Το «ευχαριστώ» στον Διαμαντίδη, τα λάθη και το μέλλον

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Δυστυχώς, παρότι η εμφάνιση κόντρα στην Ισπανία ήταν η καλύτερη στο μουντομπάσκετ, ο αποκλεισμός ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος. Για αγωνιστικούς και όχι μόνο λόγους, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πατήσουμε το «delete» και να κάνουμε υπέρβαση. Οι σχεδόν έξι (!) που χρησιμοποιήθηκαν, έδωσαν και τη ψυχή τους. Προεξέχοντος του Δημήτρη Διαμαντίδη, που μας επεφύλασσε την πιο δυσάρεστη έκπληξη της βραδιάς με την αποχώρησή του από την Εθνική. Απόφαση απόλυτα σεβαστή, αλλά και άξια έρευνας, για το αν έγινε μόνο για λόγους σωματικής και ψυχικής υγείας. Επειδή ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου παιδιού, πέραν των δυο-τριών λαθών στα οποία υπέπεσε στο παρελθόν στο βωμό της “αιώνιας” κόντρας, είναι από καλή «πάστα», μάλλον η απόφαση έχει καθαρά αγωνιστική…απόχρωση. Ο κορυφαίος παίκτης αυτής της «χρυσής» γενιάς, κυματοθραύστης του «εγώ», με στόχο την ανάδειξη του «εμείς» όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε στον NovaΣπορ Fm, ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Όπως και αρκετοί άλλοι παίκτες της «φουρνιάς» που…παρήγαγε μετάλλια από το 2004 και έπειτα, έτσι και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν θα πλαισιώνει πλέον την Εθνική. Ίσως ο πολυτιμότερος και πληρέστερος καλαθοσφαιριστής της μετά -Γκάλη, Γιαννάκη, Χριστοδούλου- εποχής. Ένας αθλητής που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντικατασταθεί επάξια και θα τον απολαμβάνουμε πλέον μόνο με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Ένα παιδί, που όταν πριν από τέσσερα χρόνια ξεπέρασα τα «στενά» δημοσιογραφικά όρια του ρεπορτάζ και του έδωσα συγχαρητήρια μετά από μια εκπληκτική του εμφάνιση στο τουρνουά Ακρόπολις, έσκυψε το κεφάλι και με χαμηλή φωνή, απάντησε σχεδόν «κόκκινος» από ντροπή, «ευχαριστώ». Ένας παίκτης που για να καταγράψουμε πλήρως τα επιτεύγματά του με την «γαλανόλευκη», θα χρειαστούμε πολλά δημοσιογραφικά κείμενα.

Μία αξία, που για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τα οπαδικά γυαλιά από τα μάτια τους, θα δουν πως, πρόσφερε τα μέγιστα. Άλλαξε μαζί με την υπόλοιπη πανάξια παρέα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος τον ρου της ιστορίας, όχι μόνο της Εθνικής, αλλά και του πως παίζεται το άθλημα στην χώρα και πως το αντιλαμβάνονται αρκετοί από τους φιλάθλους και όχι μόνο. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» είναι το λιγότερο προς τον Διαμαντίδη της Εθνικής. Εύχομαι να το ξανασκεφτεί και να γυρίσει. Είναι κουρασμένος, πρέπει να προστατεύσει το ήδη ταλαιπωρημένο κορμί του από τους τραυματισμούς, Κατανοητό. Αλλά όλοι μας θα ανοίξουμε ξανά την αγκαλιά μας για να τον υποδεχθούμε. Άλλωστε, δεν τον πήραν και τα χρόνια.

Τα πολλαπλά λάθη και το μέλλον

Πολλοί, σε συνδυασμό και με την επικείμενη δεύτερη αποχώρηση που φημολογείται από αυτή την ομάδα, προβλέπουν άσχημες μέρες, αφού οι απώλειες είναι σημαντικές. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αφού ναι μεν «έκλεισε» ένας κύκλος και μάλιστα «ολόχρυσος», όμως ας μην φέρνουμε την καταστροφή. Το ότι οι δυσκολίες για διάκριση θα είναι περισσότερες είναι δεδομένο, όμως τα μετάλλια δεν είναι πανάκεια. Παράλληλα, υπάρχει πίσω ένας δυνατός «κορμός», με παιδιά όπως ο Σπανούλης, ο Φώτσης, ο Μπουρούσης, ο Ζήσης και ο Σχορτσανίτης, που θα πλαισιωθούν με τους νέους που ήδη έχουν πάρει το «βάπτισμα», αλλά και τους νεότερους που έχουν «σαρώσει» στις Εθνικές παίδων, εφήβων και νέων. Θα χρειαστεί χρόνος, υπομονή και στήριξη αυτών των παικτών από τους συλλόγους τους, αλλά η κατάσταση δεν είναι μαύρη και άραχλη, όπως παρουσιάζεται, ίσως και λόγω της απογοήτευσης που προκάλεσε η «σφαλιάρα» της Τουρκίας. Δυστυχώς, οι εκκλήσεις των πιο ψύχραιμων για προσγείωση την περίοδο των φιλικών, δεν εισακούστηκαν…

Κάπως έτσι, ήρθε το κάκιστο αγωνιστικό κομμάτι της πορείας της Εθνικής. Κανείς δεν θα διεκδικήσει όσκαρ ευφυΐας αν επισημάνει το τι έφταιξε. Ίσως να γίνει και κουραστικός αν το επαναλάβει. Η αποτυχία, πείραξε λιγότερο. Είναι μες το πρόγραμμα όπως και τα άστοχα σουτ των παικτών μας. Η εικόνα, εντός και εκτός γηπέδου, ήταν αυτή που στενοχώρησε και καλό θα είναι να μην περάσουν επιδερμικά τα αμαρτήματα που διαπράχθηκαν για να οδηγηθούμε ως εκεί. Μετά τα επεισόδια στο φιλικό με την Σερβία, τα νεύρα και ο αποπροσανατολισμός ευημερούσαν. Δυστυχώς, ο προπονητής εμφανίστηκε ανήμπορος να βάλει «στεγανά» στα αποδυτήρια, να τραβήξει «αυτιά» και να επιβάλει τον νόμο του. Έναν…νόμο, που αποδείχθηκε πιο αδύνατος μέσα στις τέσσερις γραμμές, όπου δεν υπήρχε πλάνο για την αντιμετώπιση της άμυνας ζώνης και καμία εκμετάλλευση των δυνατοτήτων και των δώδεκα παικτών, με αποκορύφωμα το ματς με την Ισπανία, όπου παίξαμε…έξι εναντίον δώδεκα!

Πάντα ο προπονητής ξέρει καλύτερα, όμως οι συμπεριφορές σε αθλητές όπως Τσαρτσαρής και Πρίντεζης (και όχι μόνο) δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Όχι μόνο λόγω του ότι δεν έπαιξαν όσο θα μπορούσαν, αλλά και της προσβλητικής δήλωσης του Καζλάουσκας: «δεν είχαμε αρκετούς παίκτες για να αντιμετωπίσουμε τους Ισπανούς». Εφόσον δεν εμπιστεύεσαι το υλικό σου γιατί το…προσέλαβες; «Χαίρομαι να δουλεύω με αυτούς τους παίκτες» είχε δηλώσει ο ίδιος λίγες μέρες πριν το τουρνουά. Τι άλλαξε μίστερ; Στην…κουτσουρεμένη διετία που έκατσε στον πάγκο ο Λιθουανός, έχει πολλά ελαφρυντικά. Τις σημαντικές απουσίες, τους τραυματισμούς, ακόμα και την έλλειψη σωστής στήριξης από την ομοσπονδία. Όμως το μουντομπάσκετ της Τουρκίας, φρονώ πως σωστά θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα του από τον πάγκο της Εθνικής, αφού προπονητικά «ήπιε θάλασσα». Το επιχείρημα της καλής εικόνας των φιλικών δεν ευσταθεί, πόσω μάλλον το ερώτημα: «θα νικούσαμε αν έπαιζε π.χ. ο Καϊμακόγλου;». «Δεν είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε» είναι η απάντηση.

Η ουσία είναι ότι η ομάδα, άλλο μπάσκετ ξεκίνησε να παίζει, άλλο ήθελε να παρουσιάσει στην Τουρκία και τελικά άλλο έπαιξε ή πιο ορθά, δεν έπαιξε. Η πρόθεση να προσληφθεί Έλληνας τεχνικός στην θέση του, είναι σωστή, αλλά η επιλογή θέλει διπλή και τριπλή σκέψη και αντικειμενικά κριτήρια, διότι το στάδιο είναι πιο μεταβατικό από ποτέ. Σε ότι αφορά τα της ομοσπονδίας, το μεγαλύτερο ίσως λάθος, που λογικά «πηγάζει» από την ήττα του Γιώργου Βασιλακόπουλου στις εκλογές της FIBA, είναι το αίσθημα καταδίωξης που ενέπνεε το τελευταίο διάστημα. Δεν γίνεται όλοι να είναι εναντίον μας. Ακόμα και έτσι να ήταν, δεν θα ήταν καλύτερο να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο προσηλωμένοι στο παιχνίδι μας;

Όταν για παράδειγμα ηττηθήκαμε από την Ρωσία, ανεξάρτητα με το αν η απόφαση επιλογής ήταν σωστή ή όχι, δεν ήταν φανερό πως ο τρόπος που αυτή εφαρμόστηκε και αντιμετωπίστηκε, έμοιαζε να εκθέτει τους πάντες; Αγωνιστικά και επικοινωνιακά. Κανείς δεν υπολόγισε τους «τριγμούς» που θα επέρχονταν στις σχέσεις στοργής με τον κόσμο, που παράλληλα διχάστηκε για ένα θέμα τόσο λεπτό; Την ίδια ώρα, οι «κραυγές» κάποιων υπερβολικών για την ήττα, έφτασαν στα αυτιά των διεθνών, που φορτώθηκαν με περισσότερο άγχος και πίεση. Με ένα σμπάρο δυο ή και τρία τρυγόνια δηλαδή και μηδέν εις το πηλίκο. Αν και καλό θα ήταν και οι παίκτες μας που δεν είναι άμοιροι ευθυνών, να δέχονται ανεπηρέαστα την κριτική, αφού και αυτή μέσα στο πρόγραμμα είναι όταν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Αν μάλιστα είναι καλόπιστη, ίσως λειτουργεί και ευεργετικά.

Στο «κομμάτι» διαιτησία, κανείς δεν αντιλέγει πως αδικηθήκαμε και τα «σφυρίγματα» μας στέρησαν αρκετή από την όποια συγκέντρωση. Δεν έπαιξε όμως τον πρωτεύοντα ρόλο για την αποτυχία. Το είπαν άλλωστε και αρκετοί διεθνείς. Δυο-τρία εύλογα παράπονα όμως, από το να στέλνεις ολόκληρη επιστολή διαμαρτυρίας προς τη FIBA για τους «γκρι», έχει μεγάλη απόσταση και δείχνει σημάδια ηττοπάθειας. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο κ. Βασιλακόπουλος, έχει δηλώσει για τα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, με αφορμή τα παράπονα των «ερυθρόλευκων», ότι τα λάθη της διαιτησίας ομορφαίνουν το άθλημα…

Πλέον η επόμενη μέρα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Καλό θα είναι να αφήσουμε λίγο χρόνο να περάσει και οι αποφάσεις να παρθούν με μεγαλύτερη ηρεμία. Χρειάζεται δουλειά και μάλιστα σκληρή για να μην περάσουμε ξανά εποχές «ισχνών» αγελάδων. Το άθλημα στα υψηλά διοικητικά του κλιμάκια, έχει ανάγκη από ανανέωση σε άτομα και ιδέες. Χρειάζεται ανθρώπους με κέφι και μεράκι για να βοηθήσουν, αλλά και αλλαγή πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, με γνώμονα το κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον. Η «βάση» σε παίκτες και ταλέντο υπάρχει, αρκεί να εμπλουτιστεί ακόμη περισσότερο. Μόνο έτσι θα διαψευστούν, όσοι προβλέπουν ότι έρχονται χρόνια ανομβρίας και λιτότητας.

Υ.Γ. : Μεγάλη βοήθεια θα προσφέρει επίσης η παύση της συνεχούς ωραιοποίησης των καταστάσεων και του «γλειψίματος», που μόνο προβλήματα και εφησυχασμό έχουν επιφέρει.

Υ.Γ.1: Συγγνώμη για το μέγεθος του κειμένου, αλλά η Εθνική ομάδα και ο Διαμαντίδης, είναι δυο τεράστια κεφάλαια, του αθλήματος.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com