Τα…αχρείαστα πλέι-οφ και η πρόκληση

Ο Παναθηναϊκός έκανε κόντρα στον Κολοσσό αυτό που…αμέλησε να κάνει το Σάββατο και έτσι για έβδομη σερί χρονιά θα αντιμετωπίσει στον τελικό της Α1 τον Ολυμπιακό. Οι δύο πρώτες φάσεις των πλέι-οφ θα πέρναγαν σχεδόν απαρατήρητες αν δεν υπήρχε η κόντρα των «ερυθρόλευκων» με τον ΕΣΑΚΕ για την τέλεση τελικών πριν το Final Four, αλλά όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Προημιτελικά και ημιτελικά δεν βοήθησαν φρονώ καθόλου τους «αιώνιους» ενόψει Κωνσταντινούπολης και αυτό είναι ίσως το χειρότερο κακό. Ομολογώ πως δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, ούτε ξεγελάει η μία ήττα των πρωταθλητών από τους αξιόμαχους ροδίτες. Δυστυχώς, το επίπεδο στην Ελλάδα έχει φτάσει στο ναδίρ και μόνο ευοίωνες δεν είναι οι προβλέψεις για το μέλλον.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι δύο ισχυροί συναντούσαν μεγαλύτερη αντίσταση, είναι εκ των ων ουκ άνευ να αναφερθεί. Και το πρωτάθλημα θα συγκέντρωνε περισσότερο κόσμο στα γήπεδα και περισσότερο έτοιμοι ενόψει της πρόκλησης που λέγεται Ευρωλίγκα θα ήταν. Προτάσεις και ιδέες για βελτίωση του προϊόντος υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά πλέον είναι απίθανο να μετουσιωθούν σε πραγματικότητα, αφού πλέον, εκτός από την έλλειψη ανθρώπων με γνώση, αγάπη και μεράκι για το άθλημα στην διοργανώτρια αρχή, υπάρχει έλλειψη κινητήριας δύναμης που είναι το χρήμα. Πολύ φοβάμαι πως το άμοιρο αυτό πρωτάθλημα, δεν σώζεται πλέον ούτε με ευχολόγια και προσευχές. Αν υποθέσουμε ότι ο ασθενής κινδυνεύει και δεν έχει ήδη «φύγει», θα πρέπει να γίνει κάτι θεαματικά δραστικό για να ανέβει ο δείκτης που αυτή τη στιγμή πλησιάζει στο μηδέν.

Για να αφήσουμε όμως την γκρίνια και προτού περάσουμε στην επόμενη μέρα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια σε Κολοσσό και Πανιώνιο, διότι είναι οι μοναδικές αχτίδες φωτός. Μακάρι να βρουν τον τρόπο να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο και το παράδειγμά τους να ακολουθηθεί και από άλλους. Όσο για τους «αιώνιους», μετρούν πλέον αντίστροφα για το Final Four. Η δυσκαμψία του ΕΣΑΚΕ με την κατάρτιση του προγράμματος (από την αρχή της σεζόν) και την αβλεψία του στον τρόπο διεξαγωγής των πλέι-οφ, νωρίτερα απ’ ότι τώρα αφού υπάρχει και η Εθνική, αναγκάζει τις δύο ομάδες να πάνε σε αυτά τα κρίσιμα για την ευρωπαϊκή τους ιστορία παιχνίδια, σχεδόν άπραγες. Έχουν να δώσουν ανταγωνιστικό παιχνίδι σε υψηλό επίπεδο από τις κόντρες τους με Σιένα και Μακάμπι, την ώρα που Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ Μόσχας κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Η μεν πρώτη φτύνει…αίμα για να κερδίσει στο πρωτάθλημα της χώρας της και φορμάρεται μέρα με τη μέρα περισσότερο, η δε ρωσική ομάδα έχει και πιο ανταγωνιστικούς αντιπάλους και πιο σημαντικά παιχνίδια για την έκβαση της σεζόν. Δεν διαφωνώ στο ότι αμφότερες, είναι τα φαβορί για την πρόκριση στον τελικό, ακόμα και αν οι «αιώνιοι» είχαν παίξει ένα ή δύο ματς μεταξύ τους πριν «πετάξουν» για Τουρκία. Όμως σίγουρα ο βαθμός ετοιμότητας, το νεύρο, η επαγρύπνηση θα ήταν σε πιο ψηλά στάνταρ. Υπάρχει όμως ένας παράγοντας που με κάνει να αισιοδοξώ. Αυτός, δεν είναι άλλος από την παρουσία των δύο μεγάλων της προπονητικής στους πάγκους των ομάδων μας. Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και Ντούσαν Ίβκοβιτς, είναι ικανοί να καλύψουν το χάντικαπ της ανωτερότητας Ρώσων και ισπανών σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.

Στις επόμενες προπονήσεις των ομάδων τους, έχουν μπροστά τους μία τεράστια πρόκληση. Να προετοιμάσουν κατάλληλα τους παίκτες τους σε αγωνιστικό, ψυχολογικό και τακτικό επίπεδο, ώστε να καμουφλάρουν τα μειονεκτήματα, αλλά και τις ατέλειες που μπορεί να τους αφήσει η έλλειψη ανταγωνισμού. Αν το βράδυ της 11ης Μαΐου πανηγυρίσουμε δύο προκρίσεις και προετοιμαζόμαστε για κάτι ανεπανάληπτο στα χρονικά –ελληνικό τελικό- θα τους αξίζουν ακόμα περισσότερα μπράβο. Η ευκαιρία για να μας κάνουν για μία ακόμη φορά υπερήφανους, είναι μπροστά τους.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com