το Βέλγιο είχε στην περιοχή τον Λουκάκου. Η Αγγλία τον Κέιν. Η Κροατία τον Μάντζουκιτς. Η Γαλλία τον Ζιρού. Όταν, στην πρεμιέρα κόντρα στην Αυστραλία προσπάθησε να παίξει χωρίς αυτόν, ήταν προβληματική. Μπήκε στο 70', έγινε πια βασικός και ας μην έκανε όχι γκολ, αλλά ούτε τελική προς την εστία!

Πλέον, ο επιθετικός χρειάζεται χαρακτηριστικά παλαιότερων εποχών. Ύψος και δύναμη. Αλλά και χαρακτηριστικά των πιο σύγχρονων, αντίληψη σε πολύ μικρούς χώρους και πολύ μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι. Το ένα χωρίς το άλλο, δεν αρκεί σε ένα τόσο αθλητικό παιχνίδι. Οι ομάδες που το κατάλαβαν και το εφήρμοσαν, πέτυχαν. Άλλες, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα Αργεντινή και Βραζιλία, απέτυχαν. Μάλιστα, απέτυχαν και ομάδες που συνολικά έτρεξαν και περισσότερο. Άσκοπα, όμως.

Το θέμα είναι πόσο όλο αυτό θα επηρεάσει τελικά την πορεία του ποδοσφαίρου. Μάλλον πολύ. Αλλά ακόμη η περίοδος είναι μεταβατική, διαμορφώνεται. Ίσως να μας φέρει κι άλλες αγωνιστικές παραλλαγές του. Η δική μας Εθνική θα ακολουθήσει αυτή την εποχή; Ήρθε πια η ώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο να την στηρίξει. Τώρα το χρειάζεται περισσότερο από άλλες εποχές, διότι το ταλέντο δεν αρκεί. Χρειάζεται πολλή δουλειά σύγχρονων μεθόδων...