Το άσχημο χαμόγελο που ομόρφυνε το ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Πλέον μόνο οι… ρομαντικοί το βλέπουν έτσι και μερικά πιτσιρίκια που κλωτσάνε το τόπι στη γειτονιά.

Γράφει ο Σταύρος Χονδροθύμιος

Ο τελευταίος που πραγματικά διασκέδαζε το παιχνίδι και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο, ήταν ο Ροναλντίνιο. Αυτός ο μάγος της μπάλας, που κατέκτησε τα πάντα, που «χάιδευε» την μπάλα, που ξεσήκωνε τα πλήθη κι όμως, όλα αυτά τα έκανε με ένα αληθινό χαμόγελο στο στόμα και όχι με το… μαχαίρι στα δόντια. Με το βλέμμα του να λάμπει από χαρά και όχι αυτό να βγάζει φωτιές προς κάθε αντίπαλο!

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όταν παρακολουθούμε έστω και ένα στιγμιότυπο κάποιου αστέρα να χαμογελάει μέσα στο γήπεδο και όχι την στιγμή που έχει σημειωθεί γκολ, το θεωρούμε αξιοσημείωτο. Από την άλλη ο «Ρόνι» έπαιζε όλη την ώρα με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο χείλη του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι, όταν τον φέρνουν στην μνήμη τους, τον θυμούνται πάντα χαμογελαστό!

Πριν από χρόνια την ώρα που έκανα εκπομπή, αγωνιζόταν η Μπαρτσελόνα και κέρδιζε 2-0, όταν ο Βραζιλιάνος σταρ βγήκε τετ α τετ. Η κλάση του ήταν τέτοια που θα στοιχημάτιζες ότι το πλασέ του θα έστελνε την μπάλα στα δίχτυα. Εκείνη την στιγμή, ο ηχολήπτης πέρασε μπροστά από το μόνιτορ, έχασα την εικόνα για δύο δευτερόλεπτα και στο επόμενο πλάνο, η οθόνη εδείχνε τον Ροναλντίνιο που χαμογελούσε πλατιά. Με βεβαιότητα είπα στο μικρόφωνο «η Μπαρτσελόνα μόλις έκανε το 3-0» θεωρώντας ότι για αυτό το λόγο ο παίκτης γελούσε. Κι όμως, στο ριπλέι παρακολούθησα ότι το πλασέ του δεν βρήκε στόχο κι όμως, αυτός γελούσε σαν παιδί κι ας έχασε μοναδική ευκαιρία.

Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του ποδοσφαιριστή, να απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτό του μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Για να προλάβω αυτούς που θα ισχυριστούν ότι είναι εύκολο να χαμογελάς, όταν η ομάδα σου κερδίζει και είσαι χαλαρός, να θυμίσω μόνο το γκολ «σβήνω τσιγάρο» στο Λονδίνο κόντρα στην Τσέλσι . Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα, ότι ακόμα και όταν η μπάλα «έκαιγε», αυτός γούσταρε να παίζει, να διασκεδάζει να επιδιώκει να προσφέρει θέαμα.



Με το γράμμα του, μάθαμε ότι αυτήν ήταν η μοναδική συμβουλή του πατέρα του πριν εκείνος «φύγει». «Να απολαμβάνεις το παιχνίδι, να χαμογελάς , να είσαι χαρούμενος με την μπάλα στα πόδια και ο θεατής χαρούμενος που σε βλέπει. Και όταν θα έρθουν τα χρήματα – μαζί με την απόλαυση και την κριτική – μείνει ελεύθερος. Παίξε όπως σου είχε πει εκείνος. Παίξε ελεύθερα», Αυτά ήταν τα λόγια που του είπε και αυτός, τα τήρησε κατά γράμμα, πιστά, σχεδόν ευλαβικά. Για αυτό άλλωστε η παρουσία του στα γήπεδα έμεινε ανεξίτηλη στις μνήμες μας.

Μετά συνειδητοποιείς ότι ακόμα και στα 5x5, το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί διασκέδαση για όλους, αλλά «μάχη», ανταγωνισμός και οι συμμετέχοντες απολαμβάνουν τη νίκη και όχι τόσο το παιχνίδι. Το ίδιο ισχύει και με τους οπαδούς που αρκετοί πλέον σαγηνεύονται περισσότερο με το αποτέλεσμα και όχι με μια μαγική… ποδιά, μια ασύλληπτη ντρίπλα, ένα ευφάνταστο γκολ.

Στην εποχή που η νοοτροπία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου εμφανίζεται στις αλάνες (ή στα 5x5), ο Ροναλντίνιο ακολούθησε εμπράκτως τον αντίθετο δρόμο και έφερε τη χαρά και την ανεμελιά της αλάνας στα μεγαλύτερα γήπεδα του πλανήτη. Και μόνο για αυτόν το λόγο του αξίζει να συγκαταλέγεται στους σπουδαιότερους του ποδοσφαίρου. Διότι εκτός από παίκτης παγκόσμιας κλάσης, δεν σταματούσε να χαμογελά και να κάνει και τους θεατές να χαμογελούν με όσα έπραττε στο χορτάρι! Μάθημα ζωής το συγκεκριμένο γράμμα...