Η ώρα της αλήθειας αρχίζει από το Σάββατο για το EURO

Φτάσαμε στο τέλος του δρόμου των ομίλων σχεδόν, ξέρουμε τις 11 ομάδες που ήδη έχουν προκριθεί με οποιονδήποτε τρόπο και γνωρίζουμε ήδη και τα δύο πρώτα ζευγάρια της φάσης των 16, δηλαδή των αγώνων που θα διεξαχθούν το Σάββατο. Σε μια διοργάνωση που ως τώρα, τηρουμένων των συνθηκών και της κατάστασης που βρίσκονται οι ποδοσφαιριστές που ουσιαστικά παίζουν ήδη κάτι λιγότερο από 1.5 σεζόν σερί αυτή τη στιγμή, τολμώ να ομολογήσω πως η εικόνα είναι ανώτερη των προσδοκιών.

Αυτό που προξένησε σίγουρα εντύπωση και μάλιστα πολύ θετική, είναι η εικόνα των Ιταλών που πιστοποιούν και την αλλαγή προσανατολισμού στο παιχνίδι τους και επαληθεύουν ως τώρα με τον πλέον πειστικό τρόπο, την απίστευτη σταθερότητα και δυναμική που παρουσιάζουν τα τελευταία δύο χρόνια. Η Ολλανδία με μια καινούρια δομικά ομάδα και με ηγέτη τον απίθανο Βαϊνάλντουμ πορεύτηκε άνετα σε έναν όμιλο που πάντως μπορεί να θεωρηθεί πολύ βατός και δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα. Τρίτη ομάδα που έκανε το απόλυτο χρονικά, το Βέλγιο που πολλοί περιμένουν πως ήρθε η ώρα να πάρει ένα μεγάλο τρόπαιο. Η αλήθεια είναι πως η εικόνα τους ως τώρα είναι πολύ πειστική.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν στον όμιλο του θανάτου ανοικτές εκκρεμότητες. Η Γαλλία ναι μεν και ορθώς θεωρείται από πολύ κόσμο ως η πληρέστερη ομάδα, πλην όμως ο Ντεσάν την κάνει να είναι μέχρι στιγμής (δεν αποκλείω και για λόγους συντήρησης δυνάμεων) αποτελεσματική μεν, αλλά και πολύ φοβισμένη συγκριτικά με τη δυναμική που μπορεί να βγάλει στο γήπεδο. Με τη Γερμανία θα πει κανείς πως το αποτέλεσμα μετράει και πως η οπισθοχώρηση της σε μεγάλο μέρος του δεύτερου ημιχρόνου κόντρα στα "πάντσερ" ως έναν βαθμό ήταν δικαιολογημένη. Ωστόσο με την Ουγγαρία, έβγαλε πάλι μια εικόνα που δεν σε πείθει ιδιαίτερα. Αυτό το τρικ με τα τρία χαφ δε νομίζω να πάει μακριά την ομάδα των τρικολόρ. Δεν αποκλείω πάντως αυτό στα επόμενα παιχνίδια και ειδικά στα νοκ-άουτ, ν’ αλλάξει άρδην.

Η Γερμανία παρουσίασε μια σχετικά μέτρια εικόνα στο ματς με τη Γαλλία, μια εξαιρετικά εντυπωσιακή όμως απέναντι στην Πορτογαλία. Το θέμα είναι ν’ αντιληφθεί ο Λεβ, πως υπάρχουν παιχνίδια που με τον Γκνάμπρι στην κορυφή, μπορεί να βγει, όταν έχεις ν’ αντιμετωπίσεις βαριές σε κορμιά άμυνες και κέντρο, όπως συνέβη με την Πορτογαλία. Από την άλλη σε καμία περιπτωση ωστόσο, δεν μπορεί να βγει με τον Γκάμπρι στην επίθεση, ειδικά σε ματς που θα είναι κλειστά κι αυτό αποδείχθηκε στο ματς με τη Γαλλία.

Αυτοί που σίγουρα δεν πείθουν καθόλου ως τώρα είναι οι Ισπανοί που λογικά θα περάσουν αλλά ακόμα και η κατάταξη τους, μπορεί να τους φέρει σε πιο δύσβατα μονοπάτια. Ο Λουίς Ενρίκε με το νεανικό του σύνολο, αλλά και με τις (μη) επιλογές που έκανε από τη «βασίλισσα», δεν μοιάζει ικανός, σ’ αυτούς τους παίκτες, να περάσει μια νοοτροπία νικητή. Ίσως τον αδικούμε κιόλας, διότι για πολλούς ποδοσφαιριστές που έχει στη διάθεση του, δεν υπάρχει η κατάλληλη εμπειρία, ακόμα τουλάχιστον, για να θυμίσουν την Ισπανία που έχουμε συνηθίσει. Όσο για την Αγγλία το δείγμα της σφιχτής ομάδας υπάρχει, έχει μια μεγάλη γκάμα ποδοσφαιριστών ο Σάουθγκεϊτ, αλλά για ένα πιο ασφαλές δείγμα, θα μπορέσουμε να μιλήσουμε και μετά από το ματς με την Τσεχία.

Κλείνω με τις δύο μεγάλες απογοητεύσεις του τουρνουά. Για μένα η Ρωσία ήταν μεγαλύτερη και από την Τουρκία, ειδικά η εικόνα της, στο πρώτο και το τελευταίο ματς. Όσο για την ομάδα του Σενόλ Γουνές, η εικόνα που παρουσίασε, ουσιαστικά αποτέλεσε ένα μεγάλο φιάσκο, παρότι πολλοί την περίμεναν ισχυρή σε αυτή τη διοργάνωση.