Τα πρωτοσέλιδα και τα…άλλοθι των «βαρβάρων»

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Διάβασα και παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον τις δηλώσεις και τα όσα αναφέρθηκαν στο σεμινάριο που διοργάνωσε ο ΠΣΑΤ σε συνεργασία με τους παρουσιαστές των αθλητικών εκπομπών που φιλοξενούν τους γνωστούς πλέον σε όλους μας «καθηγητές» διαιτησίας κάθε Κυριακή. Εκεί γύρω στις 23:30, οι ακροαματικότητες χτυπούν «κόκκινο», διότι οι συμπαθείς πρώην διαιτητές παίρνουν θέση για τις αμφισβητούμενες φάσεις. Ζητούμενο της ημερίδας ήταν να αποφασιστεί αν αυτή η ανάλυση, βοηθάει στην αποφυγή της βίας στα γήπεδα, σε συνδυασμό βέβαια και με τον τρόπο που τις αντιμετωπίζουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την επόμενη μέρα, όταν μια απόφαση διαιτητή έχει αδικήσει ή ευνοήσει μια ομάδα. Ομολογώ ότι σχεδόν ποτέ δεν έχω παρακολουθήσει τις συγκεκριμένες εκπομπές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι «άχρηστες» για τον κόσμο.

Ευτυχώς, στο μπάσκετ, παρόλο που η διαιτησία του είναι πιο δύσκολη από το ποδόσφαιρο, αυτό δεν υφίσταται, προς το παρόν. Θα ήταν ανώφελο να κατακρίνεις μέσα στο ακριβό κοστούμι σου και υπό τη σκέπη ενός τηλεοπτικού studio και δεκάδων replay, ανθρώπους που αποφασίζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου για μια φάση. Τα τελευταία χρόνια τα λάθη έχουν αυξηθεί σημαντικά και στο χώρο της καλαθόσφαιρας, όμως η καλύτερη λύση φρονώ πως είναι η ανανέωση και η αρτιότερη εκπαίδευση των «γκρι» και όχι η…τηλεκριτική τους. Κατά πόσο, όμως επηρεάζουν αυτές οι εκπομπές και κατ’ επέκταση τα φανατικά πρωτοσέλιδα-δημοσιεύματα ή η στάση κάποιων εκπροσώπων του Τύπου, τους ήδη έτοιμους για…μανούρα, θερμοκέφαλους οπαδούς των ομάδων;

Δυστυχώς, η καθημερινότητα δείχνει πως σε μεγάλο βαθμό, όχι μόνο επηρεάζει, αλλά δίνει και ένα είδους άλλοθι σε αυτούς που αρέσκονται να πηγαίνουν στα γήπεδα, «τυφλωμένοι» από τον οπαδισμό και με μοναδικό στόχο να ανοίξουν το κεφάλι του απέναντι, αν αυτός έχει κάνει το…μοιραίο λάθος να υποστηρίζει άλλη ομάδα, ή να είναι παίκτης αυτής. Πολλοί έχουν αντίθετη άποψη, όμως δυστυχώς, αν κάποιος αφουγκραστεί το κλίμα, ακούσει συζητήσεις ή λάβει e-mail και μηνύματα, διαπιστώνει ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα οπαδών, υπολογίζει σε μεγάλο βαθμό το τι θα γράψει το οπαδικό του «ευαγγέλιο». Πόσοι από εσάς δεν έχετε αναρωτηθεί σε τι μπορεί να ωφελεί ένα τίτλος του στυλ: «Σεξ χωρίς οίκτο», «άγρια τσόντα», «σκοτώστε τον πελάτη», «ηδονή χωρίς σάλιο» και άλλα «βαρύτερα»; Η απάντηση των εμπνευστών τους τις περισσότερες φορές, αναφέρει: «Μα κάνουμε χιούμορ».

Εδώ μπαίνει το «αλλά». Σε μια χώρα που βασανίζεται από χιλιάδες άλλα προβλήματα και ο αθλητισμός θα έπρεπε να είναι μια ευχάριστη και διασκεδαστική διέξοδος, κάποιοι τον έχουν αναγάγει σε σκοπό ζωής και κύριο θέμα συζήτησης από το πρωί μέχρι το βράδυ. Από προσωπικές εμπειρίες, έχω αντιληφθεί ότι ο φίλαθλος που τηλεφωνεί για να μάθει αν ο συμπαθής Μπόρχα ή ο μεγάλος αμυντικός Γκόιαν (τυχαία παραδείγματα) υπέγραψε στην ομαδάρα του, είναι πολύ πιθανό να μην έχει λεφτά να πληρώσει το ενοίκιό του, όμως το ενδιαφέρον για την ομάδα παραμένει. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα «ειδικό» κοινό. Αυτή η αφοσίωση της συγκεκριμένης μερίδας κόσμου, γίνεται δε πιο επικίνδυνη όταν ενστερνίζεται 100% την άποψη μιας οπαδικής εφημερίδας και έχει ως «σημαία» στις συζητήσεις του και τον τρόπο που συμπεριφέρεται τις παραπάνω ατάκες των πρωτοσέλιδων που έχουμε διαβάσει κατά καιρούς.

Όλοι όσοι έχουν αντίθετη γνώμη για το κατά πόσο επηρεάζουν τους ταραξίες τα συγκεκριμένα (ευτυχώς λίγα) δημοσιεύματα, βάζουν το χέρι τους στη φωτιά, ότι για ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχυσης που υπάρχει στο μυαλό τους δεν ευθύνεται ο οπαδισμός που «πουλάμε» εμείς οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του Τύπου; Είναι υγιές που εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου αντί να συζητήσουν για μπάλα, περιμένουν την κριτική των παλαίμαχων διαιτητών για να εκφέρουν άποψη για ένα κόρνερ, ένα οφσαίντ ή ένα καλάθι που μέτρησε από λάθος; Δεν θα ήταν προτιμότερο να αφοσιωθούμε περισσότερο στο αντικείμενο; Δεν θα ωφελούσε περισσότερο η αποθέωση για μια μεγάλη νίκη της ομάδας που υποστηρίζει κάθε έντυπο, να περιγράφεται πιο ομαλά και χωρίς μεγάλα λόγια ταπείνωσης του αντιπάλου με λαϊκίστικο λεξιλόγιο; Μπορεί τα δυο γεγονότα (ενδελεχής κριτική διαιτησίας-πρωτοσέλιδα) να φαίνονται άσχετα το ένα με το άλλο, αλλά ο παρανομαστής είναι κοινός.

Οτιδήποτε «γεννά» ή προκαλεί βία θα πρέπει να μετριαστεί. Αλλιώς, τα δάκρυα μετά από ένα γεγονός θανάτου, τραυματισμού, σπασίματος γηπέδων και οδομαχιών μετά ή πριν από ένα αθλητικό γεγονός είναι κροκοδείλια. Στις ευρωπαϊκές χώρες, τα λάθη των διαιτητών είναι αρκετά, αλλά σπάνια την επομένη γίνονται βασικά θέματα στα πρωτοσέλιδα. Η κόντρα των ομάδων είναι εξίσου μεγάλη, όμως τα ΜΜΕ δεν αναφέρονται στον αντίπαλο με περιπαικτικά σχόλια στο βωμό του κέρδους. Ο κόσμος γνωρίζει πολύ πιο «βαθιά» τους κανόνες των σπορ και ασχολείται περισσότερο με το αθλητικό προϊόν που «αγοράζει» πηγαίνοντας στα γήπεδα, δίχως να έχει στο μυαλό μόνο τη φράση «νίκη με οποιοδήποτε τρόπο». Όλοι όσοι θέλουν να φτάσει και η Ελλάδα σε αυτό το επίπεδο κάποια στιγμή, θα πρέπει να βάλουν το δικό τους λιθαράκι για έναν υγιή αθλητισμό. Ας πάψουν λοιπόν και τα πρωτοσέλιδα να δίνουν άλλοθι. Ίσως να είναι ένα πρώτο βήμα για την επίτευξη του στόχου.

Απορίες, ερωτήσεις και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com