Το «American Dream» του Βασίλη Αποστολόπουλου

Αποτέλεσε ένα από τα πιο… hot ονόματα από την πλέον ταλαντούχα ελληνική φουρνιά ποδοσφαιριστών που έχουν γεννηθεί από το 1988 έως και το 1990. Αναπόσπαστο μέλος την εθνικής ομάδας Νέων του Νίκου Νιόπλια που το 2007 έφτασε μέχρι τον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όπου και ηττήθηκε από τη φοβερή και τρομερή Ισπανία με 1-0.

Ο ίδιος, μάλιστα, δεν έχασε λεπτό συμμετοχής σε εκείνο το τουρνουά, αποτελώντας μαζί με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο ένα από τα πιο σταθερά αμυντικά δίδυμα. Ο λόγος για τον Βασίλη Αποστολόπουλο που πλέον στα 27 του και μετά το πέρασμά του από τη Χαλκηδόνα και εν συνεχεία στον Ατρόμητο, δείχνει να έχει βρει την ποδοσφαιρική του… Ιθάκη στην Αμερική ύστερα από θητεία στην Ουγγαρία, ζώντας το δικό του «American Dream» στους Ρόστεστερ Ράινος με τους οποίους μάλιστα κατέκτησε και το πρωτάθλημα USL.

Το sport-fm.gr… εντόπισε τον Βασίλη Αποστολόπουλο και μιλά για τα όσα έχει ζήσει σε Ουγγαρία και Αμερική, εξηγεί γιατί έχει ρίξει «μαύρη» πέτρα στην ποδοσφαιρική Ελλάδα ενώ συμβουλεύει όλους τους νεαρούς Έλληνες ποδοσφαιριστές που έχουν την ευκαιρία να… τολμήσουν και να κάνουν το μεγάλο βήμα στο εξωτερικό.

Διαβάστε τη συνέντευξη του Βασίλη Αποστολόπουλου στο sport-fm.gr και τον Παύλο Κουστέρη:

Βασίλη, είσαι πλέον στα 27 σου και έχεις καταφέρει να ζήσεις εμπειρίες που άλλοι ίσως να μην έχουν ποτέ την ευκαιρία να βιώσουν. Αποφάσισες πολύ γρήγορα να «ξενιτευτείς» και μάλιστα σε χώρες που δεν συνηθίζουν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, όπως η Ουγγαρία και οι ΗΠΑ. Σε ενθουσιάζει αυτό το «άγνωστο»;

«Η λέξη “άγνωστο” πιστεύω αντικατοπτρίζει πλήρως αυτά τα δύο πρωταθλήματα. Κυρίως θα έλεγα αυτό της Αμερικής. Δεν είχα πρόβλημα να πάω σε αυτές τις χώρες να παίξω ποδόσφαιρο. Σίγουρα ήμουν συγκρατημένος, αλλά και ενθουσιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω. Πιστεύω όμως εντέλει ότι τόσο στην Ουγγαρία, όσο και στην Αμερική άξιζε τελικά να ξενιτευτώ ποδοσφαιρικά».

Η αρχή της πορείας σου στο εξωτερικό έγινε από την Ουγγαρία και τη Βιντεοτόν. Πώς είναι το επίπεδο ποδοσφαίρου της χώρας και πώς θα το έκρινες σε σύγκριση με το ελληνικό;

«Τις χρονιές που ήμουν εγώ θα έλεγα ότι το πρωτάθλημα εκεί ήταν καλύτερο απ’ ό,τι το ελληνικό. Δεν συγκρίνω όμως με τον Ολυμπιακό, καθώς είναι μια κατηγορία πιο πάνω από τις υπόλοιπες ομάδες και στην Ουγγαρία, αλλά και στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι εκεί είναι καλύτεροι και πιο ποιοτικοί παίχτες. Δεν εννοώ μόνο τους Ούγγρους. Τώρα το επίπεδο εκεί έχει πέσει λίγο, καθώς δίνουν έμφαση στους μικρούς σε ηλικία παίχτες και κυρίως σε Ούγγρους. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έχουν πολύ καλές εγκαταστάσεις και πλέον πολλές ομάδες είτε έχουν φτιάξει, είτε φτιάχνουν καινούργια γήπεδα».

Μετά το πέρασμά σου από την Ουγγαρία, έρχεται το «American Dream». Πώς πήρες την απόφαση να συνεχίσεις την καριέρα σου στις ΗΠΑ;

«Για μένα ήταν μια δύσκολη απόφαση αυτή, καθώς πρώτη φορά θα ταξίδευα κάπου τόσο μακριά και χωρίς να ξέρω πώς θα είναι το πρωτάθλημα εκεί. Ήθελα κυρίως να μείνω στην Ευρώπη, αλλά είχα έναν τραυματισμό απ’ την τελευταία μου χρονιά στην Ουγγαρία, που δεν μου επέτρεψε να αναζητήσω την ομάδα του επιπέδου που θα ήθελα εγώ. Έτσι την τότε χρονική στιγμή βρέθηκε αυτή η επιλογή και χωρίς δισταγμό ταξίδεψα στην Αμερική».



Πώς έγινε η προσέγγιση για να μεταγραφείς στους «Rochester Rhinos» (Ρότσεστερ Ράινος); Είναι πολύ σπάνιο Έλληνας ποδοσφαιριστής να τολμήσει αυτό το... ταξίδι.

«Η προσέγγιση έγινε μεταξύ της εταιρείας που με αντιπροσωπεύει, της Prosport International, με την ομάδα του Rochester και συγκεκριμένα με τον Γιώργο Κυριαζή ο οποίος είναι βοηθός προπονητή. Και η ομάδα τότε ήταν σε αναζήτηση αμυντικού».

Τι σου έχει κάνει εντύπωση για το ποδόσφαιρο στην Αμερική; Μιλάμε για ένα άθλημα που προσπαθεί να κερδίσει το δικό του χώρο ανάμεσα σε NBA, NFL, NHL...

«Το ωραίο στην Αμερική είναι ότι απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο οι παίκτες, καθώς και ο κόσμος που παρακολουθεί. Το σημαντικότερο, όμως είναι οι εγκαταστάσεις, τα γήπεδα και η οργάνωση που έχουν οι ομάδες, κυρίως στο MLS, καθώς δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης».

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο μέρος για σένα σε όλη την προσαρμογή σου στην Αμερική;

«Θα έλεγα κυρίως τα μεγάλα ταξίδια, γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες, ανεξαρτήτως αν ταξιδεύεις με αεροπλάνο ή με λεωφορείο».



Η ομάδα σου αγωνίστηκε φέτος στη 2η κατηγορία, αλλά επειδή είσαι ένας παίκτης που μεγάλωσες και στις μικρότερες κατηγορίες του ελληνικού ποδοσφαίρου, πες μας αν υπάρχει οποιαδήποτε σχέση με την αντίστοιχη Β’ εθνική στην Ελλάδα.

«Αγωνιζόμασταν στη 2η κατηγορία και θα τη συγκρίνω με την αντίστοιχη της Ελλάδας, αν και έχω αγωνιστεί μόλις μία χρονιά εκεί, καθώς σε όλες τις υπόλοιπες ήμουν στην 1η. Πιστεύω πάνω-κάτω είναι στο ίδιο επίπεδο και τα δύο πρωταθλήματα. Απλώς πιστεύω το αμερικάνικο είναι λίγο πιο σκληρό».

Πώς συμπεριφέρονται αυτές οι ομάδες στον ποδοσφαιριστή; Λειτουργούν σε απόλυτα επαγγελματικά –βάσει ευρωπαϊκών δεδομένων- πλαίσια;

«Στο USL δεν είναι όπως στο ΜLS.Στο MLS κινούνται και με το παραπάνω σε ευρωπαϊκά πλαίσια. Στο USL είναι όπως είναι σε μια τυπική 2η κατηγορία».

Φέτος κατακτήσατε το πρωτάθλημα. Στην κανονική διάρκεια κάνατε έναν περίπατο, αλλά στον τελικό των play-off, καταφέρατε να πάτε το ματς με την LA Galaxy ΙΙ στην παράταση με ένα γκολ στο 90’ κι εκεί επικρατήσατε. Περιέγραψέ μας πώς την έζησες αυτή την ιστορία;

«Φέτος ήταν μια χρονιά που ήταν η καλύτερη στην ιστορία της ομάδας, καθώς κάναμε και πολλά ρεκόρ. Στον τελικό δυσκολευτήκαμε λίγο, γιατί είχαμε κάποιες απώλειες παιχτών και κυρίως επιθετικών. Ευτυχώς στο τέλος στεφθήκαμε εμείς πρωταθλητές και ομολογώ να πω ότι το χάρηκα δέοντος γιατί ήταν μια ομαδική και κυρίως προσωπική επιβράβευση».

Στην ομάδα υπάρχει και ένας ακόμα Έλληνας, ο Γιώργος Κυριαζής που είναι βοηθός του τεχνικού, Μπομπ Λίλεϊ. Φαντάζομαι ότι η παρουσία του σε βοήθησε να προσαρμοστείς πολύ πιο εύκολα.

«Το σημαντικό είναι ότι μου πρόσφερε τη δυνατότητα, μετά τον τραυματισμό που είχα να πάω σε μία ομάδα και να έχω και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Με βοήθησε πολύ σε θέματα προσαρμογής στην αμερικάνικη ζωή, αλλά και πάρα πολύ στον ποδοσφαιρικό και αγωνιστικό τομέα».

Μαζεύοντας πληροφορίες για την ομάδα σου, τους «Ράινος», διάβασα ότι οι οπαδοί της ομάδας κάθονται συχνά στο γήπεδο ακόμα και μισή ώρα μετά τη λήξη του ματς. Ισχύει αυτό και γενικότερα τι άλλο σου έχει κάνει εντύπωση από την κουλτούρα τους;



«Σε όλες τις ομάδες οι φίλαθλοι μετά τον αγώνα κάθονται για μισή ώρα στον αγωνιστικό χώρο για να πάρουν αυτόγραφα και να φωτογραφηθούν με τους παίκτες. Το καλό που έχουν είναι ότι ασχολούνται με τα αθλήματα, οποιοδήποτε και να είναι αυτό».

Ολοκληρώθηκε η σεζόν με τους Ράινος... Ποιο είναι το επόμενο βήμα του Βασίλη Αποστολόπουλου ή πιο σωστά ποιο θα ήθελε να είναι το επόμενο βήμα του;

«Το επόμενο βήμα πάντα πιστεύω, πρέπει να είναι ένα σκαλί πιο πάνω. Πρωταρχικός μου στόχος είναι να πάω σε ομάδα του MLS. Κατ’ αρχήν έχω ένα ακόμα χρόνο συμβόλαιο με τους Rhinos. Όπου κι αν βρεθεί άλλη ομάδα, πρώτα με το καλό, το λόγο θα τον έχουν κι αυτοί».

Κοιτώντας πλέον πίσω σου και ίσως πιο ώριμα από ποτέ, έχεις νιώσει στιγμή ότι ίσως να μετάνιωσες για κάποιο βήμα στην καριέρα σου;

«Το εάν ήταν για καλό ή όχι η κάθε επιλογή που έκανα, αυτό κρίνεται στο αν αντεπεξήλθα σωστά, όπου κι αν βρισκόμουν και στο αν εγώ ένιωθα καλά. Σε καμία όμως περίπτωση δεν έχω μετανιώσει για οτιδήποτε έχω κάνει στην ποδοσφαιρική μου καριέρα».



Την ποδοσφαιρική Ελλάδα την έχεις επιθυμήσει καθόλου;

«Όχι, την ποδοσφαιρική Ελλάδα δεν την έχω επιθυμήσει καθόλου».

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που σε έκαναν να φύγεις από την Ελλάδα; Τι είναι αυτό που σε ανάγκασαν να γυρίσεις την πλάτη;

«Αυτή η ερώτηση θα γινόταν εύκολα συζήτηση για πολλές ώρες. Είναι πολλά πράγματα που δεν μου άρεσαν. Και σε αγωνιστικό και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, όπου μερικές φορές συμπεριφέρονται αντιεπαγγελματικά. Επίσης, δεν μου αρέσει και το πώς ένας φίλαθλος βλέπει τον ποδοσφαιριστή-αθλητή».

Βασίλη, συγκαταλέγεσαι σε μία από τις πιο ταλαντούχες φουρνιές που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Στην εθνική ομάδα Νέων του 2007 με προπονητή τον Νίκο Νιόπλια, ήσουν βασικότατο στέλεχος παίζοντας πλάι-πλάι με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο και έχοντας συμπαίκτες τους Νίνη, Μήτρογλου, Δημούτσο. Αποκλείσατε τη Γερμανία και κοντράρατε έως το τέλος την Ισπανία. Πώς βλέπεις να εξελίσσεται αυτή η διαδικασία νεαρών ποδοσφαιριστών στην Ελλάδα;

«Η ποδοσφαιρική Ελλάδα είχε και έχει πολλούς ταλαντούχους παίκτες. Και δεν είναι τυχαίο ότι στις μικρές Εθνικές έχουμε πάει 3-4 φορές σε τελικό. Το θέμα δεν είναι, λοιπόν, για το αν έχουμε παίκτες ή όχι. Το θέμα είναι αν τους “επεξεργάζονται” όπως πρέπει οι προπονητές που τους αναλαμβάνουν. Κάτι τέτοιο δεν βλέπω να γίνεται σε ικανοποιητικό επίπεδο».



Θα συμβούλευες κάποιον Έλληνα νεαρό ποδοσφαιριστή να μείνει στην Ελλάδα ή να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό με κάθε κόστος;

«Το να πάει κάποιος να αγωνιστεί στο εξωτερικό, δεν έχει κανένα κόστος. Ίσα-ίσα μόνο καλά μπορεί να συναντήσει. Το μόνο κόστος που υπάρχει είναι καθαρά εξωαγωνιστικό και είναι αυτό της οικογένειας. Οπότε αν μπορούσα να συμβουλεύσω κάποιον, θα ήταν σίγουρα να πάει στο εξωτερικό».

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube