Στους φίλους της ΑΕΚ συνιστώ ψυχραιμία

Η… πτώση από τα σύννεφα, τείνει να γίνει ένα πολύ συνηθισμένο σπορ στην Ελλάδα. Μπορεί να το κυκλοφορεί χρόνια, ως μια πιο cool κι εξυπνακίστικη ατάκα, αλλά όσο περνάει ο καιρός με τα όσα (δεν) διαδραματίζονται μεταγραφικώς στην ΑΕΚ, οι πολλοί που προσπαθούσαν να πείσουν τους λιγότερους σε ποσότητα, (χαρακτηρίζοντας τους το λιγότερο γραφικούς) πώς όλα είναι φυσιολογικά, πλέον δείχνουν να είναι οι πιο εξοργισμένοι κι οι πιο ξαφνιασμένοι κι εκείνοι που απευθύνουν τα περισσότερα «κατηγορώ» αυτή τη στιγμή στην διοίκηση της. Η ΑΕΚ δεν φαίνεται πλέον να είναι σε θέση αξιοποιήσει τη δυναμική που θα έδινε η κατάκτηση του Κυπέλλου, ως προς τα διαρκείας.

Αυτή τη στιγμή επικρατεί μεγάλος εκνευρισμός μετά και το ναυάγιο με τον Κάτσαρ. Ο Μπάγεβιτς πήγε εσπευσμένα στο Κιέλτσε, προφανώς για να μπορέσει να κάνει κάποιο… μασάζ στον Κετσπάγια που ακόμα και αν δεν τον βλέπω, μπορώ να …φανταστώ πως θα είναι… μπαρούτι. Όταν έγραψα τη βραδιά που ήρθε για έναν προπονητή…αυτοκτονίας, η συγκεκριμένη κατάσταση, με αυτά τα δεδομένα, δεν ήταν μακριά από το μυαλό μου. Όπως ήμουν σίγουρος πως αυτοί που θα ήταν περισσότερο εξοργισμένοι με την μεταγραφική δυστοκία και με τις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με ποδοσφαιριστές και προπονητές, αν τα πράγματα δεν κυλούσαν ομαλά, θα ήταν εκείνοι που εγκαλούσαν στην τάξη ως και αποκαλούσαν «γαύρους», όσους έκαναν την παραμικρή κριτική στην ΠΑΕ ΑΕΚ, όλη την προηγούμενη περίοδο.

Για το συγκεκριμένο καλοκαίρι, έχω δεσμευτεί πως θα κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν θ’ ανεβάσω τους τόνους και δεν θα βγάλω οριστικό συμπέρασμα για τις μεταγραφές, μέχρι να φτάσουμε στην τελευταία ημέρα του καλοκαιρινού παζαριού. Παρά το γεγονός πως πλέον μιλάμε για έναν σχεδιασμό που έχει μείνει εξαιρετικά πίσω και που ελάχιστα 24ωρα πριν δηλωθεί το ρόστερ για τον 3ο προκριματικό γύρο του Europa League, απλά παραμένω ψύχραιμος κι έχω μια ελπίδα, πως εξαιτίας του τεράστιου εγωισμού του, ο Μελισσανίδης θα θελήσει να ανατρέψει την κατάσταση και ν' αντιστρέψει το κλίμα.

Προσωπικά είχα επισημάνει το απόγευμα που έφυγε ο Πογέτ πώς το καλοκαίρι θα φανεί ποιος είχε περισσότερο δίκιο, άσχετα με το αν ο Ουρουγουανός με τον τρόπο που έφυγε και στη στιγμή που το έπραξε, έχασε το δίκιο του. Επίσης είναι πραγματικά ουτοπία, να πιστεύει κάποιος πώς η ΠΑΕ ΑΕΚ θα ξέφευγε απότομα από τα στάνταρ της περασμένης τριετίας από οικονομικής άποψης. Η μόνη προσδοκία που μπορεί να έχει κανείς ήταν από το επιτελείο. Η ΑΕΚ στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της καυχιόταν πώς ξέρει να κάνει έξυπνες επιλογές και να μην σπαταλά αλόγιστα, όπως οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της. Για μένα προσωπικά τα τόσα μεταγραφικά ναυάγια, όπως έχω εξηγήσει, οφείλονται στην πολύ κακή επικοινωνιακά προσέγγιση και από το γεγονός πώς όταν πάει να γίνει κάποια μεταγραφή, αρχικά βγαίνει μεγάλη αισιοδοξία, με το συναίσθημα να είναι από οργή μέχρι ξενέρωμα όταν αυτές χαλάνε. Όπου η ΑΕΚ κινήθηκε γρήγορα ή ξαφνικά, οι στόχοι έγιναν δικοί της. Τσιγκρίνσκι με συνοπτικές διαδικασίες, Μπάρκας από το πουθενά και Μπακασέτας όταν η προσοχή είχε φύγει από αυτό το ζήτημα.

Μια επισήμανση για την Εθνική μπάσκετ και χωρίς καμία κακία. Φέτος δημιουργήθηκαν πάλι ορισμένες προσδοκίες πώς η πρόκριση στους Ολυμπιακούς, ήταν εφικτή, πώς αυτό το νεανικό σύνολο, παρά τις πολλές απώλειες θα μπορούσε να φτάσει μέχρι την πηγή, αν και πρέπει να ομολογήσω πώς αυτή τη φορά ήταν πιο συγκρατημένες οι εκτιμήσεις. Η Εθνική βγήκε έξω από το πρώτο νοκ-άουτ. Ειδικά με τον Κατσικάρη το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα προσπαθεί να παίξει γρήγορο μπάσκετ, αλλά αυτό είναι κάτι πολύ μακριά από την κλασσική ελληνική «σχολή» που έχουμε κι όλοι γνωρίζουμε. Επίσης είναι κουραστικό πολύ να αποτυγχάνει μία ομάδα επτά χρόνια συνέχεια και να μην φταίει το κεφάλι. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος όσο παραμένει στον προεδρικό θώκο της Ομοσπονδίας, απομυθοποιείται.


ΥΓ: Τα μηνύματα στα forum και ειδικά στο αγαπημένο 365 του φίλου μου Κώστα Κετσετζόγλου αποτελούν πηγή χιούμορ με απίστευτη ευρηματικότητα από κάποιους φίλους.