Το ελληνικό ποδόσφαιρο αντιμέτωπο με τη νέα εποχή!

Μοιάζει να είναι μοναδικό. Αν θέλουμε να το βάλουμε σε καλούπι, δηλαδή είναι 3-0 που στην ρεβάνς γίνεται σε 90 λεπτά χρόνου 4-0 και με αντίπαλο μάλιστα την Μπαρτσελόνα, ναι είναι μοναδικό. Σε "ελεύθερη μετάφραση", όμως, δεν είναι. Πρόχειρα τα τελευταία χρόνια θυμάται κανείς την ανατροπή της Ρόμα επί της Μπαρτσελόνα.

Της Μπαρτσελόνα επί της Παρί. Την παραλίγο ανατροπή της Γιουβέντους επί της Ρεάλ ή της Ρόμα επί της Λίβερπουλ. Και προφανώς κι άλλων. Το θέμα δεν είναι πόσων. Το θέμα πια είναι η συχνότητα. Αυτό που κάποτε λέγαμε ότι το είχε κάνει πατέντα η Ρεάλ της 10ετίας του '80, με Γκλάντμπαχ, με Ίντερ κ.τ.λ. και κάποιοι ακόμη στο πέρασμα των χρόνων, πλέον συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας ολοένα και πιο συχνά.

Αυτό ασφαλώς και κάτι σημαίνει. Όχι για την κακή περίοδο της Μπαρτσελόνα, για τη δυναμική της Λίβερπουλ, για την επιστροφή εδώ και μερικών χρόνων της Γιουβέντους ή πιο πρόσφατα του Άγιαξ. Σωστά ασφαλώς είναι και όλα αυτά. Σημαίνει, όμως, πολύ περισσότερο συνολικά κάτι για το ποδόσφαιρο.

Πανευρωπαϊκά, αφού μιλάμε για ευρωπαϊκές διοργανώσεις που πάντα δίνουν το στίγμα της εποχής, το ποδόσφαιρο έχει μπει πια σε μια νέα εποχή. Σε μια νέα φιλοσοφία, λογική παιχνιδιού, στάση απέναντι στο ίδιο το παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο του... 1-0 μάς τελειώνει. Το ποδόσφαιρο του... κρατάω, ακόμη καλύτερα βαστάω, επίσης. Το ποδόσφαιρο του... περιμένω χωρίς να παίζω, δεν υπάρχει πια.

Όταν υπάρχει, το ξεβράζει το ίδιο το άθλημα. Σε υψηλό επίπεδο, από εκεί ξεκινάει, αλλά σιγά - σιγά σε όλες τις βαθμίδες του. Δεν θα πάμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο να συγκριθούμε με την Λίβερπουλ και την Μπαρτσελόνα και όσα έκαναν στο ζευγάρωμά τους. Θα πρέπει, όμως, να μάθουμε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στα δικά μας μεγέθη.

Είναι μια επιταγή της εποχής που ξεκάθαρα πια πρέπει να ακολουθήσουμε. Δεν είναι στη φαντασία μας. Δεν είναι στο play station. Είναι αληθινή, συμβαίνει μπροστά μας. Μπορούμε; Δύσκολο ερώτημα, πιο δύσκολη η απάντηση, πολύ πιο δύσκολο και από τα δύο η εφαρμογή. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως, τόσο σε συλλογικό επίπεδο όσο και σε εθνικό (με όποιες τεράστιες διαφορές κι αν υπάρχουν), καλείται πλέον να δουλέψει σε μια νέα βάση.

Υπάρχει κανείς που να είναι αισιόδοξος ότι θα γίνει; Όχι. Αλλά είναι μια πραγματικότητα που ούτε εξαιρέσεις θα κάνει στη διαδρομή της ούτε πισωγυρίσματα. Είναι είτε το προσπαθούμε, συνειδητά και με ξεκάθαρη και επιστημονική σε όλα τα επίπεδα στόχευση είτε το αφήνουμε να περάσει από μπροστά μας. Δηλαδή, να μας προσπεράσει, με ό,τι αυτό θα σημάνει για τις ομάδες μας.

Όσο για την Λίβερπουλ, νιώθω ότι εμείς, η γενιά που περίπου στις αρχές του '80 μπορούσαμε πια να καταλαβαίνουμε από ποδόσφαιρο, είμαστε ίσως η πιο τυχερή. Διότι γνωρίσαμε ομάδες, από τις λίγες τηλεοπτικές μεταδόσεις και τις ελάχιστες πληροφορίες που είχαμε στη διάθεσή μας, στις μεγάλες τους στιγμές χωρίς ταυτόχρονα να μπουχτίζουμε από αυτές. Αυτό συνέβη μετά, με τις επόμενες γενιές, όταν πλέον όλοι εμείς ξέραμε...

Αυτό αρκεί! Διότι με την αντιμετώπιση από χθες (7/5) γύρω στα μεσάνυχτα μέχρι και τώρα που έτυχε στη χώρα μας η πρόκριση της Λίβερπουλ, θα πίστευε κανείς ότι αν ποτέ γινόταν για παράδειγμα ένας τελικός Λίβερπουλ - Τότεναμ ή Άγιαξ ή βάλτε όποια από τις υπόλοιπες τεράστιες ομάδες θέλετε με Έλληνες φιλάθλους, πάλι προσκλήσεις θα μοιράζαμε...