Τα γενέθλια είναι περίεργη υπόθεση. Ειδικά όσο μεγαλώνεις, δεν ξέρεις τι ψυχική κατάσταση μπορούν να σου δημιουργήσουν.
Άλλος τ’ αντιμετωπίζει με ευφορία. Άλλος με αδιαφορία. Άλλος και με μελαγχολία.
Και όποιος υποστηρίζει την ΑΕΚ με... λύτρωση:
Γιατί έβγαλε έναν ακόμα χρόνο ζωντανός παρακολουθώντας αυτή την ομάδα!
Αυτό είναι όμως και το κομμάτι της ψυχοσύνθεσης του ΑΕΚτζή που δυσκολεύονται να κατανοήσουν οι υπόλοιποι:
Ότι τα δύσκολα, τα στραβά, τα ανώμαλα (όλα αυτά που περιγράφουν τις Δευτέρες του την τελευταία τετραετία) είναι κομμάτι της σχέσης με την ομάδα του.
Τον κουράζουν, τον απογοητεύουν, τον τσαντίζουν, αλλά επί της ουσίας τον καψουρεύουν ακόμα περισσότερο.
Και του ενισχύουν την ελπίδα ότι αφού… άντεξε τόσα, τώρα πια και με το νέο γήπεδο δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον τρομάξει.
Γιατί ο ΑΕΚτζής έχει δει την ομάδα του:
Να παίζει… εκτός έδρας για 19 χρόνια
Το μεγαλύτερο έγκλημα (ανάμεσα στα πολλά) στην ιστορία της. Γκρέμισε το «σπίτι» της χωρίς εγγυήσεις ότι θα το ξαναφτιάξει. Έπεσε θύμα… ανακατατάξεων στους φακέλους των Ολυμπιακών Αγώνων. Και κατέληξε άστεγη σχεδόν 20 χρόνια: Χωρίς έδρα. Χωρίς σημείο αναφοράς. Και πληρώνοντας με τίτλους και δεκάδες χαμένους βαθμούς το «Νταχάου» που ονομάζεται ΟΑΚΑ.
Να υποβιβάζεται
Η παρατημένη ομάδα. Τα συνθήματα «εκεί, εκεί στη Β’ Εθνική» σε κάθε επαρχιακή πόλη ή αθηναϊκή συνοικία. Το «ντου» στο ΟΑΚΑ πριν καν η μπάλα αγγίξει τα δίχτυα από την προβολή του Μπουγαΐδη. Το γκολ-ταφόπλακα στο Περιστέρι και τα δάκρυα του Νίκου Πανταζή. Εικόνες που ακόμα και σήμερα μοιάζουν ένα κακό όνειρο. Και όχι η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ΑΕΚ…
Να περιπλανιέται 2 χρόνια στις χαμηλές κατηγορίες
Ναι, είχε μπει ο Μελισσανίδης και υπήρχε ήδη προοπτική. Μόνο που τα δυο αυτά χρόνια ήταν δυσκολοχώνευτα για τον ΑΕΚτζή. Να βλέπει την ομάδα του σε χωράφια και γραφικά γηπεδάκια. Ν’ αντιμετωπίζει ερασιτέχνες σε γειτονιές. Να παίζει Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και την ίδια μέρα ΑΕΚ-Τρίγλια Ραφήνας. Όχι ακριβώς εύκολο να συμφιλιωθείς με την ιδέα…
Να χάνει το πρωτάθλημα όταν εφαρμόζεται το γράμμα του νόμου
Στο πρωτάθλημα «Βάλνερ» μάζεψε τους περισσότερους πόντους. Έριξε τεσσάρα στον βασικό της ανταγωνιστή. Είχε την καλύτερη άμυνα. Την καλύτερη επίθεση. Δεν είχε όμως αντίπαλο που να έβαλε… τιμωρημένο. Ο Ολυμπιακός που διέθετε τη συγκεκριμένη τύχη, την εκμεταλλεύτηκε. Και πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα, που αν πήγαινε εκεί που έπρεπε, θα μπορούσε ν’ αλλάξει την ιστορία.
Να χάνει το πρωτάθλημα όταν ΔΕΝ εφαρμόζεται το γράμμα του νόμου
Και εντάξει το 2008, νομικά είχε πάτημα ο Ολυμπιακός. Το 1987 -που είχε πάτημα η ίδια- πάλι η ΑΕΚ έμεινε… στην απέξω! Αφού η πίεση λοιπόν στην κυβέρνηση έπιασε τόπο, άλλαξε ο κανονισμός. Τα περιβόητα «ούρα του Τσίγκοφ» δεν κόστισαν στη μεγάλη ΑΕΛ. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα λοιπόν; Είτε εφαρμοστεί ο νόμος, είτε δεν εφαρμοστεί, το πρωτάθλημα στο τέλος θα το χάσει η ΑΕΚ!
Να χάνει το πρωτάθλημα εντός έδρας από τον Ιωνικό
Πρωτοπόρος τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη. Σε γεμάτο σχεδόν ΟΑΚΑ. Με αντίπαλο μικρομεσαίο. Μια φυσιολογική εξέλιξη είναι ένα άνετο 4-1, χωρίς κανένα άγχος και με πάρτι στην εξέδρα. Μια… ΑΕΚ εξέλιξη είναι δεκάδες ευκαιρίες. Ένα γλίστρημα του Μόρα. Ένα γκολ του κανείς-δεν-ξέρει-αν-έβαλε-άλλο-στην καριέρα-του Νατσούρα. Και άφθονα εγκεφαλικά σε κερκίδες και τηλεοράσεις…
Να χάνει πρόκριση σε ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης με ευκαιρία σε κενή εστία και γκολ στο 93’
Ακόμα και σήμερα -24 χρόνια μετά- δεν υπάρχει ΑΕΚτζής που να το σκέφτεται και να μην τον πιάνει πονοκέφαλος. Να μη νιώθει την ίδια ανάγκη να σπάσει κάτι -όπως βεβαιότατα έκανε στη ρεβάνς με τη Λοκομοτίβ. Είτε στο γκολ που έχασε ο Ντέμης σε κενή εστία, είτε σε αυτό του καταραμένου Τσουγκαΐνοφ στο 93’, που πήρε από το στόμα την μπουκιά των ημιτελικών του Κυπελλούχων!
Να αποκλείεται αήττητη από ομίλους του Champions League
Αν μετά την κλήρωση με Ρεάλ-Ρόμα έλεγε κανείς ότι η ΑΕΚ δεν θα σταύρωνε πόντο, δεν θα ήταν τρομερά απαισιόδοξος. Αν έλεγε ότι η ΑΕΚ θα τις έπαιζε στα ίσια, θα τον έλεγαν μη ρεαλιστή. Αν έλεγε ότι η ΑΕΚ θα έφευγε ατσαλάκωτη από ΟΛΑ τα ματς μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα θα έφευγε και… αήττητη από το Champions League, θα του έφερναν το άσπρο πουκάμισο που κουμπώνει από πίσω.
Να χάνει παιχνίδι όπου έχει πέντε δοκάρια
Άτυχες στη διάρκεια ενός ματς έχουν σταθεί όλες οι ομάδες. Να μη θέλει να μπει η μπάλα δεν είναι κάτι που συναντάται πολύ σπάνια. Να μη θέλει όμως να μπει και να σταματάει συνολικά πέντε φορές σε δοκάρι (εκ των οποίων οι τρεις στην ίδια φάση) είναι κάτι που θα μπορούσε να συναντηθεί μόνο σε παιχνίδι της ΑΕΚ, που φυσικά… το έχασε κι από πάνω!
Από την άλλη όμως, ο ΑΕΚτζής έχει και δεκάδες λόγους να καμαρώνει. Να είναι περήφανος για την ομάδα του. Να τη θεωρεί μακράν την πιο ερωτεύσιμη.
Γιατί έχει δει την ομάδα του:
Να φέρνει την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα στην Ελλάδα
Απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους. Με Έλληνες παίκτες και μοναδικό… ξένο τον Γιώργο Αμερικάνο. Σ’ ένα στάδιο που έκανε παγκόσμιο ρεκόρ προσέλευσης και σε μια εποχή συνολικά δύσκολη για τη χώρα. Η ιστορία του πως η μπασκετική ΑΕΚ κατάφερε να φέρει τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο σε ομαδικό σπορ είναι πραγματικά βγαλμένη από… ταινία!
Να φτάνει στους «4» ευρωπαϊκής διοργάνωσης
Η φράση «έκανε την Ευρώπη να παραμιλάει» συνήθως έχει λίγη σάλτσα όταν χρησιμοποιείται για ελληνικές ομάδες. Ε, για την ΑΕΚ του 1976… και λίγα λέει! Γιατί δεν είναι μόνο ότι έφτασε ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA. Είναι ότι η ομαδάρα του Φάντρονκ το έκανε με «θύματα» ομάδες όπως οι Ντιναμό Μόσχας, Ντέρμπι Κάουντι, Ερυθρό Αστέρα και ΚΠΡ!
Να σπάει τα «πέτρινα χρόνια» με το γκολ του Καραγκιοζόπουλου
Αν υπήρχε σχετικός… μετρητής, θα μπορούσε ίσως ν’ αποδείξει ότι είναι το γκολ που έχουν πανηγυρίσει περισσότερο από κάθε άλλο οι ΑΕΚτζήδες: Λόγω των δύσκολων χρόνων που είχαν προηγηθεί. Της υπεροψίας του αντιπάλου με τούρτες που έγραφαν «4-0». Και της συντριπτικής υπεροχής του στο ματς-τελικό, που έκανε ακόμα πιο… γλυκό το θρυλικό γκολ του Καραγκιοζόπουλου.
Να παρουσιάζει τη θεαματικότερη ομάδα που είδαν τα ελληνικά γήπεδα
Τι κι αν δεν πήρε το πρωτάθλημα; Τι κι αν ανταμείφθηκε τελικά μόνο μ’ ένα Κύπελλο (έχοντας επηρεαστεί ενδιάμεσα από την υπόθεση Μπάγεβιτς); Η φαντεζί ΑΕΚ της σεζόν 1995-96 που χειροκροτούταν ακόμα και σε αντίπαλα γήπεδα, παραμένει αξέχαστη. Και κατά κοινή ομολογία όσων την πρόλαβαν, η ομάδα που έχει… χορτάσει περισσότερο από κάθε άλλη το μάτι.
Να ταξιδεύει στον πόλεμο για να στείλει μήνυμα ειρήνης
Δεν μπορεί να μπει σε τροπαιοθήκη, μα είναι από τους σημαντικότερους «τίτλους» της. Μια πρωτοβουλία που θα είναι πάντοτε λόγος υπερηφάνειας. Γιατί η παράτολμη απόφαση να ταξιδέψει στο εμπόλεμο Βελιγράδι το 1999 (ώστε να εκφράσει τη συμπαράστασή της στους Σέρβους) θα είναι διαχρονική απόδειξη των ιδανικών που θέλει να πρεσβεύει ως σύλλογος η ΑΕΚ.
Να έχει επιθετικό που βάζει γκολ με το χέρι και το λέει ο ίδιος στον ρέφερι
Σε άλλη ομάδα μπορεί να προκαλούσε αντιδράσεις. Κάποιοι συνάδελφοί του (που θα έκλεβαν και το παιδί τους στο τάβλι για να κερδίσουν) μπορεί να τον έλεγαν «κορόιδο». Στην ΑΕΚ όμως ένας από τους λόγους που αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο ο Ντέμης Νικολαΐδης ήταν το ιστορικό fair play στον τελικό με τον Ιωνικό, όταν αποκάλυψε ο ίδιος στον διαιτητή ότι σκόραρε με το χέρι.
Να μένει όρθια σε δυο ματσάρες με τους «galacticos»
Ζιντάν, Ρονάλντο, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος, Γκούτι, Κασίγιας, Ελγκέρα. Και μόνο που διαβάζεις τα ονόματά τους (και πριν καν τα πεις όλα) συλλαμβάνεις το μέγεθος αυτού που είχε πετύχει εναντίον των πραγματικών «galacticos» η ΑΕΚ: Να τους αναγκάσει σε ισοπαλίες εντός κι εκτός έδρας, με μπαλάρα στη Φιλαδέλφεια και ανατροπή στο «Μπερναμπέου»!
Να φτιάχνει το ωραιότερο γήπεδο στην Ελλάδα
Κάποτε έμοιαζε με όνειρο (και μάλιστα άπιαστο). Έγινε πόθος και απωθημένο ενός κόσμου που ταλαιπωρήθηκε πολύ. Τώρα όμως η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον αρχίσει. Η δεύτερη προσφυγιά που περνάει η ΑΕΚ είναι θέμα μηνών πια να τελειώσει. Και η πλημμύρα συναισθημάτων που θα κατακλύσει τη Νέα Φιλαδέλφεια τη μέρα των εγκαινίων είναι πιο κοντά από ποτέ…
