Τίποτα να χάσει, αλλά πάρα πολλά να κερδίσει!

Παραδοσιακά αυτά τα παιχνίδια χαρακτηρίζονται για κάθε ελληνική ομάδα με το κλισέ «οι βραδιές που δεν έχεις τίποτα να χάσεις». Ο Ολυμπιακός από τη στιγμή που πέρασε στα νοκ άουτ, εκείνη την (ελαφρώς ψυχοβγαλτική) βραδιά με την Αντερλεχτ, είναι ήδη κερδισμένος. Κόντρα στους Βέλγους, οτιδήποτε άλλο πέραν της νίκης-πρόκρισης θα ήταν ξεκάθαρη αποτυχία. Γι’ αυτό κι υπήρχε άγχος. Κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ό,τι έρθει είναι καλοδεχούμενο.

Φυσικά στους δύο και πλέον μήνες που μεσολάβησαν από την κλήρωση, οι παίκτες αλλά κι οι οπαδοί του ονειρεύτηκαν. Απόλυτα λογικό δικαίωμα. Η κακή κατάσταση της Γιουνάιτεντ, που συνεχίζει να βρίσκεται στην ασυνήθιστη για εκείνη έκτη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ φτάνοντας στον Μάρτιο, δημιούργησε κι ένα διαφορετικό κλίμα όλο αυτό το διάστημα της προσμονής. Τα όνειρα είναι δικαίωμα. Ωστόσο έπονται της υποχρέωσης της προσπάθειας. Ο Ολυμπιακός δικαιούται να ονειρεύεται αφού πρώτα διεκπεραίωσε τη δουλειά από την κλήρωση του Αυγούστου στο Μονακό μέχρι τη βραδιά της πρόκρισης τον Δεκέμβριο. Το έκανε με συνέπεια και με επιτυχία, καταθέτοντας στο χορτάρι, ποιότητα και πολύ ιδρώτα.

Το θάρρος στα όρια του θράσους, του Μίτσελ, να βγει και να παίξει στα ίσια την Παρί Σεν Ζερμέν στην πρεμιέρα, μπορεί να ακολουθήθηκε από ένα βαρύ 1-4, αλλά δημιούργησε προϋποθέσεις νοοτροπίας. Αυτής που του επέτρεψε να πάει στο Βέλγιο και να νικήσει, αν και δεν ήταν καλύτερος, να σταθεί όρθιος στη Λισσαβώνα, να νικήσει στο Φάληρο τους Πορτογάλους και να βγάλει στο Παρίσι όλη την ωριμότητα που έρχεται σε ομάδες που ξέρουν τι ζητάνε στο γήπεδο. Η πρόκριση ήρθε επίσης με αγωνία και προσπάθεια.

Συνεπώς, τώρα είναι η ώρα του μπόνους! Εδώ και σε τρεις εβδομάδες στο Μάντσεστερ. Το Νο 1 event σε μία σεζόν γεμάτη ρεκόρ κι άνετες νίκες στην Ελλάδα, που μεταξύ μας, δεν λένε τίποτα σε έναν ποδοσφαιριστή όσο τα δύο ματς απέναντι στον Ρούνεϊ και τον Φαν Πέρσι!

Αν υπολογΙσω πόσος κόσμος μού ζήτησε εισιτήριο για τη ρεβάνς, υποθέτω πως πολλοί βλέπουν φως στο τούνελ! Αλλά και να στραβώσει κάτι απόψε, πάμπολλοι θέλουν να βιώσουν την εμπειρία ενός ματς στο «Θέατρο των Ονείρων». Το σκορ της πρώτης βραδιάς τούς αφήνει αδιάφορους. Η Γιουνάιτεντ παραμένει Γιουνάιτεντ και φάνηκε στα ματς των ομίλων, όταν μεταξύ των στραπάτσων της στην Πρέμιερ Λιγκ υπενθύμισε εμφατικά στο Λεβερκούζεν πόσο μετρά η φανέλα της. Στον Ολυμπιακό ξέρουν πως ακριβώς επειδή είναι πληγωμένη η ομάδα του Μόγες, παραμένει το φαβορί. Ο πρωταθλητής θα πρέπει να βρει απαντήσεις στα αγωνιστικά ερωτήματα που θα του τεθούν όμως επειδή αυτά τα ματς είναι πάντα δύο κι όχι 30, ελπίζεις. Πρώτιστος στόχος σε τέτοια ματς είναι το μηδέν στην άμυνα κι έπειτα όπου βγει. Οχι υπέρμετρος ενθουσιασμός αλλά προς Θεού όχι και πεσιμισμός. Το 0-0 δεν είναι κακό αποτέλεσμα, ειδικά όταν η ρεβάνς θα γίνει σε μία έδρα που κάποτε ήταν κάστρο αλλά φέτος επέτρεψε σε πολλούς να την επισκεφτούν και να φύγουν με χαμόγελο.

Πάνω απ’ όλα πάντως αυτά τα ματς σε κάνουν να σκέφτεσαι πόσο προχώρησες. Η Γιουνάιτεντ όταν επισκέφτηκε το 2001 το ΟΑΚΑ και το 2002 τη Ριζούπολη ήταν μία ποιοτική ομάδα με μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εαυτό της. Ο Ολυμπιακός που θα την υποδεχτεί στο γήπεδο Καραϊσκάκη μεγάλωσε σε αυτά τα 12 χρόνια. Αντίθετα η Γιουνάιτεντ ακριβώς επειδή η αποχώρηση του σερ Αλεξ ποτέ δεν θα ήταν εύκολη, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Οι ιστορικές συγκυρίες δεν έρχονται συχνά. Κανείς δεν αποκλείστηκε ποτέ πριν καν παίξει και για τον Ολυμπιακό το άγχος είναι μηδαμινό. Δεν έχει κάτι να χάσει, αλλά μόνο πολλά να κερδίσει! Αντίθετα για τον Μόγες και τους παίκτες του οτιδήποτε άλλο από παρουσία στην κλήρωση των προημιτελικών είναι αποτυχία! Και κάπως έτσι γίνονται μερικές φορές οι ζημιές!