Τέσσερα καλά, τέσσερα κακά από τη Βαλένθια!

Τέτοια φιλικά όπως με τη Βαλένθια, που έχασε την τελευταία αγωνιστική το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ από το ισπανικό πρωτάθλημα, αν μη τι άλλο προσφέρουν πολλές και χρήσιμες διαπιστώσεις. Αρνητικές και θετικές.

Αν πάρουμε τις πρώτες, καθώς ο Ολυμπιακός έχασε κι όσο και αν λέμε πως στα φιλικά δεν μετράνε τα αποτελέσματα, αν θέλουμε να μην κοροϊδευόμαστε, πάντα τα λαμβάνουμε υπόψιν, ακόμη και σε αυτά τα παιχνίδια, έστω για εντυπώσεις. Άλλωστε, άλλη θα ήταν η εικόνα αν το ματς τέλειωνε 3-1 (με το δοκάρι των Ισπανών), άλλη είναι τώρα με το αξιοπρεπές 2-1 κι άλλη θα ήταν με το εντυπωσιακό 2-2, από 2-0, εάν ο επόπτης δεν έκανε τα…γλυκά μάτια στη Βαλένθια στο γκολ του Ολαϊτάν…

Πάμε λοιπόν…

• Για μία ακόμη φορά ο Ολυμπιακός άρχισε πολύ άσχημα διεθνές παιχνίδι του με το Μίτσελ στον πάγκο. Τείνει πια να γίνει παράδοση, να είναι πίσω στο σκορ 0-1 από το 10’! Όπως με Χόφενχαϊμ, Φράϊμπουργκ και στα δύο περσινά ματς με τη Λεβάντε. Αν δε λυθεί αυτό το πρόβλημα, θα βρεθεί σε πολύ μειονεκτική θέση στα ευρωπαϊκά παιχνίδια του.

• Όταν η Βαλένθια φόρτσαρε, στο μεγαλύτερο διάστημα του α΄ ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός έμοιαζε σαφώς πιο αργός από την αντίπαλό του. Και με αδυναμία να σταματήσει το ρυθμό που έδινε ο Μπανέγκα. Στα δε φιλικά, κύρια βλέπεις πράγματα, όπως και σε εκείνο με την Άντερλεχτ, στο α΄ μέρος, οπότε και παίζουν οι πιο βασικοί παίκτες.

• Η αμυντική λειτουργία της ομάδας δεν πείθει. Ξεκινάει από μπροστά, όπου ο Βάϊς μαρκάρει, όταν μαρκάρει, αναποτελεσματικά και φτάνει πιο πίσω, όπου τα προσωπικά λάθη ξεφεύγουν από κάποια όρια, όπως η αντίδραση του Παπάζογλου στη φάση του 1-0 κι η ολιγωρία του Σιόβα στη φάση του 2-0.

• Ο Ολυμπιακός δεν παίρνει ακόμη γκολ από τους περισσότερους κυνηγούς του. Οι Βάϊς, Κάμπελ, Σαβιόλα, Φετφατζίδης ακόμη δεν έχουν σκοράρει, ενώ κι ο Μήτρογλου ένα γκολ έχει βάλει, στο πρώτο φιλικό με την ομάδα από το Αζερμπαϊτζάν. Έτσι, βλέπουμε μετά από τόσες ευκαιρίες στα δύο τελευταία φιλικά, να μπαίνουν μόλις δύο γκολ-παρεμπιπτόντως από το αριστερό πόδι του Χολέμπας, τον οποίο ο Μίτσελ μοιάζει να εμπιστεύεται τυφλά, καθώς δεν τον αλλάζει ούτε λεπτό, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.

Στα ευχάριστα…
• Η εικόνα των γκολκίπερ. Ο ένας δείχνει καλύτερος από τον άλλο. Από τότε που ήρθε ο Ρομπέρτο, εδώ και τέσσερα φιλικά, ο Μίτσελ τους βάζει από ένα ημίχρονο. Ο Μέγερι έχει μόλις ένα γκολ παθητικό και πλησιάζει το αλάνθαστο! Αλλά κι ο Ισπανός, παρά τα έξι γκολ που έχει φάει, σου βγάζει εμπιστοσύνη.

• Η δημιουργία πάρα πολλών ευκαιριών. Μέτρησα χθες εννιά φάσεις με προϋποθέσεις για γκολ! Πραγματικά σούπερ αριθμός, για παιχνίδι εκτός έδρας, με τέτοιο αντίπαλο. Φάσεις από πλαγιοκοπήσεις των μπακ, φάσεις από τον άξονα, φάσεις με ωραίες ενέργειες και σουτ. Δυστυχώς τις έχασαν οι Μήτρογλου, Τσόρι, Κάμπελ, Φέτφα (δύο), Μασάντο, Ολαϊτάν κι έγιναν γκολ οι δύο, άσχετα αν η άλλη του Ολαϊτάν δεν μέτρησε.

• Η συμπεριφορά στις στημένες φάσεις, ιδίως αμυντικά. Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια, ο Ολυμπιακός ήταν καλός σε αυτό το ευαίσθητο κομμάτι και δεν κινδύνευσε σε καμία περίπτωση. Μακάρι να ήταν το ίδιο καλός και στα δικά του στημένα, τα επιθετικά.

• Η ομάδα από το 60’ και μετά κι όσο φρέσκαρε τη σύνθεση ο προπονητής με τις αλλαγές, ανέβαζε ρυθμό και έφτασε στο σημείο στο τέλος να έχει ταχύτητα, κατοχή μπάλας, φοβερή φρεσκάδα και έξοχη επιθετική λειτουργία, με…ισπανικό ποδόσφαιρο.

Ο Μίτσελ το ήθελε το αποτέλεσμα, αν και φιλικό, πανηγύρισε το 2-2 και τα έχωσε στον επόπτη με την ακύρωση του γκολ. Δεν ξέρω πόσο επηρέασε ότι η ενδεκάδα είχε σταθερά πέντε καινούργιους παίκτες από το 1 ως το 90’, αλλά τελικά μάλλον σε ένα ματς, «όσα βάλουμε κι όσα φάμε»!