Συμπεριφέρσου στον Μανδά, όπως θα συμπεριφερόσουν στο παιδί σου

Ένα από τα καλά που έχει αυτό το επάγγελμα του δημοσιογράφου, πόσω μάλλον όταν υπάρχει η τύχη να παρακολουθείς από κοντά μέσω του ρεπορτάζ μια ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή, είναι να βλέπεις από μόνος σου συμπεριφορές προσωπικοτήτων, όταν τα σβήνουν και οι κάμερες ή τα μικρόφωνα απουσιάζουν.

Βλέπεις, παρατηρείς με όσο πιο διακριτικό τρόπο γίνεται και από εκεί και πέρα κρίνεις. Αυτομάτως, ως ο ενδιάμεσος του πομπού και του δέκτη που είναι το κοινό, αποκτάς και μια διαφορετική ευθύνη για το γραπτό σου, τα λεγόμενά σου και γενικότερα την ίδια σου την κριτική.

Ένα παιδί που του έφεραν τα γεγονότα έτσι να γίνει πρωταγωνιστής τις τελευταίες 40 μέρες, από το φετινό ντεμπούτο του δηλαδή κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης στις 21 Σεπτεμβρίου, είναι ο Χρήστος Μανδάς. Όσοι διαθέτουν έστω και μια μικρή γνώση για τους ποδοσφαιριστές που στελεχώνουν τις μικρές Εθνικές ομάδες, έχουν να λένε για ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στη θέση τερματοφύλακα σε αυτή την ηλικία και δεν είναι τυχαίο ότι έκανε ντεμπούτο στην Κ19 της Ελλάδας πριν ακόμα κλείσει τα 19 του χρόνια, με προπονητή τον Γιάννη Γκούμα.

Παρών στις αποστολές του Ατρόμητου για προετοιμασία με τον Νταμίρ Κάναντι, παρών και στα ευρωπαϊκά ταξίδια των Περιστεριωτών και έκανε αυτό που επιτάσσει η ηλικία του και οι άγραφοι κανόνες των αποδυτηρίων. Κουβάλημα στις τσάντες, βοήθεια στους φροντιστές με τα μεγάλα κιβώτια με τα ρούχα και τα παπούτσια και το κυριότερο λίγες κουβέντες. Λίγες κουβέντες όχι γιατί είναι σνομπ, αλλά μπορεί να τους λες «καλημέρα» και επειδή σε ντρέπεται να κοιτάξει στο πάτωμα.

Αυτός είναι ο Χρήστος Μανδάς. Είναι «αρρωστάκι» με το ποδόσφαιρο, που τα προσόντα του δεν μπορούσαν να τον αφήσουν εκτός πρώτης γραμμής και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις από το πουθενά κι εντελώς απότομα μπήκε στα βαθιά. Μέσα σε αυτές τις 40 μέρες του τα έφερε έτσι, ώστε να ζήσει το καλά και τα άσχημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου σαν μικρογραφία. Εξαιρετικές εμφανίσεις, νέο συμβόλαιο με υψηλότατη ρήτρα, εμπιστοσύνη του προπονητή του αντί του Μπάλαζ Μέγερι ο οποίος είναι μία εγγύηση μόνος του και ξαφνικά αυτό το λάθος σε ένα οριακό ματς, όπως αυτό στο ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ.

Η εικόνα με τα δάκρυά του αμέσως μετά το «δώρο» στον Ολιβέιρα συγκλονίζουν, γιατί όσο κι αν θεωρείται επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, άλλο τόσο βλέποντας αυτή την εικόνα αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ένα παιδί που μόλις έκλεισε τα 18 και δεν έχει καλά-καλά δίπλωμα αυτοκινήτου. Είναι ένα παιδί που εκείνη την ώρα βλέπει ότι το όνειρο που ζει αυτές τις 40 μέρες να κινδυνεύει να χαθεί από ένα λάθος.

Λάθος από άγχος, λάθος από υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, λάθος από την «κακιά στιγμή» που λέει και ο λαός; Ανεξάρτητα από τη γενεσιουργό αιτία είναι ένα λάθος, όπως έκανε ο Μέγερι στο ματς με τη Λέγκια, όπως έκανε ο Ρισβάνης με τη Λαμία, όπως έκανε ο Ούμπιντες με την ΑΕΛ, όπως έκανε ο Μανούσος με την ΑΕΚ και απλά είχε την τύχη να το διορθώσει. Τα ονόματα δεν είναι τυχαία, αφού πρόκειται όχι μόνο για τους καλύτερους παίκτες του Ατρόμητου, αλλά και από τους πιο έμπειρους, απόδειξη ότι αυτά τα λάθη είναι για τους πραγματικά δυνατούς.

Ίσως ο ίδιος ο Μανδάς να νευριάζει διαβάζοντας κάποιον να τον αποκαλεί «παιδί», αφού οι απαιτήσεις που έχει ο ίδιος από τον εαυτό του είναι να τον αντιμετωπίζουν όλοι ως έναν επαγγελματία. Αλλά, ρε φίλε, το ποδόσφαιρο ή ο αθλητισμός είναι τόσο ωραίος για τις ιστορίες που φτιάχνει. Τα δάκρυα του Μανδά είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο. Είναι το ποδόσφαιρο στην αλάνα και στην καζούρα που δεχόμασταν μικροί. Είναι δηλαδή η ατόφια, η αθώα η ουσία του ποδοσφαίρου πριν προστεθεί δίπλα του ο χαρακτηρισμός «επαγγελματικό».

Αυτά τα δάκρυα θα ακολουθούν για πάντα τη μακρά καριέρα που θα έχει ο Χρήστος Μανδάς και θα αντιληφθεί ότι αυτή η νύχτα της 3ης Νοέμβρη στο ΟΑΚΑ θα τον κάνουν πολύ πιο δυνατό, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας του και η προσωπικότητά του. Το καλό είναι ότι ανήκει στον Ατρόμητο. Μέσα στην τρέλα του ο Ουάρντα, πριν από δύο χρόνια, θεμελίωσε ένα μότο που υπάρχει πλέον στους Περιστεριώτες που τελικά αποδεικνύεται και ως μία μεγάλη αλήθεια: «Atromitos is Family», είχε γράψει σε μπλούζα ο αθεόφοβος Αιγύπτιος και ως οικογένεια θα διαχειριστεί και το θέμα του Χρήστου Μανδά. Έδειξαν τον δρόμο ο Ρισβάνης και ο Μανούσος ακριβώς στο επόμενο λεπτό και οι Κατράνης, Ούμπιδες και Μέγερι.

Πάντως, και σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κανείς δεν θεωρεί στον Ατρόμητο ότι ένα 18χρονο παιδί... ξεφτιλίζει τον σύλλογο ή αποτελεί ντροπή για αυτόν, ίσα-ίσα ως δικό τους παιδί, θα διαχειριστούν την κατάσταση πάρα πολύ προσεκτικά και κυρίως με αγάπη.

Για αυτόν τον λόγο, Χρήστο, μην κλαις... Σε αυτό το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ό,τι έχει μείνει όρθιο και αυθεντικό είναι τα δικά σου δάκρυα.