Τι έκανες στον «πόλεμο» Θανάση;

Εδώ και μέρες παρατηρώ την κατάσταση και με τρώνε τα χέρια μου να γράψω κάτι, αλλά προτιμώ να μην δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου για τις πρωτόγνωρα ιστορικές μέρες τις οποίες ζούμε. Κλεισμένος ωστόσο στο σπίτι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα και παρατηρώντας την απίστευτη ωριμότητα που δείχνει σε αυτές τις περίεργες ώρες η Νάλα (το «άτυχο» κουτάβι που δυστυχώς του έτυχε να με ανέχεται) αποφάσισα να θέσω πρώτα στον ευατό μου και έπειτα σε εσάς το ερώτημα το οποίο θα μας απασχολήσει όταν κάτσει η σκόνη αυτής της δύσκολης κατάστασης που βιώνουμε λόγω του κορωνοϊού.

Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;

Είναι δύσκολο να διαταράσσεται η καθημερινότητα σου. Να βγαίνεις ρε παιδί μου από τη βολή σου, να σπας το καθημερινό σου πρωτόκολλο όχι γιατί το θες, αλλά γιατί νομίζεις ότι στο επιβάλουν. Στο ξερό, ρωμαίικο κεφάλι μας όμως, πρέπει να καταλάβουμε ότι τίποτα από όσα μας ζητούν οι ειδικοί δεν είναι επιβολή. Είναι ένα ατομικό «πρέπει» που γίνεται συλλογικό, αν θέλουμε την επαύριον να περηφανευόμαστε, ότι σε αυτό τον πόλεμο «εγώ δεν ήμουν ρίψασπις».

Αντιλαμβάνομαι την πρακτική δυσκολία του να αλλάξουμε συνήθειες από τον τρόπο που υποχρεώθηκε να αλλάξει την συμπεριφορά της η Νάλα, που σας ανέφερα παραπάνω. Ένα σκυλί, του οποίου η καθημερινή ρουτίνα είναι ζωτικής σημασίας, αλλάζει ζωή γιατί πρέπει.

Τέρμα οι μεγάλες βόλτες δύο φορές την ημέρα, τέρμα το μπαλάκι το οποίο κυνηγάει με μανία στο πάρκο, τέλος στα χάδια από φίλους και συγγενείς που τόσο της αρέσουν, φρένο στη βόλτα στη θάλασσα, κομμένοι οι «καφέδες» με τον μπαμπά και τη μαμά.

Ναι, έχει φρικάρει. Έχει τρομερή ενέργεια που δεν ξέρει που να τη διοχετεύσει, που να βγάλει την ένταση της. Τη στιγμή που γράφω, την βγάζει σε ένα ψεύτικο κόκκαλο που μασάει με μανία, αφού δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να διαταραχθεί τόσο η ρουτίνα της, την οποία κέρδισε με τη συμπεριφορά της αυτά τα δύο σχεδόν χρόνια της ζωής της.

Ωστόσο, η Νάλα, δείχνοντας τρομερή ωριμότητα, δεν γαυγίζει γκρινιάζοντας, δεν διαμαρτύρεται με τη συμπεριφορά της, αλλά με τρομερή υπομονή και σύνεση προσπαθεί να απολαύσει τον έξω κόσμο, έστω από το μπαλκόνι.

Αυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη πως όλα συνηθίζονται.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω τον βλάκα που μου έστειλε μήνυμα στην εκπομπή της προάλλες λέγοντας ότι «εγώ πήγα για καφέ και δεν έπαθα τίποτα». Για αυτό δεν μπορώ να δικαιολογήσω όλους εκείνους που μαζεύτηκαν σε μια ουρά για να πιουν ένα ποτό σε υπαίθριο μπαρ στη Θεσσαλονίκη, ούτε μπορώ να κατανοήσω τι στο καλό κουβαλάνε στο κεφάλι τους όλοι εκείνοι που αγνοώντας επιδεικτικά τις συμβουλές των ειδικών, πήγαν στην εκκλησία και κοινώνησαν.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πολλά, δεν χωράνε στο κεφάλι μου. «Μένουμε σπίτι» σημαίνει ότι προσπαθούμε να περιορίσουμε τις συναναστροφές μας, όχι ότι φωνάζουμε όλη την οικογένεια, ακόμα και τα τέταρτα ξαδέρφια που είχαμε να δούμε από πρόπερσι το Πάσχα στο μπαλκόνι, όπως έκαναν οι απέναντι μου στη γειτονιά.

Είναι πολλά τα παραδείγματα βλακείας, άγνοιας κινδύνου και αντίδρασης απλά για να πάμε κόντρα στα πρέπει. Είναι πολλά και μαζεύονται σε πάρκα, παραλίες, βουνά, παιδικές χαρές των οποίων σπάνε τα λουκέτα, πλατείες και δημόσιους χώρους.

Αυτή η βλακώδης αντίδραση είναι ένα παιχνίδι, ένα καπρίτσιο με τις ζωές όλων μας σε μια περίοδο εθνικής δοκιμασίας. Οι ειδικοί είναι ξεκάθαροι για τον τρόπο μετάδωσης και τον τρόπο προφύλαξης. Η ανευθυνότητα και οι ηλίθιες συμπεριφορές δεν χωρούν σε αυτόν τον «πόλεμο» που βιώνουμε. Η υπεύθυνη στάση δεν είναι αστείο, αφού σε αυτές τις ώρε κρινόμαστε όλοι.

Το «μένουμε σπίτι» δεν είναι αστείο. Είναι η πιο υπεύθυνη, η πιο συνειδητή στάση σε μια κρίσιμη ώρα. Ίσως την κρισιμότερη που περνάει η γενιά μας. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω και το αντιλαμβάνομαι. Είναι όμως το πιο σημαντικό...

#MENOYMESPITI