«Θα ερχόμουν και δωρεάν στην ΑΕΚ»

Ως πραγματικός ηγέτης της ΑΕΚ μίλησε ο Ποπς Μενσά Μπονσού.

Σε μια χειμαρρώδη συνέντευξή του στο «slamnroll.com», ο Άγγλος περιέγραψε την «Ένωση» ως μια μεγάλη ευκαιρία για την καριέρα του.

Αφού τόνισε λοιπόν ότι θα ερχόταν και δωρεάν σ’ εκείνη και μίλησε για την τρέλα των οπαδών της, σημείωσε ότι… έχασε τον ύπνο του μετά την ήττα απ’ τον Ολυμπιακό (για τον τρόπο με τον οποίο προήλθε).

Στο ίδιο πλαίσιο, δε, αποθέωσε τον Βασίλη Σπανούλη, ενώ μίλησε με κολακευτικά λόγια, ανάμεσα σ’ άλλα, και για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.


Αναλυτικά η συνέντευξη του Μπονσού

-Ας ξεκινήσουμε με την ΑΕΚ. Ποιος ήταν ο παράγοντας "Χ" που σε έκανε να την επιλέξεις;

«Ευκαιρία! Οι ιδιοκτήτες, ο προπονητής και ο αντιπρόσωπος της ομάδας μου είπαν πως θα παίζω πολύ και πως θα κληθώ να ηγηθώ της ομάδας και αυτά είναι ό,τι μπορεί να ζητήσει ένας παίκτης. Πριν παίξω για τη Γαλατασαράι την προηγούμενη σεζόν, είχε προηγηθεί μια δυσκολία που με κράτησε πίσω και αισθανόμουν πως έχω πολλά να αποδείξω στον εαυτό μου. Αισθάνθηκα το ίδιο όταν ήρθε το συμβόλαιο από τον Ολυμπιακό, αλλά τελικά δεν συνεργαστήκαμε. Η ΑΕΚ μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι ένα βασικό στέλεχος και αισθάνθηκα πως είναι αυτό που χρειαζόμουν. Θα ερχόμουν και δωρεάν, μόνο και μόνο για να έχω αυτή την ευκαιρία.

Ο προπονητής μου είπε πως δεν περιμένει από εμένα να σκοράρω κατ' ανάγκη 20 πόντους κάθε παιχνίδι, ή να παίρνω 10 ριμπάουντ, αλλά να ηγούμαι. Για μένα, το θέμα στην καριέρα μου ήταν το ότι όλοι αναρωτιόντουσαν αν είμαι υγιής και ικανός για να παίξω. Με το να γνωρίζω πως θα παίζω για αρκετή ώρα, σκοπός είναι να αποδείξω στην ομάδα μου, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη πως είμαι όσο υγιής όσο όταν ξεκίνησα να παίζω. Είμαι ευγνώμων στον οργανισμό της ΑΕΚ που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία να δείξω στον κόσμο πως στα 31 μου είμαι όσο καλός ήμουν στα 24-26 μου».

-Αρκετοί οπαδοί της ΑΕΚ σε θεωρούν σαν τον ηγέτη της ομάδας.

«Σε κάθε κατάσταση που έχω βρεθεί, έχω προσπαθήσει να είμαι ο ηγέτης με κάθε τρόπο και μορφή. Στην προκειμένη κατάσταση αισθάνομαι πως μπορώ να είμαι ο ηγέτης με παραπάνω από έναν τρόπο. Είμαι ένας ηγέτης όταν έρχεται η ώρα να μιλήσω, ηγούμαι με το να είμαι παράδειγμα για τους υπόλοιπους, προσπαθώ να ηγηθώ απλά με το να εργάζομαι σκληρά. Όταν έρχομαι στην προπόνηση, ανεξάρτητα από τι μέρα είναι, θα δείξω στους συμπαίκτες μου και στους προπονητές πως θα παίξω όσο δυνατότερα μπορώ.

Όσον αφορά στα παιχνίδια, προσπαθώ να κάνω σίγουρο πως μπορώ να ηγηθώ αυτής της ομάδας μέσω της εμπειρίας μου και της ηθικής στη δουλειά μου, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές και καταστάσεις μέσα στο παιχνίδι. Να προσπαθώ να δείξω στους συμπαίκτες μου τι χρειάζεται να γίνει μέσα στο γήπεδο. Το να ηγείσαι είναι μεγάλη ευθύνη και αυτή είναι η ευκαιρία για την οποία μίλαγα πριν».

-Μετά από επτά παιχνίδια στο ελληνικό πρωτάθλημα, ποια είναι η άποψη σου για τη λίγκα; Και, από τη στιγμή που είσαι βετεράνος στα ευρωπαϊκά γήπεδα, πως θα την συνέκρινες με τα άλλα πρωταθλήματα στα οποία έχεις αγωνιστεί;

«Από μια εξωτερική σκοπιά, όλοι βλέπουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Αλλά πάντα ήξερα πως υπάρχουν τουλάχιστον 5, ίσως 6 άλλες καλές ομάδες. Με το να παίξω εδώ το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το παιχνίδι απέναντι στον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ δύσκολο. Ο Άρης είναι μια δύσκολη ομάδα. Το Ρέθυμνο, επίσης. Καλές ομάδες, σκληρές».

Και όχι μεγάλες, αλλά πολύ ζωηρές και σκληρές έδρες.

«Ναι! Παίξαμε με τον Πανιώνιο που έχει μικρό γήπεδο αλλά ήταν γεμάτο με απίθανούς, "τρελούς" οπαδούς. Ήταν μια υπέροχη ατμόσφαιρα για να παίξεις. Σε κάθε γήπεδο μπορεί να αντιμετωπίσεις μια δύσκολη ομάδα. Όταν, λοιπόν, έχεις δυο ομάδες Ευρωλίγκας, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, και 6-7 αρκετά καλές ομάδες, είναι μια χαρά. Τρέφω αρκετό σεβασμό για τη λίγκα. Προφανώς ο περισσότερος κόσμος μιλάει για τις δυο γνωστές μεγάλες ομάδες μόνο, αλλά το να παίζω εδώ με έκανε να σέβομαι πολύ το πρωτάθλημα».

-Στην Τουρκία πήρες μια καλή ιδέα από έντονες κερκίδες. Πιστεύεις πως παίζεις καλύτερα μπροστά σε τέτοιο κόσμο, ειδικά αν λάβουμε υπόψη πως είσαι στην ΑΕΚ που έχει μια ομάδα με πολλούς και φωνακλάδες οπαδούς;

«Δεν θα έλεγα πως παίζω καλύτερα, αλλά θα έλεγα πως είναι πιο εύκολα. Σαν επαγγελματίας αθλητής όταν έρχεσαι σε ένα άδειο γήπεδο, πρέπει να παίξεις ενάντια στον αντίπαλο, όπως και να έχει η κατάσταση. Αλλά αν υπάρχουν χιλιάδες οπαδοί που ουρλιάζουν, είτε είναι υπέρ σου είτε όχι, τότε παίρνεις έξτρα ενέργεια. Όταν παίξαμε απέναντι στον Παναθηναϊκό, 15 χιλιάδες άτομα ήταν στο γήπεδο και κάνανε καλή φασαρία, κάτι που έκανε ευκολότερο το παιχνίδι μου.

Ξέρεις, έχει πλάκα. Όλοι ξέρουν πως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν φανατικούς οπαδούς, αλλά χωρίς να ξέρω τίποτα για την ΑΕΚ, ανακάλυψα πως οι οπαδοί της ΑΕΚ είναι εξίσου… τρελοί! Είδα ένα βίντεο από έναν παλιότερο αγώνα της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό και ένας τύπος είχε ανέβει πάνω στο καλάθι, στο χρονόμετρο των 24ων και ούρλιαζε! Για μένα ήταν απίθανο όταν κατάλαβα πως έρχομαι σε μια τέτοια ομάδα, γνωρίζοντας πόσο συναρπαστικό θα είναι για εμένα αλλά και αυτούς τους οπαδούς! Ο κόσμος μου δίνει ενέργεια και με βοηθάει να παίξω λίγο καλύτερα. Ελπίζω να νιώθουν την ενέργεια που φιλτράρεται μέσω των παικτών».

-Μίλησες για τον Ολυμπιακό, απέναντι στον οποίο η ΑΕΚ έκανε ίσως το καλύτερο παιχνίδι της μέχρι στιγμής στη σεζόν με μια εκπληκτική εμφάνιση από μέρους σου.

«Προσωπικά, νομίζω πως έπρεπε να παίξω καλύτερα. Τα 7 ριμπάουντ που πήρα σε 30 λεπτά θεωρώ πως είναι χαμηλός αριθμός. Έπρεπε να είχα τουλάχιστον 10 εφόσον έπαιξα τόσο πολύ. Αυτό πιστεύω, όντως ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Προφανώς απέναντι στον Ολυμπιακό ήμουν ίσως υπερβολικά ενθουσιασμένος πριν το παιχνίδι και έπρεπε να ηρεμήσω λίγο. Να αφήσω το παιχνίδι να έρθει σε εμένα.

Απέναντι στον Παναθηναϊκό είχα πρόβλημα με τα φάουλ από νωρίς και μερικοί μπορεί να θεώρησαν πως η γενικότερη εμφάνισή μου ήταν σχεδόν αξιοπρεπής. Αλλά εγώ ήμουν απογοητευμένος γιατί δεν μπόρεσα να παίξω το δεύτερο δεκάλεπτο για την ομάδα. Στο ημίχρονο ήμασταν μπροστά με 1 πόντο και αισθάνθηκα πως άμα έπαιζα πριν, ίσως θα είχαμε μεγαλύτερη διαφορά και θα επιδρούσα περισσότερο στο παιχνίδι. Για αυτό ήμουν απογοητευμένος».

-Το παιχνίδι σου απέναντι στον Ολυμπιακό ήταν διαφορετικό, όμως.

«Ήταν. Προφανώς με όλες τις ειδικές συνθήκες πίσω από το παιχνίδι, έπρεπε να σιγουρευτώ να είμαι συγκεντρωμένος, και να μπορέσω να παίξω αρκετά, έτσι ώστε να μην πλήξω την ομάδα μου όντας εκτός παιχνιδιού. Έτσι άφησα το παιχνίδι να "έρθει" σε εμένα, ηρέμησα και έψαχνα τις καλύτερες δυνατές επιλογές μέσα στο ματς. Έτσι κατάφερα να είμαι πολύ ανταγωνιστικός. Σαν παίκτης, σαν άνθρωπος, δεν με φόβισε ποτέ κάποιος αντίπαλος.

Έχω παίξει στο NBA, απέναντι στους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, έχω παίξει στην Ευρωλίγκα, έχω παίξει απέναντι στην Εθνική ομάδα των ΗΠΑ, αλλά ποτέ δεν φοβήθηκα. Αυτές είναι ευκαιρίες για τις οποίες ζεις! Έτσι ήταν και το παιχνίδι απέναντι στον Ολυμπιακό, ένα ματς για το οποίο κάθε παίκτης ζει για να αγωνιστεί σε αυτό. Και το άφησα να κυλήσει σε εμένα. Ξέρεις, παίζω με ένα ανάλογο "τσιπ" στον ώμο μου από όταν ξεκίνησα το μπάσκετ. Στο τέλος… χάσαμε και αυτό ήταν απογοητευτικό. Μπορούσα να έχω 15 ή 2 πόντους, αρκεί να κερδίζαμε. Τότε θα ήμουν ευχαριστημένος.

-Φτάσατε πολύ κοντά στη νίκη.

«Ναι, αλλά δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που πιστεύει στις "ηθικές νίκες". Σίγουρα πιστεύω πως υπήρχαν πράγματα τα οποία θα μπορούσα να κάνω καλύτερα στα τελευταία τρία λεπτά, αλλά άφησα την κούραση να με παρασύρει. Ξέρεις… έχασα τον ύπνο μου για όσα έγιναν τότε. Πρέπει να καταλάβεις πως με 3 λεπτά να απομένουν, δεν έχει να κάνει με το ποια είναι η καλύτερη ομάδα, αλλά με αυτό (σ.σ. δείχνει την καρδιά του). Έχει να κάνει με το ποιος το θέλει περισσότερο.

Προφανώς, άμα στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου ή στο ημίχρονο είσαι κοντά στο σκορ, μετράει ποια είναι η καλύτερη ομάδα. Αλλά με 3 λεπτά στο ρολόι, πρέπει να επιβάλεις τη θέλησή σου. Για 37 λεπτά ήταν μια μάχη, ένας πόλεμος και ήμασταν ισόπαλοι. Στα 37 λεπτά ήταν 0-0. Όλα έχουν να κάνουν με το ποιος το θέλει περισσότερο. Ο Σπανούλης έκανε τη μεγάλη διαφορά. Ξέρεις, το να είναι ο μεγάλος παίκτης που είναι, και η ικανότητα του να οδηγήσει την ομάδα στη νίκη… αισθάνθηκα πως όλο αυτό είναι δύσκολο για μένα.

-Γιατί τόσο πολύ;

«Γιατί με 3 λεπτά να μένουν είναι ένας… "έλεγχος στα κότσια που έχεις" (σ.σ. είπε "Gut Check"). Αφορά το τι έχεις μέσα σου. Ναι, όλοι είναι κουρασμένοι εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτός ο παίκτης, ο Σπανούλης, έπαιξε πολύ ώρα και βρήκε τον τρόπο να κερδίσει. Μπορείς να είσαι κουρασμένος μετά, να κοιμηθείς μετά. Για μένα ήταν δύσκολο, έβλεπα το παιχνίδι ξανά εκείνο το βράδυ και ήμουν πολύ απογοητευμένος με τον εαυτό μου και με το πως παίξαμε σαν ομάδα στα τελευταία 3 λεπτά. Απέναντι στον ΠΑΟΚ κάναμε το ίδιο πράγμα. Παίξαμε πολύ καλά για 38μισι λεπτά και σε 90 δευτερόλεπτα χάσαμε ό,τι κάναμε πριν. Στο τέλος, η ΑΕΚ έχασε και στα δυο παιχνίδια, και όλοι βλέπουν αυτό, όχι πόσο καλοί ήμασταν πριν.

Ο προπονητής μου στο κολλέγιο συνήθιζε να με ρωτάει: Στο πανεπιστήμιο σε ρωτάνε αν αποφοίτησες ή αν δεν αποφοίτησες;". Δεν θα σε ρωτήσουν τι συνέβη εκεί. Είναι "ναι" ή "όχι". Σε ένα δικαστήριο υπάρχει το "ένοχος" και το "αθώος". Καμία μέση λύση. Κάπως έτσι ήταν για μένα απέναντι στον Ολυμπιακό. Έχασα ελεύθερες βολές, 6 νομίζω, η ομάδα έχασε περίπου 15-16. Ήταν δύσκολο για μένα σαν παίκτη ο οποίος θέτει υψηλές προσδοκίες από τον εαυτό του και υψηλά στάνταρντ. Πρέπει να κοιτάς αυτά τα πράγματα. Αλλά όταν χάνεις, δεν πρέπει να χάνεις το μάθημα. Είμαι σίγουρος πως θα συναντήσουμε ξανά τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Έχω το βίντεο και από τα δυο παιχνίδια και τα βλέπω ξανά και ξανά. Πόσο σπουδαίο θα ήταν να κερδίζαμε απέναντι στον Ολυμπιακό»;

-Και σε ένα γήπεδο στο οποίο ακόμα και η ΤΣΣΚΑ έχασε.

«Για αυτό είμαι απογοητευμένος. Ο Ολυμπιακός είναι μάλλον μέσα στις τρεις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός σίγουρα μέσα στο τοπ 10, ίσως ψηλότερα, και παίξαμε απέναντι και στους δυο σε διάστημα τριών ημερών. Και φτάσαμε τόσο κοντά! Και αισθάνομαι πως αυτά που εγώ έκανα ήταν οι λόγοι που χάσαμε. Κάποιοι θα ήταν ικανοποιημένοι. Θα έλεγαν "α, φτάσαμε τόσο κοντά". Όχι εγώ. Άμα θέλεις να είσαι σπουδαίος, πρέπει να δεις αυτά που κάνουν κάποιον σπουδαίο.

Ανέφερα τον Σπανούλη πριν. Υπάρχει λόγος για τον οποίο ο Σπανούλης έχει βγει MVP σε τόσα Final Four. Κάτι τον ώθησε στο να επιστρέφει σε αυτή την κατάσταση και τον έκανε να ξέρει πως "δεν θα χάσω". Ήμουν στην Κωνσταντινούπολη στον τελικό του 2012 και όταν η ΤΣΣΚΑ πέρασε μπροστά με 19 πόντους, βγήκα έξω από τον αγωνιστικό χώρο για να μιλήσω με κάποιον. Εκείνη την στιγμή ήταν το "Gut Check" που είπα πριν. Αυτό δημιουργεί πρωταθλητές. Φτιάχνει τις καριέρες και τις ζωές των ανθρώπων. Ζω για τέτοια πράγματα. Σαν μπασκετμπολίστας, έχω πει στον εαυτό μου πως αν δεν επιστρέψω στο NBA, θα τα καταφέρω στην Ευρώπη. Είναι ok το να μην επιστρέψω στο NBA αλλά θέλω να είμαι ο καλύτερος παίκτης εκεί που βρίσκομαι τώρα. Έχω ξεφύγει λίγο από το θέμα, ε»;

-Όχι ιδιαίτερα, αφού όσα λες έχουν σχέση μεταξύ τους, λίγο-πολύ.

«Αν με δεις στο γήπεδο και δεν με ξέρεις σαν άνθρωπο, ίσως θα υποθέσεις πως είμαι λιγάκι τρελός! Είμαι συναισθηματικός παίκτης μέχρι ενός σημείο και προφανώς δεν είμαι έτσι εκτός γηπέδου, αλλά τα πράγματα που μου κάνουν "κλικ" και με ωθούν, τα μικρά πράγματα, είναι τα ίδια. Για να επιστρέψω στα τρία τελευταία λεπτά απέναντι στον Ολυμπιακό, ανέφερα τον Σπανούλη γιατί για αυτόν ήταν εύκολο. Εγώ έλεγα στον εαυτό μου "Πάμε Ποπς, πάμε Ποπς μπορούμε να τα καταφέρουμε" και κουράστηκα. Αισθάνθηκα πως απογοήτευσα τους πάντες. Ο κόσμος μου λέει "έκανες εκείνο και το άλλο στο ματς". Δεν έχει σημασία. Χάσαμε. Θα αισθανόμουν καλύτερα αν χάναμε με 30 πόντους. Η ήττα παραμένει ήττα. Πίστεψέ με, άμα φτάσουμε ξανά σε μια παρόμοια κατάσταση θα είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία».

-Προφανώς η ΑΕΚ είναι μια ομάδα με μεγάλη ιστορία, για την οποία ήδη έχεις μάθει αρκετά. Πως αισθάνεσαι όντας μέλος της προσπάθειας που κάνει ένας τέτοιος σύλλογος με στόχο να επιστρέψει στις κορυφαίες ελληνικές ομάδες και να παίξει και σε μια ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση;

«Καταρχήν δεν είμαι κάποιος που θα πει πράγματα για "πεπρωμένο" και "επειδή έτσι απλά συνέβη". Σίγουρα κάποια πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος και είμαι σίγουρος πως ο Θεός μας βάζει σε καταστάσεις για διαφορετικούς λόγους. Η φάση με την ΑΕΚ έχει ως εξής: Ο Τζέι Αρ Χόλντεν είναι μέντοράς μου. Έπαιξα μαζί του στην ΤΣΣΚΑ και μου είχε πει στην ιστορία του όταν ήμουν 25 χρονών. Μου είπε το πως ήρθε να παίξει στην ΑΕΚ. Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός πως ήταν ο παίκτης της μόνης ομάδας που "έσπασε" το δίπολο Ολυμπιακός/Παναθηναϊκός και κέρδισε πρωτάθλημα.

Αυτά που είπα πριν για τον Σπανούλη ισχύουν και για τον Χόλντεν. Έχει την ίδια νοοτροπία νικητή. Άμα κάτσεις 10 λεπτά μαζί τους σίγουρα θα κερδίσεις κάτι. Και ήμουν μαζί με τον Χόλντεν συνέχεια. Και αυτό με έμαθε να είμαι ταπεινός σαν παίκτης. Μου έμαθε να βάζω τα πράγματα μια καλύτερη αντίληψη των πραγμάτων. Γιατί να μην κερδίζεις σε κάθε δυνατή κατάσταση, για παράδειγμα; Όταν, λοιπόν, έμαθα πως έχω την ευκαιρία να παίξω στην ΑΕΚ, γνωρίζοντας πως ο Χόλντεν έχει περάσει από εδώ αλλά και πως ο συμπαίκτης μου στην Εθνική Αγγλίας, Άντι Μπετς έχει περάσει από εδώ. Τελικά όλο αυτό κάποιοι θα το ονόμαζαν "πεπρωμένο". Α, και με τον προπονητή που προπονούσε εκείνη την ομάδα»!

-Πώς είναι η σχέση σου με τον κόουτς Σάκοτα;

«Είχα παίξει σαν αντίπαλος απέναντι του αρκετές φορές, αλλά δεν ήξερα τι να περιμένω όταν ήρθα εδώ. Ένα πράγμα που μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά για αυτόν είναι το εξής: Είναι ένας προπονητής κάθε τι που λέει, το πιστεύω απόλυτα. Όταν μου λέει πως κάνω κάτι λάθος, τότε σίγουρα κάνω κάτι λάθος. Είναι ένας προπονητής που μπορείς να εμπιστευθείς 100%. Στην πρώτη μου εβδομάδα στην ΑΕΚ του είπα το εξής "Σίγουρα θεωρώ τον εαυτό μου ηγέτη, αλλά αν κάνω ένα λάθος που μπορεί να κάνει ένας νεαρός παίκτης της ομάδας, τότε σε παρακαλώ πες μου το!".

Όταν έπαιζα στους Σαν Αντόνιο Σπερς, σε ένα παιχνίδι ο Γκρεγκ Πόποβιτς με έβγαλε έξω σε μια φάση γιατί έχασα μια άμυνα. Είπα στον εαυτό μου πως αποκλείεται να παίξω ξανά. Ο Τιμ Ντάνκαν έκανε το ίδιο λάθος στο επόμενο δωδεκάλεπτο και τον έβγαλε έξω φωνάζοντάς του με τον ίδιο τρόπο. Όταν είδα την αντίδρασή του, είπα στον εαυτό μου "Αν ο καλύτερος πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών αντιδρά έτσι, τότε τι πρέπει να κάνω εγώ;". Αν είμαι ο αρχηγός, τότε πρέπει να σέβομαι. Είπα στον κόουτς να δούμε ξανά το παιχνίδι απέναντι στον Ολυμπιακό, μου είπε τα λάθη μου και ήξερα πως έχει 101% δίκιο».

-Μακάρι να μη σου κάναμε αυτή την ερώτηση, αλλά θέλουμε τη γνώμη σου. Λόγω κάποιων συμβάντων χουλιγκανισμού στο ποδοσφαιρικό ματς του Παναθηναϊκού απέναντι στον Ολυμπιακό, το πρωτάθλημα πήρε αναβολή μιας αγωνιστικής. Υπήρχαν σκέψεις να συμβεί το ίδιο και στο πρωτάθλημα μπάσκετ, το ξέρεις;

«Σοβαρά τώρα; Ήξερα πάντα σαν εξωτερικός παρατηρητής πως η Ελλάδα είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη στα οποία δεν αφήνουν οπαδούς της αντίπαλης ομάδας στα παιχνίδια».

-Ίσως το μόνο μέρος.

«Ναι, εξαιτίας της κατάστασης μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Αλλά αυτό… απλά παραείναι. Ο Ραμούνας Σισκάουσκας μου είχε πει πως όταν έπαιζε εδώ, καμιά φορά δεν μπορούσε να σκεφτεί τι συνέβαινε στο παρκέ γιατί ήταν σχεδόν παρανοϊκός με τα συμβάντα στις εξέδρες. Ακόμα και στην Τουρκία, δεν είδα κάτι ανάλογο με το να μην έρχονται οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας στο γήπεδο. Αναρωτιέμαι πότε η κατάσταση γίνεται τόσο άσχημη».

-Μάλλον, όταν το εκάστοτε άθλημα σταματάει να είναι απλώς άθλημα και μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Κάτι σαν θρησκεία, ίσως.

«Έχει πλάκα που το λες αυτό. Όταν έπαιζα στη Γαλατασαράι, ένας τύπος μου είπε "Πρώτα η Γαλατασαράι, μετά ο Θεός, μετά η οικογένεια". Έτσι το έβλεπε. Όταν ήμουν στη Μπεσίκτας και παίζαμε στον τελικό απέναντι στην Εφές Πίλσεν, βρισκόντουσαν περίπου 20 χιλιάδες άτομα στο γήπεδο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω γιατί το γήπεδο χωράει μάξιμουμ 18 χιλιάδες άτομα. Κάποιος μου είπε πως αρκετοί αγόρασαν εισιτήριο για το παιχνίδι πριν ακόμα πληρώσουν το νοίκι τους. Για αυτό αντιλαμβάνομαι το επίπεδο του πάθους που μερικοί οπαδοί φέρνουν στο γήπεδο. Και καταλαβαίνω εύκολα πως αυτό συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο.

Πήγα σε κάποια παιχνίδια και υπήρχαν καταστάσεις που δεν ήξερα αν θα βγω από το γήπεδο ζωντανός. Ήταν τρέλα! Αλλά το χειρότερο πράγμα ήταν αυτό που συνέβη αυτή τη σεζόν, όταν ένας οπαδός του Ερυθρού Αστέρα δολοφονήθηκε. Αυτά είναι που αφαιρούν όλη την αγάπη από το παιχνίδι. Όπως είπα πριν, καταλαβαίνω το πάθος για την ομάδα, αλλά μόνο πριν το σημείο που κάποιοι παθαίνουν κάτι άσχημο ή χάνουν τη ζωή τους. Είναι φριχτό. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από τη ζωή. Πρέπει να ξέρεις να αντιλαμβάνεσαι τα σημαντικά πράγματα. Αν χάσεις ένα παιχνίδι, έστω και αν αυτό είναι τελικός Ευρωλίγκας, είναι ένα παιχνίδι. Κάποιοι άνθρωποι είναι πάντα σε χειρότερη κατάσταση και για αυτό πρέπει να εκτιμάς το που βρίσκεσαι στη ζωή σου.

-Στην καριέρα σου είχες κάποιους τραυματισμούς και δυσκολίες που σε εμπόδισαν από το να υπογράψεις συμβόλαια με μεγάλες ομάδες, τόσο στο ΝΒΑ όσο και στην Ευρώπη. Σκέφτηκες ποτέ "Γ…α το, έως εδώ ήταν";

«Ναι. Σίγουρα το σκέφτηκα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Μετά από αυτό που μου συνέβη εκεί, είπα στην αρραβωνιαστικιά μου και στον αδερφό μου πως σταματάω το μπάσκετ. Πως είχα πάθει αρκετά. Αισθανόμουν χάλια. Μερικοί αθλητές έχουν σαν σκοπό της ζωής τους να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και εγώ έπαιζα στο τουρνουά σε ένα μέρος σχεδόν 10 λεπτά από εκεί που μεγάλωσα. Το να τραυματιστώ εκεί, παραήταν δύσκολο για να το χωρέσει ο νους μου. Αμφισβήτησα την πίστη μου. Αμφισβήτησα το τι κάνω γενικά. Για περίπου μια εβδομάδα με 10 μέρες δεν ενδιαφερόμουν καθόλου για το μπάσκετ. Είχα σπουδαία συμβόλαια στο τραπέζι, αλλά απλά δεν ήθελα να παίξω».

-Τι σου έδωσε τη δύναμη για να συνεχίσεις;

«Μια μέρα σκέφτηκα πως να τα παρατήσω παραείναι εύκολο. Ευκολότερο από το να συνεχίσω. Και δεν θα τα παρατούσα τόσο εύκολα. Ναι θα ήταν δύσκολο να επανέλθω, αλλά οι αντιξοότητες δεν "χτίζουν" τον χαρακτήρα σου. Αποκαλύπτουν ποιος είναι. Ξέρεις, οι σκληρές καταστάσεις δεν διαρκούν, αλλά οι σκληροί άνθρωποι παραμένουν. Οπότε, ό,τι και να συμβεί, αν έχω την ικανότητα να επανέλθω στο 100%, τότε δεν έχω χρόνο για αυτολύπηση. Έχω μάθει εδώ και καιρό πως κανείς δεν θα στεναχωρηθεί για μένα. Συνεπώς, απλά ξεκίνησα πάλι το ταξίδι μου.

Έκτοτε, κάθε φορά, δούλευα ακόμα πιο σκληρά και επανερχόμουν ακόμα πιο δυνατός. Γενικά έχω μάθει να παλεύω. Χτύπησα τον ώμο μου το 2011 και μετά είχα μια από τις καλύτερες χρονιές μου με την Μπεσίκτας. Είχα μια δυσκολία με τη Μακάμπι αλλά επανήλθα και έπαιξα ξανά στο υψηλό επίπεδο. Απέτυχα στις εξετάσεις στον Ολυμπιακό, αλλά εδώ είμαι πάλι! Αν αποφάσιζα να τα παρατήσω δεν θα κάναμε αυτή τη συζήτηση (γέλια). Όλα αυτά είναι πράγματα που με καθορίζουν. Γενικά αφήνω τους αριθμούς να μιλήσουν. Και μπορεί να είπατε πως παίζω φανταστικά, αλλά μπορώ να παίξω καλύτερα».

-20 πόντοι ανά παιχνίδι δεν είναι λίγοι, ξέρεις.

«Εσείς το λέτε αυτό, αλλά σε κάθε παιχνίδι που παίζω, σκέφτομαι τι δεν έκανα και τι θα μπορούσα να έχω πράξει καλύτερα. Πάντα υπάρχει μια ελεύθερη βολή που δεν έβαλα, ένα ριμπάουντ που δεν μάζεψα. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε "τέλειο παιχνίδι", αλλά μπορεί να δουλέψεις αρκετά για να φτάσεις κοντά σε αυτό. Είμαι ο μεγαλύτερος κριτής του εαυτού μου. Ευτυχώς δεν μιλάω ελληνικά, οπότε δεν μπορώ να ξέρω τι λένε τα Μ.Μ.Ε. όταν έχω ένα άσχημο παιχνίδι».

-Η ανταπόκριση στο παιχνίδι σου είναι κάτι παραπάνω από θετική. Όλοι γουστάρουν τους παίκτες που όχι μόνο είναι ουσιαστικοί αλλά προσφέρουν και θέαμα.

«Χαίρομαι που το μαθαίνω αυτό! Αλλιώς δεν θα ήθελα να ξέρω (γέλια). Όπως είπα, είμαι ο αυστηρότερης κριτής του εαυτό μου και βλέπω τα παιχνίδια ξανά και ξανά, ακόμα και αργά το βράδυ. Η αρραβωνιαστικιά μου κοιμάται και ξυπνάει και με ρωτάει τι κάνω βλέποντας τα παιχνίδια τόσο αργά. Αλλά ξέρω πως ό,τι κάνω, το κάνω για να γίνω καλύτερος. Αν θέλεις να είσαι σπουδαίος, πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα, σαν αυτό. Όταν ήμουν νεότερος, έβλεπα τα βίντεο των αγώνων μου, μόνο και μόνο για να δω τα highlights μου. Τώρα προσέχω στα αρνητικά, έτσι ώστε να μπορέσω να τα διορθώσω. Υπάρχουν πάντα πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις καλύτερα».

-Ας μεταφερθούμε λίγο στη Μεγάλη Βρετανία για να μιλήσουμε για το πως είναι το μπάσκετ εκεί. Γιατί νομίζεις πως το συγκεκριμένο άθλημα είναι ελάχιστα, έως καθόλου, ανεπτυγμένο, σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες στην Ευρώπη;

«Είναι όντως μια μεγάλη χώρα και θα νόμιζες πως υπάρχει μεγαλύτερη έμφαση στο μπάσκετ, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Ακούστε ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Περπατώντας στο Λονδίνο βλέπεις πολλές διαφορετικές κουλτούρες και εθνικότητες, έτσι; Ε, λοιπόν, το μπάσκετ είναι το νούμερο 1 άθλημα στη Μεγάλη Βρετανία, ανάμεσα στις εθνικές μειονότητες. Υπάρχουν τόσα πολλά γήπεδα μπάσκετ αλλά τα περισσότερα είναι άδεια. Το λυπηρό της κατάστασης είναι πως δεν αφιερώνονται κονδύλια για το άθλημα. Όλα κινούνται γύρω από αυτό. Αυτό άλλαξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά επειδή δεν προκριθήκαμε στον επόμενο γύρο, η ομοσπονδία αποφάσισε πως το εγχείρημα απέτυχε. Και απέσυραν όλα τα κονδύλια. Όμως αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε καν σε λίγα χρόνια. Τα θεμέλια μπήκαν, αλλά τα γκρέμισαν. Και όταν δεν δείχνεις σε παίκτες όπως ο Λουόλ Ντενγκ, ή ο Τζόελ Φρίλαντ πως θέλεις να επενδύσεις και να τους ασφαλίσεις, τότε απλά δεν θα έρθουν να παίξουν».

-Πώς ήταν το Φάιναλ Φορ στο Λονδίνο;

«Ήμουν επίσημος πρεσβευτής στο τουρνουά, μιας και όταν μου το πρότειναν, δέχθηκα αμέσως. Προσπαθήσαμε βάλουμε τις ποδοσφαιρικές ομάδες στο "παιχνίδι". Να τις κάνουμε να αναμειχθούν και να ασχοληθούν με τη διοργάνωση. Όπως συμβαίνει στην Ισπανία. Το προτείναμε στην Τότεναμ, την οποία υποστηρίζω. Το ποδόσφαιρο είναι το μεγαλύτερο σπορ στον κόσμο και μακράν το δημοφιλέστερο στην Αγγλία. Αν οι ομάδες δώσουν μια κάποια έμφαση και στο μπάσκετ… γιατί να μην έχουμε ένα αξιοπρεπές πρωτάθλημα;

Αν είχαμε μια τέτοια λίγκα όπου οι παίκτες θα πληρωνόντουσαν αξιοπρεπείς μισθούς και εγώ θα έπαιζα στο Λονδίνο! Γιατί να μην παίζω 10 λεπτά από το σημείο στο οποίο μεγάλωσα; Έχω ζήσει στις ΗΠΑ, αλλά δεν είναι το σπίτι μου. Θα ήθελα να παίξω δίπλα στο σπίτι μου για να έρχονται να με βλέπουν οι γονείς μου! Όταν θα τελειώσω την καριέρα μου σαν μπασκετμπολίστας, θα ασχοληθώ εκτενώς με την βελτίωση του μπάσκετ στη χώρα μου. Είναι κάτι στο οποίο θέλω να επιστήσω την προσοχή μου και να δουλέψω πολύ σε αυτό. Θέλει πολύ προσπάθεια και σίγουρα αρκετό κόσμο αλλά αξίζει!

Αυτός, είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο πληγώθηκα τόσο πολύ με αυτό που συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι μεγάλο. Αν προκρινόμασταν στους νοκ άουτ αγώνες, ο κόσμος ίσως να επανεξέταζε τη σχέση του με το άθλημα. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν είχαν δει ποτέ μπάσκετ και μετά από ένα και μόνο ματς, ερχόντουσαν και μου έλεγαν πως είναι ό,τι πιο συναρπαστικό έχουν παρακολουθήσει».

-Η επιτυχία μιας Εθνικής ομάδας μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Το μπάσκετ στην Ελλάδα άνθισε μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987.

«Άρα καταλαβαίνετε τι λέω. Φανταστείτε αν είχαμε κάτι παραπλήσιο. Είναι δύσκολο, φυσικά. Αλλά προσπαθούμε και το μέλλον θα δείξει».

-Ανέφερες τους συμπαίκτες στου στην Εθνική ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας πριν, οι οποίοι παίζουν και στο ΝΒΑ. Ποια είναι η αγαπημένη σου ομάδα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού;

«Δεν είμαι οπαδός συγκεκριμένης ομάδας αλλά λατρεύω συγκεκριμένους παίκτες! Προφανώς λατρεύω τον Μάικλ Τζόρνταν και ο Κέβιν Γκαρνέτ είναι ένας από τους αγαπημένους μου μπασκετμπολίστες. Τώρα μακριά από το NBA, υποστηρίζω τους φίλους μου. Μου αρέσει ο Τιμ Ντάνκαν, ο Λουόλ Ντενγκ, ο Κρις Μπος. Ακόμα και όσοι δεν γουστάρουν Σπερς, γουστάρουν Τιμ Ντάνκαν! Αν και ο Γκαρνέτ είναι ο αγαπημένος μου, ο Ντάνκαν τον "σκότωνε" κάθε φορά! Γενικά υποστηρίζω παίκτες.

Επίσης είμαι οπαδός του Λεμπρόν Τζέημς, στον οποίο πιστεύω πως έγινε υπερβολική, έως λανθασμένη κριτική από τα Μ.Μ.Ε. Δεν δημιούργησε ποτέ προβλήματα, αλλά κάποια στιγμή ήταν ο πιο μισητός αθλητής στον πλανήτη! Αλλά πέτυχε και κατέκτησε τα πρωταθλήματα που ήθελε. Όλοι όσοι τον κρίνουν για την επιλογή που έκανε να πάει στους Μαϊάμι Χιτ, θα έκαναν ακριβώς το ίδιο στη θέση του. Ο κόσμος τον συγκρίνει με τον Τζόρνταν ή τον Κόμπι αλλά είναι διαφορετικός παίκτης».

-Τέλος, θα θέλαμε τη γνώμη σου για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

«Τhe Greek Freak"; Ουάου. Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο είναι το πως από την Α2 μεταφέρθηκε στο NBA. Δεν το καταλαβαίνω αλλά είναι απίθανο! Μεγαλώνει ακόμα, μπορεί να χειριστεί τη μπάλα, μπορεί να σουτάρει, έχει "τρελό" άνοιγμα χεριών, οι παλάμες του είναι τεράστιες και το ότι παίζει υπό την καθοδήγηση του Τζέισον Κιντ, θα τον βελτιώσει σαν παίκτη. Ήδη παίζει καλά το πικ εν ρολ σαν τριάρι. Αν αυξήσει τις ικανότητές του, τότε θα είναι… τρομακτικός! Γιατί όχι και All Star; Όλα είναι δυνατά»!