Σε κάθε ανθρώπινη απώλεια τα καλά λόγια είναι σχεδόν αντανακλαστική αντίδραση.
Ακόμα κι αν δεν ενστερνίζεται κανείς ότι «ο αποθανών δεδικαίωται», μια καλή κουβέντα (ειδικά στους οικείους του) θα βρει να την πει.
Σε περιπτώσεις όμως σαν του Γιάννη Διακογιάννη ισχύει το ακριβώς αντίθετο:
Είναι τόσα πολλά (και από τόσους πολλούς) αυτά που έχουν να ειπωθούν, που δεν ξέρεις από πού να πρωτο-ξεκινήσεις.
Πόσω μάλλον αν είχες την τύχη να ζήσεις από κοντά έναν πραγματικό «μύθο»…
Συγκινημένοι λοιπόν και με επίγνωση όσων του χρωστούν οι ίδιοι (αλλά και όλοι οι συντάκτες του χώρου), άνθρωποι του bwinΣΠΟΡ FM 94,6 μιλούν για τον «πατριάρχη» του αθλητικού ρεπορτάζ…
Βάιος Τσούτσικας: «Ένα ποτήρι κρασί στο διάλειμμα»
Είναι τόσο μεγάλο το κεφάλαιο Διακογιάννης στον ελληνικό αθλητισμό αλλά και την κοινωνία γενικότερα που δεν μπορεί να κλείσει από τον θάνατό του. Μια είδηση αναμενόμενη καιρό τώρα. Καιρός που πέρασε με την ελπίδα – μάταιη όπως αποδείχτηκε – να προσπεράσει τον θάνατο για ακόμα μια φορά. Όπως είχε κάνει το 1998. Νομίζω ο Μπάμπης μας είχε μεταφέρει τα ευχάριστα τότε ότι ο κύριος Γιάννης είναι καλά. Αναγγελία που οδήγησε σε ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι μόνο τους κοντινούς του σε ηλικία και αξίωμα συναδέλφους του αλλά όλους. Και η λέξη συνάδελφος δεν μπαίνει σε εισαγωγικά διότι ο ίδιος με τη συμπεριφορά του σε κάθε ευκαιρία τα πέταγε.
Όλη η Ελλάδα ξέρει τον Διακογιάννη. Όλη η Ελλάδα έχει ακούσει τη φωνή του. Ακόμα και εκείνοι που έχουν από επιδερμική ως ανύπαρκτη επαφή με τον αθλητισμό. Όλη η Ελλάδα έχει πανηγυρίσει ή έχει στεναχωρηθεί με τις δικές του περιγραφές. Όλη η Ελλάδα – έστω και μία φορά – έχει σιγοτραγουδήσει τους στίχους του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Διότι όντως ένιωθαν άπαντες τις δονήσεις από τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη.
Μάταιο, λοιπόν, να γίνει προσπάθεια περιγραφής ή αξιολόγησης του δημοσιογραφικού του έργου. Όσα μπορείς να πεις για την επίδραση του Κρόιφ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ή του Γκάλη στο ελληνικό μπάσκετ μπορείς να πεις και για την επίδραση του Γιάννη Διακογιάννη στην ελληνική αθλητική δημοσιογραφία.
Ένας σταρ με όλη τη σημασία της λέξης, ένας άρχοντας, ένας μπον – βιβέρ. Ένας άνθρωπος με απίστευτη καλλιέργεια και πλούτο γνώσεων, ένας άνθρωπος που έζησε τη ζωή του απολαμβάνοντας τα πάντα. Ακόμα και τα πάθη του. Ένας άνθρωπος που απέπνεε τον σεβασμό όλων και ποτέ δεν έκανε τον συνομιλητή του ή συνεργάτη του να νιώσει μειονεκτικά απέναντί του.
Ακόμα και τις Παρασκευές με τις μουσικές του περιηγήσεις στον ΣΠΟΡ FM, όσο και να ενοχλούταν από τον οποιοδήποτε νεαρό ασκούμενο δημοσιογράφο διέκοπτε τη ροή της εκπομπής του για να μεταφέρει αποτελέσματα στοιχήματος δεν το έδειχνε. Ίσα – ίσα που κέρναγε κι ένα ποτηράκι από το αγαπημένο του κρασί στο πρώτο διάλειμμα της εκπομπής. Και ας είχε φάει ψαλίδι η Εντίθ Πιάφ για χάρη της Ουντερχάχινγκ.
Ερχόταν πάντα πρώτος για να παρουσιάσει μια εκπομπή, ερχόταν πάντα στην πένα και ερχόταν διαβασμένος σε βαθμό εξοργιστικό. Ποτέ δεν στο έλεγε αλλά και μόνο για να σταθείς δίπλα του σε οποιαδήποτε δουλειά έπρεπε να είχε δώσει στην προετοιμασία το 100% χωρίς φυσικά αυτό να είναι αρκετό. Και πάντα, μα πάντα τις όποιες παρατηρήσεις τις έκανε με απίστευτη ευγένεια και ιδιωτικά! Ποτέ δεν μίλησε με απαξίωση δημόσια ακόμα και για το πιο χοντρό λάθος.
Και ποτέ δεν άφηνε συνεργασίες με …κενά. Δεν είναι μία η περίπτωση, ήταν πάγια τακτική. Ακόμα και αν κάποιος «πιστόλιαζε» κατά το κοινώς λεγόμενο οποιονδήποτε νεαρό συνάδελφό του σε δουλειά που είχαν αναλάβει μαζί «καθάριζε» ο ίδιος και η αδικία διορθωνόταν. Ίσως και εις βάρος της δικής του τσέπης.
Η δημοσιογραφική κληρονομιά του Γιάννη Διακογιάννη, το αποτύπωμα που έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία δεν κινδυνεύουν από τον θάνατό του. Αυτό που κάνει τη μέρα βαριά είναι η συνειδητοποίηση ότι χάσαμε έναν άνθρωπο που παρά το τεράστιο μέγεθός του έκανε άπαντες να τον νιώθουν δικό τους…
Μπάμπης Χριστόγλου: «Άνθρωπος του πολιτισμού, με μεταδόσεις-μνημεία»
Ο Γιάννης Διακογιάννης για όλους εμάς ήταν ο μπροστάρης, ο δάσκαλος και αυτός που έβαλε την πέτρα μαζί με τον Φίλιππο Συρίγο για να δημιουργηθεί ο ΣΠΟΡ FM. Μας άνοιξε την πόρτα στο ευρύ κοινό και σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους. Είχα την τιμή να τον γνωρίσω από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του σταθμού και την ακόμη μεγαλύτερη να μου χαρίσει το πολύτιμο αρχείο του. Δεν ήταν όμως μόνο άνθρωπος του αθλητισμού. Ήταν άνθρωπος του πολιτισμού. Είναι ιστορικές οι εκπομπές του για την μουσική που έκανε στον ΣΠΟΡ FM, αλλά και η ενασχόλησή του με όλες τις τέχνες ήταν έντονη. Αυτή η κουλτούρα του έβγαινε και στις μεταδόσεις του, που ήταν μνημεία πολιτισμού. Δεν υπήρχε χώρα ή πόλη που επισκέφτηκε για δημοσιογραφική αποστολή, που να μην τη συνδύασε με το να πάει να παρακολουθήσει θέατρο, όπερα ή οποιοδήποτε άλλο πολιτιστικό δρώμενο. Για όλα αυτά, Γιάννη, σε ευχαριστούμε για όλα».
Χρήστος Σωτηρακόπουλος: «Απώλεια συνολικά για την ελληνική κοινωνία»
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ένας και μοναδικός. Η φωνή που μας ενώνει και μας δονεί, όπως τραγουδούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης… Και η φωνή που καθόρισε την επιλογή. Όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε δεκάδες άλλα παιδιά που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την αθλητική δημοσιογραφία…
Με τίμησε με την φιλία του, την αγάπη του, την εμπιστοσύνη του, την συνεργασία του… Το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ πιθανώς δεν θα ύπαρχε, αν αυτός και ο Φίλιππας Συρίγος έλεγαν όχι σε εκείνη την πρόταση συνεργασίας που τους έκανα το καλοκαίρι του 1994. Μια απώλεια για την ελληνική κοινωνία και όχι μόνο για τη δημοσιογραφία…
Αντώνης Πανούτσος: «Κανείς με αυτό το στυλ και αυτές τις γνώσεις»
Υπάρχει αθλητική δημοσιογραφία πριν και μετά τον Γιάννη Διακογιάννη. Δεν υπήρχε κανένας που να έχει αυτό το κοσμοπολίτικο στυλ, αυτή την άρθρωση και αυτές τις γνώσεις σε μια περίοδο που δεν ήταν τόσο εύκολη η γνώση. Είναι o μεγαλύτερος, χωρίς αμφιβολία! Για πολλούς λέγεται όταν φεύγουν από τη ζωή «ήταν ο κορυφαίος», αλλά για τον Γιάννη ήταν απόλυτη πραγματικότητα. Ήταν ο κορυφαίος, μακράν, και το αναγνωρίζουν όλοι».
Σταύρος Χονδροθύμιος: «Ένας δάσκαλος αληθινός μπον βιβέρ»
Είναι σύνηθες όταν κάποιος φεύγει από τη ζωή να γράφονται για αυτόν τα καλύτερα, να εξυμνείται και όλοι να έχουν πάντα να πουν μια καλή κουβέντα. Στην περίπτωση όμως του Γιάννη Διακογιάννη, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί οποιοσδήποτε την είχε συναναστραφεί έστω και στο ελάχιστο, σίγουρα θα είχε (τουλάχιστον) μια ωραία ιστορία να διηγηθεί.
Υπήρξε σημείο αναφοράς από τους πατεράδες μας που τον θαύμαζαν αλλά και πρότυπο για τη γενιά μας. Δάσκαλος, όχι θεωρητικά , όχι όπως προσφωνείται κάποιος από τους νεαρότερους συναδέλφους λόγω σεβασμού, αλλά κυριολεκτικά. Τόσο για εμάς που τον είχαμε καθηγητή στο ΚΑΡ, και μετέπειτα συνεργαστήκαμε στον ΣΠΟΡ FM, αλλά και για όλους τους αθλητικούς συντάκτες. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξαφνικά χτυπούσε το τηλέφωνο και από την άλλη άκρη ακουγόταν η πιο αναγνωρίσιμη δημοσιογραφική φωνή για να πει έναν καλό λόγο ή να κάνει καλοπροαίρετα μια μικρή διόρθωση, πάντα με αγάπη και την αξεπέραστη του ευγένεια, ακόμα και σε άτομα που δεν γνώριζε προσωπικά. Φυσικά, μετά έπρεπε να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσουμε ότι μας είχε κάνει την τιμή να μας καλέσει ο σπουδαίος Γιάννης Διακογιάννης, ότι ασχολήθηκε μαζί μας.
Κάθε Παρασκευή απόγευμα, τα αθλητικά παραμεριζόταν στον αέρα του ραδιοφώνου και αντί για ρεπορτάζ, αγώνες και αντιδικίες, ακούγονταν μουσικά αφιερώματα από Φρανκ Σινάτρα και Μονσερά Καμπαγιέ, μέχρι Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μανώλη Μητσιά. Ερχόταν πάντα με εφηβικό κέφι, πάντα με διάθεση να κάνει πειράγματα σε όλους μας και με μπόλικο χιούμορ (άθελα του ίσως) κατάφερνε να διώξει από τους γύρω του το δέος που ένιωθαν για αυτόν. Α, φυσικά δεν μιλούσε πάνω στο τραγούδι και δεν το διέκοπτε ποτέ!
Θυμάμαι ότι μαζευόμασταν όλοι κοντά του μετά την εκπομπή για να ακούμε γοητευμένοι τις αναρίθμητες ιστορίες του, τόσο αυτές που σχετίζονταν με αθλητικές στιγμές όσο και τις …άλλες που ήταν εμπειρίες ζωής και πιστέψτε με, εκείνες ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσες!
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ο κορυφαίος όλων, ο ορισμός του μπον βιβέρ, εξαιρετικά ευγενής, με πολυεπίπεδη μόρφωση και ασύγκριτο επαγγελματισμό, που άφησε ανεξίτηλό το αποτύπωμά του τόσο στην αθλητική δημοσιογραφία όσο και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα.
Ένας άνθρωπος που άξιζε να γνωρίσει κανείς και που καμαρώνει γιατί έχει αναμνήσεις από αυτόν!
Ξέρω ξέρω κύριε Γιάννη, η Γκιγκάμπ και η Στρασμπούργκ δεν προφέρονται έτσι, αλλά δε γίνεται όταν αναφέρω τα αποτελέσματα τους να τις λέω σαν να έχω μεγαλώσει στη Μονμάρτη! Πόσο με ζήλευε ο πατέρας μου επειδή είχα την ευκαιρία να συνομιλώ μαζί του…
Κώστας Μιαούλης: «Ένας μπον βιβέρ του ποδοσφαίρου και της ζωής»
Οι γενιές πέρασαν και ίσως στο κοινό που μεγάλωσε με το διαδίκτυο είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της απώλειας. Για όλα τα παιδιά που ήμασταν έφηβοι στο τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα και ήμασταν ταυτισμένοι με τις αθλητικές μεταδόσεις, ο Γιάννης Διακογιάννης θα είναι πάντα μια φωνή-σύμβολο, ένα τοτέμ. Κι ειδικά για όσα παιδιά κάναμε τα πρώτα μας βήματα στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας και είχαμε την τύχη να τον συναντάμε καθημερινά στον ΣΠΟΡ FM ήταν ένα Θείο Δώρο!
Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος. Όχι μόνο για εκείνα που μας δίδασκε ως καθηγητής στο ΚΑΡ. Αλλά για όλα όσα καταλάβαινες πως έχει σαν βιώματα και που απλόχερα μοιραζόταν μαζί με νέους συναδέλφους τους, ακόμα και τους εκκολαπτόμενους. Σταρ τον έκανε η αμεσότητά του με τον άλλον, ο τρόπος που σε καθήλωνε ακόμα και σαν συνομιλητής εξιστορώντας πολλές από τις εμπειρίες στον χώρο και τα ταξίδια του σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ο περισσότερος κόσμος να τον θυμάται από τις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις αλλά όσοι είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε μαζί του στο Παγκόσμιο Στίβου του 1997 ξέραμε την βαθιά και απέραντη αγάπη του για τον κλασικό αθλητισμό. Έναν τομέα που απαιτούσε βαθιά γνώση αλλά ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν ακριβώς αυτό! Ένας βαθύς γνωστής όλου του φάσματος του αθλητισμού. Ένας μπον βιβέρ του ποδοσφαίρου και της ζωής!
Διονύσης Καππάτος: «Όχι μόνο μάθημα δημοσιογραφίας, αλλά ζωής και συμπεριφοράς»
Πώς θα μπορούσε να αισθανθεί ένας 20χρονος όταν βλέπει στα μάτια του τον... λόγο που επέλεξε τι θα κάνει στη ζωή του; Και πώς όταν θα περνάει ώρες δίπλα του στη δουλειά; Για όλους τους 20χρονους εκείνης της εποχής των πρώτων ετών του ΣΠΟΡ FM η παρουσία του Γιάννη Διακογιάννη στον χώρο εργασίας ήταν ένα μάθημα ζωής. Όχι μόνο μάθημα δημοσιογραφίας αλλά και ένα μάθημα συμπεριφοράς. Από τις κατευθύνσεις του και τις συμβουλές πάνω στη δουλειά, μέχρι και τις ιστορίες που θυμόταν και μοιραζόταν μαζί σου καταλάβαινες το πόσο τυχερός είσαι. Απλός, άμεσος και καθηλωτικός από την πρώτη στιγμή που αποφάσιζε να μιλήσει. Ένας σταρ...
Νίκος Ζέρβας: «Μας ζητούσε αποτελέσματα Ευρωλίγκας για το αρχείο του»
Ήταν τιμή και μόνο που ήμουν για λίγα χρόνια στον ίδιο χώρο μαζί του. Θυμάμαι που μας έπαιρνε τηλέφωνο και μας ρωτούσε τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας. Τα σημείωνε σε ένα χαρτί, για το αρχείο του, παρότι δεν αγαπούσε το μπάσκετ, όσο το ποδόσφαιρο και τον στίβο. Είναι πραγματικά απίστευτο να βλέπεις έναν άνθρωπο με τέτοια καριέρα, περίπου στα 70 του χρόνια τότε, να δείχνει τέτοιο ζήλο στη δουλειά του. Από σήμερα γίναμε πολύ φτωχότεροι».
Χρήστος Ρομπόλης: «Να έχετε… κοχόνες»
Θυμάμαι πολλά από τον Γιάννη Διακογιάννη… Αλλά περισσότερο από όλα τις συμβουλές που έδινε στους νεότερους, πάντα με την ευγένεια που τον διέκρινε και ποτέ με φωνές ή «γαλλικά», παρά τη γαλλική κουλτούρα του. Δεν απομονωνόταν ποτέ σε ένα γραφείο ως μεγάλος και τρανός που ήταν, αλλά καθόταν ανάμεσα σε μας τους νεότερους, χωρίς τουπέ, αλλά σαν ένας από τους πολλούς, για να ανταλλάξει απόψεις, να αστειευτεί, αλλά και να μεταδώσει γνώση. Γι' αυτό και παρέμενε νέος ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία. Μια ατάκα του έχει μείνει χαραγμένη, προς νεαρό συνάδελφο που ήταν συνεσταλμένος: «Μην ντρέπεστε. Η δουλειά αυτή θέλει… κοχόνες», τα λόγια του.
Σωτήρης Ταμπάκος: «Με το δικό του αρχοντικό στιλ…»
Το απογευματινό πρόγραμμα στον ΣΠΟΡ FM τις Παρασκευές λίγο πριν το 2000, αλλά και μετά, ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Χωρίς ιδιαίτερη αγωνιστική δράση, ήξερες ότι θα ακούσεις μουσική, πολλή μουσική. Ποιοτικά κομμάτια, που επέλεγε από την πλούσια συλλογή του για το δίωρο 18:00-20:00 ο μοναδικός, Γιάννης Διακογιάννης .
Έφτανε στα παλιά στούντιο στην Καλλιθέα, τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα. Η προεργασία της εκπομπής είχε γίνει, ίσως να είχαν απομείνει κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες, αλλά κυρίως για να πει δυο κουβέντες με όλους, μικρούς και μεγάλους.
Κάθε φορά το μόνο που ζητούσε από την παραγωγή του ΣΠΟΡ FM ήταν το αγωνιστικό πρόγραμμα της ημέρας για τα παιχνίδια κυρίως στο εξωτερικό. Τίποτε άλλο, για τα υπόλοιπα «έπαιζε μπάλα» μόνος του και καταλάβαινες πόσο πολύ το απολάμβανε. Βεβαίως, στα διαλείμματα συζητούσαμε για τα σημαντικότερα ματς του Σαββατοκύριακου προκειμένου να σπάσει και λίγο ο μουσικός… πάγος.
Κατά την αναχώρηση, μάς έλεγε τη βραδινή του συνήθεια, στη γειτονιά του στο Παγκράτι: «Και τώρα η ώρα για ένα ποτήρι κρασί…»
Νίκος Σταματέλος: «Σαν να είχα ζήσει κι εγώ τους τελικούς»
Είχα την ευτυχία να τον ζήσω στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Σε μια εργασία που μας είχε δώσει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, μας είχε μιλήσει ο Γιάννης Διακογιάννης για τους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Όταν τελείωσε τις αφηγήσεις του, ένιωθα σαν να έχω παρακολουθήσει και έχω ζήσει κι εγώ αυτούς τους τελικούς. Είχε την ικανότητα να σε καθηλώνει με τις ιστορίες και τις διηγήσεις του.
