Το αντίο του…ανεκμετάλλευτου Χαλπερίν

Οι αποχωρήσεις ξεκίνησαν και…επίσημα στον Ολυμπιακό, αφού ο Γιοτάμ Χαλπερίν, υπέγραψε στην Μακάμπι, βάζοντας τέλος και στις τελευταίες –ελάχιστες- πιθανότητες που είχε για να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Ο Ισραηλινός γκαρντ, περίμενε μερικές ημέρες τους «ερυθρόλευκους», αφού επιθυμία του ήταν να μείνει στον Πειραιά, όμως οι κυπελλούχοι Ελλάδας είχαν αποφασίσει πως δεν θα κάνουν πρόταση και έτσι ο παίκτης πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το Τελ Αβίβ. Έπειτα από τρία χρόνια, ο «γιό-γιό» όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά συμπαίκτες και φίλοι, έκλεισε το «κεφάλαιο» Ελλάδα, αφήνοντας πίσω μία καριέρα που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά εκ του αποτελέσματος, μάλλον αποτυχημένη κρίνεται.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πολλές φορές όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και δεν έχει χρώμα λευκό ή μαύρο, αλλά γκρι. Και η παρουσία του Χαλπερίν όποτε του δόθηκαν πραγματικές ευκαιρίες και οι προπονητές έδειξαν να τον εμπιστεύονται, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά για το τι τελικά έφταιξε και δεν απέδωσε ούτε στο μισό με βάση το ταλέντο και τη φήμη που τον συνόδευε από τις πρώτες χρονιές του στην Μακάμπι. Ο Χαλπερίν είχε πολύ καλές βραδιές με είκοσι και πλέον πόντους στο ενεργητικό του, σωστές επιλογές και έξυπνη διαχείριση των δυνατοτήτων του, αλλά και σημαντική προσπάθεια να παίξει καλή άμυνα, παρότι η σωματοδομή του δεν τον βοηθά ιδιαίτερα σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού. Πολλά περισσότερα όμως ήταν τα βράδια -ιδιαίτερα τα δύο πρώτα χρόνια- που ο παίκτης είτε χρησιμοποιούταν για μικρό χρονικό διάστημα, είτε ήταν εκτός ρόστερ για το ελληνικό πρωτάθλημα!

Όπως επίσης και αρκετά τα κρίσιμα παιχνίδια που ο Ολυμπιακός χρειάστηκε το μακρινό του σουτ και δεν το βρήκε ποτέ. «Άψυχος», «λίγος», «αναιμικός» και «απογοήτευση», ήταν οι χαρακτηρισμοί που ακούγονταν για τον Ισραηλινό, που αδυνατούσε είναι η αλήθεια να σταθεροποιήσει την απόδοσή του. Οι ευθύνες ανήκουν σε μεγάλο βαθμό σε εκείνον, παρότι ήταν εργατικός στις προπονήσεις και άψογος επαγγελματίας, όμως τις περισσότερες φορές, δεν μπορούσε να επαναλάβει καλή εμφάνιση στο αμέσως επόμενο παιχνίδι. Ο Ισραηλινός, ποτέ δεν αποκτήθηκε για να είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, όμως οι ικανότητές του ήταν για παραπάνω. Θα μπορούσε να αποδειχθεί περισσότερο χρήσιμος ή αλλιώς παγκίτης πολυτελείας και αυτό προσπάθησε να του το «βγάλει» φέτος ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Τα κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, αφού και σε ψυχολογικό επίπεδο ο παίκτης ήταν καλύτερα και στο παρκέ έδωσε περισσότερα, όμως το πρόσημο της γενικής εικόνας του στην τριετία που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό, δείχνει μείον. Όμως, όπως και για πολλούς καλούς παίκτες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τους «ερυθρόλευκους», λάθη έγιναν και στον χειρισμό τους από την ομάδα ή τον προπονητή. Στο τέλος ζημιωμένος βγήκε ο σύλλογος, που δεν «θέρισε» όσα προσπάθησε να «σπείρει», πληρώνοντας ένα ακόμα καλό συμβόλαιο. Ενώ το 2008 ήταν θερμή εισήγηση του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο ίδιος δεν τον στήριξε, αποκτώντας στη θέση του τους εκτός ευρωπαϊκής πραγματικότητας, Πάργκο και Γουέιφερ, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μένει πίσω αγωνιστικά. Κοινώς, ποτέ δεν του έδωσε κανείς να καταλάβει ότι είναι σημαντικός, έχει συγκεκριμένο ρόλο στην ομάδα και έχουν σχεδιαστεί ένα-δύο συστήματα για να εκμεταλλευτεί το ατού του.

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, δεν αποκλείεται ο Ντέιβιντ Μπλατ να αναγεννήσει εξ’ ολοκλήρου τον Χαλπερίν και στον Ολυμπιακό να αναρωτιούνται για μία ακόμη φορά τι έχασαν. Όμως από την στιγμή που στο λιμάνι αποφάσισαν να προχωρήσουν χωρίς αυτόν, θα πρέπει να κοιτάξουν μπροστά. Γιατί το…κακό της μη εκμετάλλευσης ενός καλού παίκτη, μπορεί να διπλασιαστεί, αν η ομάδα που τον χάνει δεν τον αντικαταστήσει με έναν καλύτερό, ή τουλάχιστον ισάξιο. Και για να εμβαθύνουμε περισσότερο, μπορεί να τριπλασιαστεί, αν μία ομάδα δεν μαθαίνει από τα λάθη που κάνει στην αξιοποίηση των περιουσιακών της στοιχείων. Ο χρόνος θα δείξει…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com