Τελικά, ποιος είναι το μπάσκετ;

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Οι εξελίξεις και οι αντιδράσεις των εμπλεκόμενων μετά την απεργιακή κινητοποίηση των παικτών το βράδυ της Πέμπτης, ήταν αναμενόμενες. Χωρίς να αλλάζει η ουσία του πράγματος, γράφτηκε άλλη μία «μαύρη» σελίδα στην ιστορία του αθλήματος στην χώρα. Άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον ΠΣΑΚ, ένα είναι το γεγονός. Ένα ταλαιπωρημένο και προβληματικό πρωτάθλημα δεν ξεκίνησε στην προγραμματισμένη ημερομηνία του, με τους φορείς να μην μπορούν να βρουν έγκαιρα λύσεις. Αυτή είναι η γεύση που μένει σε όσους αγαπούν το άθλημα και δεν θέλουν να το βλέπουν να βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην απαξίωση και ουσιαστικά την… διάλυση.

Παρακολουθώντας με ψυχραιμία τα λεγόμενα των αθλητών, του ΕΣΑΚΕ και των παραγόντων, διαπιστώνει κανείς πως όλες οι πλευρές έχουν τους λόγους τους να «φωνάζουν». Οι παίκτες, που παλεύουν δίκαια για την ασφάλισή αλλά και πολλές άλλες σωστά τοποθετημένες επιδιώξεις. Το έργο τους παίρνει μάλιστα μεγαλύτερη αξία, από την στιγμή που οι…μπροστάρηδες των κινητοποιήσεων, έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους και μάχονται για τους χαμηλόμισθους συναδέλφους τους. Η διοργανώτρια αρχή, που παρά τις τεράστιες ευθύνες της για το χαμηλό επίπεδο του πρωταθλήματος και πολλά άλλα που κατά καιρούς ορθώς της έχουν καταλογιστεί, αφού είναι αναρμόδια να ικανοποιήσει τα αιτήματα των παικτών. Αλλά και οι παράγοντες, ιδιαίτερα αυτοί που έχουν την...ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα τακτική να είναι φερέγγυοι στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους παίκτες.

Όλοι τους έχουν δίκιο, όμως σου δημιουργούν την αίσθηση ότι το χάνουν, με τον τρόπο που εκφράζονται. Από τη μία οι παίκτες που κάνουν λόγο για διάλυση του…σύμπαντος μέχρι να αλλάξει η κατάσταση, από την άλλη ο ΕΣΑΚΕ που απειλεί με σοβαρές κυρώσεις τους αθλητές που δεν είναι υπάλληλοί του και ξεχνάει τις δικές του ευθύνες και τέλος οι ιδιοκτήτες. Με προεξέχοντα τον Θανάση Γιαννακόπουλο που πάνω στην κατανοητή «έκρηξή» του, απείλησε με αποχώρηση της ομάδας του από το πρωτάθλημα και αυτοχαρακτηρίστηκε «ελληνικό μπάσκετ», δίνοντας συνέχεια στην φράση των αθλητών, πως εκείνοι είναι. Το βέβαιο, είναι ότι η κατάσταση μπερδεύει και τον πιο αντικειμενικό παρατηρητή και βάζει περισσότερα εμπόδια στην εύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων, που μπορεί να συμβάλουν προς την εκτόνωση.

Αν σε αυτές τις δύσκολες ώρες, οι συντελεστές δεν έχουν την απαιτούμενη ψυχραιμία και δεν σκέφτονται λογικά για το κοινό καλό, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταστροφικές. Πλέον σημασία δεν έχει ποιος φταίει περισσότερο, αλλά πως θα έρθουν τα αποτελέσματα. Οι «κορώνες» και τα διαγγέλματα είναι καλό να αποφεύγονται. Δεν ωφελούν πουθενά, από τη στιγμή μάλιστα που η Πολιτεία είναι και πάλι απούσα, έχοντας ίσως για πρώτη φορά σοβαρή δικαιολογία στα σπουδαιότερα προβλήματα που πρέπει να λύσει. Ούτε οι παίκτες έχουν την δικαιοδοσία να αποφασίζουν πότε θα ξεκινήσουν τα πρωταθλήματα, αφού για να απεργήσουν σωστά θα πρέπει να μην κατεβαίνουν στις προπονήσεις και να δηλώνουν αποχή και από τα ευρωπαϊκά ματς. Ούτε στον ΕΣΑΚΕ ταιριάζει το ύφος του «μπαμπούλα», ούτε στους παράγοντες οι βαυκαλισμοί, παρότι είναι κοινά αποδεκτό πως –κάποιοι από αυτούς- έχουν συμβάλει με τον οβολό τους να σταθεί όρθιο το μπάσκετ στην χώρα σε χαλεπούς καιρούς.

Ενότητα χρειάζεται και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Μόνο έτσι υπάρχει η ελπίδα να γίνουν οι απαιτούμενες τομές που χρειάζονται για να λυθεί το πρόβλημα, να βελτιωθεί το προϊόν και να ανατείλει μία καινούργια ημέρα. Ας ευχηθούμε αυτή η τελευταία, να κάνει την εμφάνισή της μέσα στην εβδομάδα…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com