Τελικά είναι αυτοκαταστροφικό να είσαι ΑΕΚ

Σε γενικές γραμμές, στην διαδρομή που μεσολάβησε από την χρονιά του υποβιβασμού της μέχρι την πρακτική επιβεβαίωση εκείνου του «Ερχόμαστε» που έγινε το σύνθημα αναγέννησης της ΑΕΚ, η Ένωση δημιούργησε περισσότερες συμπάθειες παρά αντιπάθειες στους μη φανατικούς του χώρου.

Από αυτήν την διαπίστωση προφανώς εξαιρούνται στοιχεία του οργανωμένου οπαδικού κινήματος που αδιαφορούν (το λιγότερο) για οποιαδήποτε εξέλιξη αφορά οποιαδήποτε ομάδα εκτός από εκείνη που αγαπούν και αντιλαμβάνονται ως δική τους.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Όταν πέρυσι τον Μάιο η ΑΕΚ έφτανε στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματός της μετά από 24 ολόκληρα χρόνια, ήταν μια συμπαθητική πρωταθλήτρια. Δεν ισχύει πάντα. Συχνά τα οπαδικά γυαλιά δεν σου επιτρέπουν να δεις έτσι την ομάδα που προσπερνά εκείνη της καρδιάς σου στην βαθμολογία. Για την πλειοψηφία των φιλάθλων, όμως, η Ένωση τα είχε καταφέρει δίκαια και καθαρά. Η αντίθετη άποψη του ΠΑΟΚ (κατανοητή μέχρι ενός βαθμού) δεν ήταν αρκετή για να αναστρέψει αυτή την ζυγαριά, που παρέμενε σταθερά γυρισμένη υπέρ της.

Το τι συνέβη από εκείνο το σημείο και μετά είναι δύσκολο να το ερμηνεύσει κανείς.

Η Ένωση έδειξε μια αδυναμία, που άλλοι ίσως χαρακτήριζαν ανικανότητα, να διαχειριστεί την επιτυχία της, που έγινε μεγαλύτερη με την είσοδο της ομάδας στους ομίλους του Champions League. Πρωτάθλημα και Ευρώπη, στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Μια διπλή ευλογία που τελικά εξελίσσεται σε καταστροφή, χωρίς να μπορείς να αντιληφθείς το πώς και το γιατί.

Ο οργανισμός που λέγεται ΑΕΚ άρχισε να εμφανίζει ανησυχητικά σημάδια όταν (για οποιουσδήποτε λόγους) δεν διατήρησε στις τάξεις του τον προπονητή του τίτλου και τους μεγάλους πρωταγωνιστές του μέσα στο γήπεδο. Όταν η διοίκηση υποστήριζε ότι «κρατάει όποιον γουστάρει», αλλά στην πράξη έχανε ποιοτικούς και (όπως αποδείχτηκε) αναντικατάστατους ποδοσφαιριστές.

Συνέχισε να μην πατά καλά στα πόδια του όταν στο μεταγραφικό παζάρι κινήθηκε σε πολύ διαφορετικούς δρόμους από αυτούς που φανταζόταν ο κόσμος της ή η… πιάτσα. Στις διαρκείς εκφράσεις δυσαρέσκειας ή έστω αμφισβήτησης για το πού πάει η δουλειά, η μόνιμη απάντηση ήταν ότι υπήρχε σχέδιο και επαρκής χρόνος υλοποίησής του, μέχρι που αποδείχτηκε πως δεν ήταν έτσι, όταν πλέον όμως δεν μπορούσε τίποτα να διορθωθεί.

Και μέσα στην ίδια την σεζόν, η οποία είχε ξεκινήσει σε εντελώς διαφορετική αφετηρία σε σχέση με το συγκριτικό πλεονέκτημα που εκ των πραγμάτων έχει ένας πρωταθλητής, συνεχίστηκε η ίδια αντιμετώπιση στις φωνές που υποστήριζαν πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά στον σύλλογο. Μέχρι που ήρθαν τα ανεπιτυχή αποτελέσματα αρχικώς και ακόλουθα η σπασμωδική αντιμετώπιση της κρίσης για να μαρτυρήσουν ότι τελικά δίκιο είχαν εκείνοι που φώναζαν και όχι όσοι τους επέκριναν δείχνοντας τους με το δάχτυλο.

Η ΑΕΚ αποφάσισε να πράξει με τον τρόπο που έπραξε στις περιπτώσεις των παικτών που δεν ανανεώνουν τα συμβόλαιά τους, δίνοντας τους βορά σε media και οπαδούς. Δικαίωμά της ως ΠΑΕ. Όπως και δικαίωμα εκείνων ως επαγγελματιών ποδοσφαιριστών να διαχειριστούν τους εαυτούς τους όπως θέλουν. Αν επρόκειτο για μεμονωμένα ή πρωτοφανή περιστατικά, θα μιλάγαμε για μια άλλη ιστορία. Όμως το πολύ άμεσο παρελθόν δείχνει πως η πλειοψηφία των παικτών της ΑΕΚ των οποίων τα συμβόλαια ολοκληρώνονται, επιλέγουν να μην ανανεώνουν. Δεν μπορεί, κάτι δείχνει αυτό…

Για το τέλος μένει ο οπαδός. Εκείνος που ξεχύθηκε στους δρόμους πέρυσι τον Μάιο βλέποντας ένα όνειρο ζωής να γίνεται πραγματικότητα. Εκείνος που έσπευσε να αγοράσει εισιτήριο διαρκείας. Εκείνος που παρακολουθεί καθημερινά τις εργασίες στην «Αγια-Σοφιά». Εκείνος που ευθύνεται για την τιμωρία αφαίρεσης τριών βαθμών από το πρωτάθλημα. Εκείνος που συνυπέγραψε την ανακοίνωση του πιο δυναμικού οπαδικού φορέα των κιτρινόμαυρων που ενημέρωνε για «καμία συγγνώμη, μόνο πράξεις». Εκείνος που συμμετείχε στα επεισόδια που υποθηκεύουν το μέλλον της ομάδας. Προφανώς «εκείνος» κι «εκείνος» -και ο κάθε «εκείνος» δεν είναι το ίδιο άτομο.

Το κοινό στοιχείο είναι τα συναισθήματα για την «βασίλισσα». Το διαφορετικό είναι η συμπεριφορά και ο τρόπος έκφρασής τους. Κάποιοι από εκείνους τους «εκείνους» κατάφεραν να συμπληρώσουν την εικόνα αυτοκαταστροφής αυτού του συλλόγου, προσθέτοντας ακόμη ένα πρόβλημα σε μια ομάδα που δεν έχει καταφέρει να διαχειριστεί καν τα προηγούμενα. Άσε που επιπλέον την κάνουν να μην φαίνεται πια συμπαθητική στους ουδέτερους που έπνιγαν την ζήλεια τους για τα κατορθώματά της μέσα στον σεβασμό για τον τρόπο που τα πέτυχε.