Συνάδελφε, Χρίστο, σ’ ευχαριστώ!

Μετά την μεγάλη επιτυχία της Εθνικής ομάδας στην Πολωνία, κάποιοι ρομαντικοί, γραφικοί, φίλαθλοι, όπως θέλετε πείτε τους, περίμεναν ότι κάποιοι θα συγκινηθούν και θα διαθέσουν λίγο χώρο ώστε να προβληθεί αυτό το χάλκινο μετάλλιο. Μιλάω για τις... αφεντομουτσουνάρες μας και ειδικότερα αναφέρομαι στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων. Δυστυχώς, μάταια περιμέναμε. Ο θρύλος άλωσε την Τούμπα, ο Παναθηναϊκός επικράτησε του Άρη σε απλά ματς πρωταθλήματος (τι συγκίνηση!) και έτσι η χρυσή σελίδα του ελληνικού αθλητισμού και κατ’ επέκταση του μπάσκετ έμεινε σε ένα τόσο δα... κουτάκι πρωτοσέλιδου ως απλή αναφορά. Γιατί κύριοι;

Αυτή η ερώτηση ήταν γραμμένη σε εκατοντάδες e-mail σας την Δευτέρα το απόγευμα. Οι απαντήσεις που μπορεί να δώσει κανείς πολλές. Το άτιμο το εμπόριο. Είμαστε και σε περίοδο κρίσης... Ίσως και να σκέφτομαι λάθος. Δεν νομίζω όμως. Είχα την τύχη να δέχομαι αλλεπάλληλες παρατηρήσεις από τον δάσκαλο Χρήστο Σωτηρακόπουλο στα θέματα αξιολόγησης όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στην δουλειά και αυτό με γεμίζει αυτοπεποίθηση ότι δεν έχω λάθος εντύπωση. Η Εθνική και η νίκη της στον μικρό τελικό ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν ως αθλητικό γεγονός πολύ μεγαλύτερης σημασίας από την Τούμπα. Η τύχη αυτού του επαγγέλματος όμως δεν αφορά μόνο στο ότι μπορείς να εκφράζεσαι για ότι σε απασχολεί. Εκτός αυτού, στον χώρο γνωρίζεις, ακούς, διαβάζεις, προβληματίζεσαι και ενημερώνεσαι από ανθρώπους τεράστιας αξίας και μόρφωσης.

Στο σημερινό (22 Σεπτεμβρίου) άρθρο του στην Sportday o συνάδελφος Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, μου έδωσε άλλη μια αφορμή να αισθάνομαι χαρούμενος και τυχερός για τις επιλογές μου, αλλά και από το γεγονός ότι μπορώ να τον αποκαλώ συνάδελφο. Το έχει κάνει βέβαια για πολύ σοβαρότερα θέματα, αλλά και οι λεπτομέρειες πολλές φορές κάνουν την διαφορά. Παραθέτω αυτολεξεί το κομμάτι του με θέμα το μετάλλιο της Εθνικής και το πως αντιμετωπίστηκε από εμάς τους ίδιους. Με εκφράζει απόλυτα και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να του πω: «συνάδελφε Χρίστο σ’ ευχαριστώ». Αν δεν το έχετε διαβάσει ήδη, ρίξτε μια ματιά, είναι μια πολύ καλή απάντηση στις απορίες σας για το θέμα.

Ένα μετάλλιο στη σκιά

Τα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου είναι δεδομένο ότι επιτελούν μια λειτουργία ανάλογη με αυτή του ντελάλη της λαϊκής. Φωνάζουν. Δεν ενημερώνουν και δεν αξιολογούν. Τα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας είχαν να πουλήσουν ένα «καλό» προϊόν σε πολλούς πελάτες. Το «διπλό» του Ολυμπιακού στην Τούμπα. Με δεδομένο ότι οι Έλληνες είναι περισσότερο οπαδοί παρά φίλαθλοι -μια πραγματικότητα που ο αθλητικός Τύπος καλλιέργησε με συνέπεια εκμεταλλευόμενος τις αναπηρίες του εκπαιδευτικού συστήματος- οι ειδήσεις που αφορούν τους συλλόγους -ιδίως τους μεγάλους- θα κερδίζουν θέση στα πρωτοσέλιδα γιατί πουλάνε.

Ένα πρωτοσέλιδο για μία επιτυχία της Εθνικής απαιτεί και κοινό που θα την εκτιμήσει. Τέτοιο κοινό υπάρχει, αλλά συρρικνώνεται διαρκώς. Το γεγονός ότι το χάλκινο μετάλλιο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ δεν ήταν το κεντρικό θέμα στα πρωτοσέλιδα της χθεσινής μέρας δείχνει -ανάμεσα στα άλλα- πόσο «δεδομένες» θεωρούμε τις επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ, η οποία έχει τις περισσότερες και μεγαλύτερες διακρίσεις -και με θαυμαστή συχνότητα- από κάθε άλλη εθνική ομάδα. Και είναι άδικο.

Για μια χώρα με αυτό το μέγεθος, οι επιτυχίες της Εθνικής μπάσκετ είναι πολύ, μα πάρα πολύ μεγάλη υπόθεση, όσο και αν πολλοί τις υποβαθμίζουν με εγκληματική ευκολία. Το μπάσκετ στην Ελλάδα, μετά την πρώτη εκείνη μεγάλη επιτυχία του 1987, που σήμερα μοιάζει τόσο μακρινή, ακολούθησε ένα δρόμο που ήταν δρόμος «σποράς». Από τότε μαζεύει καρπούς. Σε επιτυχίες και σε «παραγωγή» αθλητών όσο και αν ο όρος «παραγωγή» με ενοχλεί επειδή εξισώνει κάπως τους ανθρώπους με τα προϊόντα.

Φυσικά, ως παιχνίδι απαιτεί λιγότερες επενδύσεις απ' όσες το ποδόσφαιρο, παίζεται σε μικρότερους χώρους και με λιγότερους αθλητές. Εδώ, όμως, γεννάει επιτυχίες και αθλητές και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε σε εκείνους που το καταφέρνουν και να τους χειροκροτήσουμε. Και όχι να τους θάβουμε πίσω από ένα πρωτοσέλιδο με θέμα μία εκτός έδρας νίκη σε παιχνίδι πρωταθλήματος.

Το «μπράβο» στα παιδιά της Εθνικής μπάσκετ για το κατόρθωμά τους -που αν υπολογίσει κάποιος και τις συνθήκες στις οποίες επιτεύχθηκε έχει το ειδικό βάρος του χρυσού- το δίνουν ολόψυχα όσοι εξακολουθούν να παραμένουν πρώτα φίλαθλοι και μετά οπαδοί.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com